Άρχοντας δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν από άρχοντες, αλλά οι ίδιοι κάθε άλλο παρά άρχοντας αποδείχθηκαν.

Καθένας καλείται να καλλιεργήσει τον εαυτό του, τον εσωτερικό του άνθρωπο πρώτα και την αρετή κατόπιν, ώστε από οποιοδήποτε γονέα και αν κατάγεται, όποιοι και αν ήταν οι γονείς του, όσο ταπεινής ή πλούσιας καταγωγής και αν ήταν, ο ίδιος να κατακτήσει την εσωτερική του εξουσία που είναι η προϋπόθεση για να ονομαστεί και να είναι κάποιος άρχοντας.

Εμείς αλλάζουμε τη ζωή μας. Εμείς παίρνουμε τις μεγάλες αποφάσεις. Εμείς καλλιεργούμε τον εσωτερικό μας άνθρωπο, ώστε να ισχυροποιείται καθημερινά και να αυξάνεται και ταυτόχρονα στην κοινωνική μας ζωή κατακτούμε τη θέση που μας αναλογεί. Το αντίθετο, η κοινωνική προβολή μας χωρίς την αύξηση και την ωρίμανση του εσωτερικού μας ανθρώπου, θα έχει ολέθριες συνέπειες. Διότι τα κύματα της κοινωνικής προβολής είναι πανίσχυρα και η δική μου αδυναμία μπορεί να αποβεί μοιραία.

Ο Χριστός τόνισε σε όλους τους τόνους: Το δικό του ζωντανό νερό δεν ξεδιψάει μόνο. Αλλά γίνεται πηγή να ξεδιψάσουν και άλλοι. Από αυτό το νερό πίνουμε όλοι και αυτό το νερό αυξάνει, πλουτίζει και ισχυροποιεί τον εσωτερικό μας άνθρωπο, καθώς περνάμε από την θεωρία στην πράξη, από την γνώση στην εφαρμογή, από την επιφάνεια στο βάθος. Η απουσία του ζωντανού νερού συνεπάγεται έρημο στη ζωή μου και τελικά θάνατο. Και  ο δημιουργός δεν θέλει κανένα δημιούργημά του να στερείται το ζωντανό νερό και αντί για ζωή να βιώνει τον θάνατο.

Σε όλους μας αρέσει ο άρχοντας, αυτός που είναι σήμερα άρχοντας. Σε κανέναν δεν αρέσει η πορεία προς την κατάκτηση του τίτλου και του περιεχομένου του άρχοντα.

Όλοι θέλουμε την μαγεία, θέλουμε τον αυτόματο πιλότο, θέλουμε να γίνουν τα πράγματα χωρίς εμείς να κουραστούμε. Όμως αυτά μόνον στα παραμύθια υπάρχουν. Η πραγματική ζωή δεν είναι έτσι. Για να κατακτήσεις πρέπει να κοπιάσεις, πρέπει να συναγωνιστείς και να ανταγωνιστείς και να υπερπηδήσεις εμπόδια. Διαφορετικά τίποτα δεν κατορθώνεις.

Η πραγματική ζωή δεν είναι παραμύθια. Είναι σκληρός αγώνας στην καθημερινότητα, είναι σκληρός αγώνας την νύχτα και την μέρα, με τους γύρω και τον εαυτό μας, είναι αγώνας με νίκες και ήττες. Νίκες που χαρίζουν χαρά και ήττες που σε γεμίζουν πείσμα και κουράγιο να προσπαθήσεις ξανά. Και μέσα από την προσπάθεια να γίνεις πιο ώριμος, πιο ικανός, πιο σοφός, πιο πετυχημένος όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

Η προσπάθεια και ο αγώνας μας κάνουν να έχουμε υπομονή, μας χαρίζουν στο τέλος το βραβείο και όχι στην αρχή. Ο ζωντανός άνθρωπος δεν θέλει μαγικές λύσεις, αλλά θέλει δύναμη και περισσότερη δύναμη για να κατακτήσει το όνειρό του, να νικήσει τις αντιστάσεις, να ξεπεράσει τους προσωπικούς του φόβους για το άγνωστο μέλλον και το άπειρο σύμπαν που μας περιβάλλει. 

Αν και όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη γεννιόμαστε άρχοντες, σταδιακά γινόμαστε δούλοι, χάνουμε την δύναμη της αρχής, χάνουμε την εξουσία που μας έχει δοθεί, για να καταλήξουμε τελικά δέσμιοι της καθημερινότητας, δέσμιοι των εντολών του περιβάλλοντος και όχι των προσωπικών μας αποφάσεων.

Λίγο η διάθεση προβολής, λίγο η εξουσία που δίνει το χρήμα, λίγο από λάθος, λίγο από σκοπιμότητα, στο τέλος φτάνουμε στο σημείο να κάνουμε ότι δεν θέλουμε εμείς, αλλά ότι διατάζουν άλλοι. Και αυτό δείχνει την εσωτερική μας αδυναμία, δείχνει την αβεβαιότητα που κυριαρχεί στη ζωή μας για το αύριο, δείχνει την κατάπτωση των ονείρων μας.

Διότι καλά ξεκινήσαμε, αλλά στη συνέχεια χάσαμε την συνταγή της επιτυχίας και από άρχοντες και νικητές βρισκόμαστε δούλοι και ηττημένοι από τον εξωτερικό κόσμο.

Μόνη διέξοδος είναι προφανώς η επιστροφή στο σημείο που χάσαμε το δρόμο, να ξαναβρούμε όχι μόνο τον δρόμο, αλλά και τον τρόπο που θα μας επιτρέψει να μην φτάσουμε ξανά στα αδιέξοδα, αλλά να διατηρήσουμε την εξουσία του άρχοντα που έχει βάλει μέσα μας ο δημιουργός μας.

Και κάτι ακόμη. Αντί να ζούμε με τον κίνδυνο της κατάρρευσης, να ζούμε με την ελπίδα της αύξησης της δύναμής μας και της νίκης σε όλα τα αδιέξοδα της καθημερινότητάς μας.

Ο αδύναμος χαρακτήρας έχει ανάγκη από ενίσχυση. Δεν έχει ανάγκη από υποτίμηση και αυτο – ταπείνωση. Το ζωντανό νερό που προσφέρει ο Χριστός είναι το καλύτερο εφόδιο για τη νέα πορεία από τον αδύναμο άρχοντα στον πραγματικό άρχοντα που κρύβεται μέσα μας.

Καθένας είναι άρχοντας του εαυτού του. Σύμφωνα με την Βίβλο, η εξουσία του ανθρώπου απαγορεύεται να ασκηθεί πάνω σε άλλον άνθρωπο και για τον λόγο αυτό, ακόμη και σήμερα, όλοι καταλαβαίνουμε ότι εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους έχουν μόνον όσοι εμείς τους το αναθέσουμε ως δημόσιο αξίωμα.

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε ως άρχοντας, άσχετα αν εξελίχθηκε σε τραγικό υποχείριο ο ένας του άλλου. Ο άνθρωπος έχασε την εξουσία του και αγωνίζεται χιλιάδες χρόνια τώρα να ξαναβρεί την χαμένη προσωπικότητα και την εξαφανισμένη εξουσία του εαυτού του. Όλοι οι αγώνες όλων των λαών όλων των εποχών ήταν να βρουν την χαμένη ελευθερία τους. Γιατί χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει εξουσία, αλλά υπάρχει δουλεία και εξάρτηση.

Και στο στοιχείο αυτό επικεντρώνει ο Χριστός το μήνυμά του τότε και τώρα. Καθένας που με ακούει να συνειδητοποιήσει ότι δημιουργήθηκε ως προσωπικότητα, ως άρχοντας του εαυτού του, και όχι δούλος κάποιου άλλου.

Αν αυτή η αλήθεια γίνει κατανοητή, αν καθένας άνθρωπος στραφεί πρώτα στον εαυτό του και αναγνωρίσει την εικόνα του άρχοντα που θα έπρεπε να έχει, αλλά έχει ήδη χάσει προ πολλού, τότε υπάρχει ελπίδα επιστροφής στην χαμένη ελευθερία που χαρίζει η αναγνώριση της εξουσίας πρώτα πάνω στον εαυτό μας.

Όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν κατά το μέτρο που αυτή η αλήθεια θα αρχίσει να ριζώνει μέσα μας και σταδιακά θα φέρει τους καρπούς της ισχυρής προσωπικότητας και της ελευθερίας που χαρίζει η αίσθηση της απαλλαγής από δυνάστες.

Αν και ιστορικά άρχοντες είναι εκείνοι που ασκούν εξουσία δημόσια, στην πραγματικότητα η έννοια δεν είναι μόνο αυτή. Άρχοντας είναι εκείνος που άρχει, δηλαδή εξουσιάζει κάτι και προφανώς πρώτος άρχοντας είναι εκείνος που μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του και κάνει αυτό που θέλει να κάνει και δεν κάνει αυτό που δεν θέλει να κάνει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άρχοντας είναι αχυράνθρωπος, δηλαδή κάνει ότι του λένε οι άλλοι, χωρίς ο ίδιος να έχει εξουσία ουσίας και όχι μόνον τύπου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των αρχόντων της ζωής, των ανθρώπων που έχουν λάβει εξουσία γιατί εμείς τους την προσφέραμε, και των αρχόντων της ουσίας, που είναι όλοι εκείνοι που κρίνουν οι ίδιοι και έχουν οι ίδιοι την εξουσία να κάνουν κάτι, να πάρουν μια απόφαση και να πληρώσουν το κόστος της δικής τους απόφασης.

Στην Βίβλο περιγράφονται άρχοντες με αδυναμίες και επιτυχίες και καθένας από μας μπορεί να πάρει το μάθημά του: μίμηση για τις επιτυχίες και άρνηση για τις αποτυχίες. Ο ίδιος ο Χριστός προκάλεσε στις μέρες του όλους τους άρχοντες που άκουγαν για εκείνον. Και ενώ οι άρχοντες ήξεραν πολύ καλά την αξία και τη σημασία της παρουσίας και των λόγων του, τελικά οι υπηρέτες, οι δούλοι ήσαν εκείνοι που κατανόησαν καλύτερα την αξία και την πρακτική εφαρμογή των λόγων του.

Οι άρχοντες αρνήθηκαν μέσα στην άσκηση της εξουσίας τους τη δύναμη και το μεγαλείο του, οι δούλοι κατανόησαν καλύτερα το μήνυμα που μετέφερε. Το ίδιο συνεχίζει να ισχύει και σήμερα.

Πρ