Ο άρχοντας που διαχειρίζεται εξουσία, που έχει την δύναμη να εξουσιάζει τον εαυτό του και όχι μόνον, δεν μπορεί να είναι ευκολόπιστος, δεν μπορεί να πιστεύει σε ότι οι άλλοι του σερβίρουν.

Ο ίδιος πρέπει να έχει υπεύθυνη άποψη και ευθύνη για την άποψή του. Η πίστη του πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένη και όχι εποχιακή, όχι συγκυριακή. Στις προκλήσεις της ημέρας πρέπει να διαθέτει αντοχή και να έχει αποτελεσματικότητα, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απώλεια της εξουσίας του είναι προφανής.

Ο άρχοντας δεν βιάζεται, ο άρχοντας δεν είναι μικροπρεπής, δεν προτρέχει η γλώσσα της διανοίας του, αλλά προηγείται η περίσκεψη και μετά η απόφαση και ο λόγος. Ο άρχοντας στηρίζει τις απόψεις στη γνώση του και στην προσωπική του εμπειρία. Οι άλλοι θα τον αμφισβητούν, θα προσπαθούν να τον μετακινήσουν από τις θέσεις της αλήθειας την οποία αυτός γνωρίζει, αλλά ο ίδιος θα μένει σταθερός και οι ριπές του καταστροφικού ανέμου θα τον λυγίζουν χωρίς αποτέλεσμα.

Όταν η βάση του οικοδομήματος είναι σταθερή, όταν οι ρίζες του δένδρου δεν είναι επιφανειακές αλλά έχουν φτάσει στο αναγκαίο βάθος και έχουν βρει την πηγή του αναγκαίου υπόγειου νερού, τότε οι πιθανότητες καταστροφής είναι λίγες και εφόσον ο ζωντανός θεός είναι παρών θα έχει προβλέψει, ώστε μαζί με την περιπέτεια να έρχεται και το θετικό αποτέλεσμα στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν.

Ως καλοί διαχειριστές της καθημερινότητας όλοι γνωρίζουμε ότι για κάθε πράξη μας υπάρχει κέρδος και ζημία. Υπάρχει θυσία, υπάρχει και ανταπόδοση. Υπάρχει κόπος, υπάρχει και αμοιβή.

Καμιά πράξη μας δεν γίνεται χωρίς κέρδος ή ανταμοιβή. Πολύ περισσότερο αυτό έχει αξία όταν ομιλούμε για σοβαρές υποθέσεις, για πράγματα σπουδαία και δαπανηρά. Όσο μεγαλύτερη η προσφορά και ο κόπος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανταμοιβή κατά κανόνα. Αυτό ισχύει στην καθημερινότητα, αυτό ισχύει στον επαγγελματικό μας βίο, αυτό ισχύει σε όλες τις φυλές του κόσμου διαχρονικά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της πίστεως.

Ο ίδιος ο Χριστός υποσχέθηκε ότι καμιά πράξη πίστεως δεν μπορεί να μείνει χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση, διότι αν εμείς οι άνθρωποι αναγνωρίζουμε το δίκαιο στην αμοιβή, πολύ περισσότερο ο θεός αναγνωρίζει και ανταποδίδει όχι μόνον κατά το δικό μας μέτρο, αλλά και κατά το δικό του μέτρο το οποίο βρίσκεται πολύ πέραν των όσων εμείς μπορούμε να διανοηθούμε.

Όσα έχουμε ήδη κατακτήσει δεν χρειάζεται να τα κατακτήσουμε ξανά, αλλά χρειάζεται να τα προστατεύουμε και να τα διατηρούμε. Η κατάκτηση αφορά κάτι που δεν το έχω ήδη κατακτήσει. Δηλαδή αφορά το άγνωστο, αυτό που θεωρώ ότι μου ανήκει, αλλά δεν το έχω στην εξουσία μου, διότι κάποιος άλλος το παρακρατεί.

Και αυτή η στάση δεν είναι άρρωστη και προβληματική, αλλά είναι στάση ορθολογική και υγιής. Διότι χωρίς καθημερινή επέκταση των όσων έχω θα σημαίνει και θάνατο. Και φυσικά δεν γίνεται λόγος μόνο για τα χρήματα ή την κοινωνική μου θέση που κατέχω ήδη, αλλά γίνεται λόγος και για άλλες αξίες, ίσως και πιο πολύτιμες από αυτές της καθημερινότητας. Αξίες που αφορούν το μέλλον μου και των ανθρώπων που ζουν μαζί μου, αξίες που αφορούν αυτή αλλά και την άλλη ζωή, αξίες που προδιαγράφουν το μέλλον και δεν καλλωπίζουν το παρελθόν. Αξίες που πέραν των ατομικών μου αναγκών, προσφέρουν και τροφή ενδιαφέροντος και για άλλους, σήμερα αλλά και στο μέλλον.

Μόνον τότε ολοκληρώνεται η ανάγκη του ανθρώπου για κατάκτηση. Όταν εκτός από το αναγκαίο εφήμερο, καλλιεργεί και τις προϋποθέσεις του μέλλοντος, συμβάλλει στην ευτυχία των ανθρώπων που δεν ήλθαν ακόμη στη ζωή, αλλά θα έλθουν στο μέλλον. Και στα ζητήματα αυτά, η καλλιέργεια της πίστης είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την αποτελεσματική κατάκτηση και διατήρηση. Κατάκτηση του άγνωστου, διατήρηση των κεκτημένων.

Η άνοιξη είναι η πιο αγαπητή και πιο δυναμική εποχή του χρόνου. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί ενεργοποιούνται, οι νεκροί είναι πλέον ορατοί δια γυμνού οφθαλμού και μια νέα περίοδος δράσης ξεκινά για όλους τους ζωντανούς.

Με αυτή την απλή αλλά βαθιά αληθινή εικόνα ήθελε και ο Χριστός να εξοπλίσει τους πιστούς μαθητές του, ώστε να μην χάνονται μέσα σε φιλοσοφικές και όχι πρακτικές αλήθειες. Για τον λόγο αυτό χρησιμοποίησε το παράδειγμα του κρασιού και των ασκών μέσα στους οποίους φυλάσσονταν ο κατεργασμένος καρπός της αμπέλου. Το κρασί τότε, όπως και σήμερα ήταν ένα πολύτιμο αγαθό, αλλά είχε ένα πρόβλημα: την φύλαξη και διατήρησή του. Και τούτο διότι, σε αντίθεση με το νερό, όσο περισσότερο χρόνο διατηρείται, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει. Το νερό δηλαδή έχει μεγάλη αξία όταν είναι φρέσκο, ενώ το κρασί αποκτά αξία όσο περισσότερο χρόνο το διατηρούμε.

Αυτό σημαίνει ανάγκη καλών δοχείων φύλαξης, αλλά και προστασίας από άλλους καταστροφικούς παράγοντες. Άρα, όσο καλύτερα αγγεία φύλαξης και μέτρα προστασίας, τόσο καλύτερο κρασί μπορούμε να διαθέτουμε. Και φυσικά ο Χριστός δεν ήθελε να κάνει μάθημα οινοποιίας, αλλά ήθελε να δείξει την αξία της δύναμης της αναστημένης ζωής, μιας ζωής που με την πάροδο του χρόνου δεν χάνει αλλά κερδίζει αξία. Η δυναμική της άνοιξης είναι όμοια με την δυναμική της παρουσίας και λειτουργίας της αναστημένης ζωής: όσο καλύτερα και ασφαλέστερα την διατηρούμε μέσα μας, τόσο η αξία της μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου. Και όσο η ηλικία του ανθρώπου αυξάνεται, η αξία του περιεχομένου της αναστημένης ζωής μεγαλώνει αντίστοιχα.

Η ανανέωση είναι στοιχείο της καθημερινότητάς μας και υπάρχει σε κάθε μας δραστηριότητα. Πολλά πράγματα ανανεώνονται χωρίς την δική μας συμμετοχή, όπως για παράδειγμα το σώμα μας, το οποίο με τις αυτόματες λειτουργίες του ανανεώνεται διαρκώς ανεξάρτητα από την δική μας θέληση και συμμετοχή.

Υπάρχουν όμως και άλλα θέματα, τα οποία δεν ανανεώνονται χωρίς τη δική μας θέληση, όπως για παράδειγμα τα χρώματα στο σπίτι μας, τα ρούχα που φοράμε ή τα έπιπλα και το αυτοκίνητο που οδηγούμε. Και για μεν τις αυτόματες λειτουργίες, εκείνες δηλαδή που δεν απαιτούν τη δική μας παρέμβαση, είναι προφανές ότι ο δημιουργός μας έχει προβλέψει μέσα στο σώμα μας την ύπαρξη εκείνου του αυτόματου ανανεωτικού μηχανισμού, ο οποίος εξασφαλίζει την καθημερινή και συνεχή ανανέωση, ώστε να διατηρούμαστε σε ζωή. Διαφορετικά, αν δηλαδή πάψει να λειτουργεί η αυτόματη ανανέωση, ο θάνατος είναι προ των πυλών.

Ωστόσο στον άνθρωπο, και νομίζω αποκλειστικά στον άνθρωπο, ο δημιουργός έχει τοποθετήσει μέσα στον υπαρξιακό μας κώδικα, ένα ακόμη μηχανισμό ανανέωσης, ο οποίος όμως δεν λειτουργεί χωρίς την δική μας συμμετοχή και δραστηριότητα. Έχουμε δηλαδή όλοι την τάση της ανανέωσης, έχουμε την κρίση να κατανοούμε την ανάγκη της ανανέωσης σε όλα τα πράγματα που μας περιβάλλουν, αλλά χωρίς την δική μας θέληση και συμμετοχή, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Και η ανάγκη αυτής της ανανέωσης αποτελεί κύριο στοιχείο της διδασκαλίας του Χριστού, ο οποίος χωρίς εξαιρέσεις απαιτεί την ενεργό και ουσιαστική συμμετοχή μας στις δράσεις που αφορούν τη σχέση μας με την ζωή και μάλιστα με την αιώνια ζωή.