Αρχεία για:2017

Ένας αγώνας μπορεί να είναι σωστός ή μπορεί να είναι και λάθος. Εξαρτάται από το αντικείμενο του αγώνα και τις μεθόδους που ακολουθώ. Αν το αντικείμενο αξίζει τον κόπο, τότε καλώς κοπιάζω στον αγώνα μου. Αν όχι, μάταια κοπιάζω, μάταια αγωνίζομαι και στο τέλος δεν κερδίζω κάτι. Άσκοπος αγώνας σημαίνει κόπος χωρίς κέρδος, χωρίς αποτέλεσμα και όχι μόνον αυτό. Σημαίνει σοβαρή σπατάλη χρόνου και δυνάμεων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα άλλον πιο αξιόλογο αγώνα. Για τον λόγο αυτό οι άνθρωποι της ζωντανής πίστης καλούνται κάθε μέρα να αποσαφηνίζουν τόσο τον στόχο όσο και τις μεθόδους των αγώνων τους, ώστε να μπορούν να μετρούν τα κέρδη ή να μαθαίνουν από τα λάθη και τις ζημιές. Αν θεωρώ τους συναγωνιστές μου ως ανταγωνιστές και εχθρούς, τότε έχω χάσει εκ προοιμίου τον στόχο μου και ο αγώνας μου όχι μόνον καλό αποτέλεσμα δεν έχει, αλλά με ζημίωσε με επιπλέον κακό και μάλιστα μεγάλο κακό, διότι δημιούργησα εχθρούς εκεί που δεν υπήρχαν. Η δαπάνη των δυνάμεών μου σε άσκοπους αγώνες επιφέρει πτώχευση. Η δαπάνη των δυνάμεών μου σε στόχους που έχουν περιεχόμενο όχι μόνο βοηθούν εμένα, αλλά έχει θετικά αποτελέσματα και στους γύρω μου.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι το άνω και το κάτω έχουν σχέση με τη θέση μας πάνω στη γη. Αν απομακρυνθούμε, αν βρεθούμε στο διάστημα μακριά από τη γη και το ηλιακό μας σύστημα, είναι προφανές ότι εκεί δεν υπάρχει άνω και κάτω, διότι παντού είναι το ίδιο. Λείπει η βαρύτητα της γης και τα σημεία του ορίζοντα. Και είναι περίεργο ότι στην Καινή Διαθήκη, ο απόστολος Παύλος γράφοντας στους πιστούς της Εφέσου, σημειώνει ότι καθήκον του πιστού δεν είναι μόνο να πορεύεται ορθά στην καθημερινότητα επί της γης, αλλά και να καταλάβει το μήκος, το πλάτος, το βάθος και το ύψος και επιπλέον να γνωρίσει την αγάπη του Χριστού με ένα σκοπό: Να γεμίσει από την παρουσία του Θεού στον εσωτερικό του κόσμο και την ζωή του γενικότερα. Μάλιστα η φράση που χρησιμοποιεί δεν αφήνει κανένα περιθώριο προκρούστειας συμπεριφοράς, κουτσουρεμένων αντιλήψεων. Δηλώνει με σαφήνεια ότι στόχος της αύξησης της δύναμης στον εσωτερικό μας κόσμο είναι να πληρωθούμε, να γεμίσουμε με την παρουσία του Θεού, δηλαδή με κάθε δώρο, με κάθε εφόδιο, με κάθε αρετή, με κάθε ικανότητα, με κάθε δεξιότητα εκ μέρους του δημιουργού μας, στοιχεία που παρέχονται όχι μόνον για την σκληρή μας καθημερινότητα, αλλά και για το μέλλον, το εγγύς, το απώτερο, το αιώνιο.

Ο τίτλος δηλώνει ότι κερδίσαμε μια μάχη αλλά χάσαμε ασύμμετρα πολλά. Βγήκαμε νικητές αλλά πληγωμένοι, καταντήσαμε ανήμποροι με αβέβαιο μέλλον. Συνεπώς, στόχος δεν είναι η μάχη, στόχος δεν είναι η νίκη, αλλά στόχος είναι η νίκη πάνω στα προβλήματα που με εμποδίζουν να προχωρήσω στο δικό μου μέλλον, στη δική μου ελεύθερη έκφραση και ζωή, αλλά με όσο γίνεται λιγότερο κόστος, με αύξηση του πλούτου που ήδη διαθέτω και όχι μείωση των υπαρχόντων μου. Κάθε πάλη και κάθε αγώνας έχει στόχο τη νίκη, αλλά αυτή θα πρέπει να εξασφαλίζεται πριν από την επιχείρησή της. Η εκ των υστέρων μετάνοια δεν είναι η πιο συμφέρουσα ενέργεια. Η καλή προετοιμασία εγγυάται και τις μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης. Ο φόβος και η απραξία δεν προβλέπουν νίκη αλλά ήττα. Η λάθος εκτίμηση των δυνάμεών μου συνεπάγεται ήττα ή στην καλύτερη περίπτωση, πύρρειο νίκη. Ορθή και ψύχραιμη εκτίμηση των νομίμων δικαιωμάτων μου, των εφοδίων και των όπλων που διαθέτω, αλλά και των αντίστοιχων του αντιπάλου μου, συμπεριλαμβανομένων και των μεθόδων που χρησιμοποιεί εκείνος, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την αποφυγή θρήνων και απωλειών εκ των υστέρων. 

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι δυνάμεις μας, σωματικές και ψυχικές, δεν είναι απεριόριστες. Έχουν μέγεθος και διάρκεια χρόνου. Και οι δυο αυτοί παράγοντες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι δυνάμεις μας μπορεί να μην επαρκούν σε μια μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά και σε βάθος χρόνου μειώνονται. Σωματικά γιατί η ηλικία συνδέεται αποφασιστικά με την δύναμη. Ψυχικά γιατί αν δεν καλλιεργείται ο εσωτερικός μας κόσμος, η στασιμότητα δημιουργεί αναστολές, αδράνεια, δημιουργεί παθογένειες και τελικά σκλήρυνση, πώρωση, ακινησία και θάνατο. Και ενώ για τη σωματική αδυναμία λαμβάνουμε όλα τα αναγκαία μέτρα μέσω των τροφών και των σωματικών ασκήσεων, όταν φτάνουμε στον ψυχικό μας κόσμο, αρνούμαστε τα αυτονόητα. Τόσο η γνώση, όσο και η άσκηση αποτελούν ξένο στοιχείο στην καθημερινότητά μας. Θεωρούμε ότι η προγονική μας γνώση είναι αρκετή, η πρακτική της γιαγιάς μας είναι ικανοποιητική, το κεράκι στην Παναγιά είναι αρκετό, η ιδέα για την πίστη μου φτάνει και περισσεύει. Και όλα αυτά ως δικαιολογίες για την αδιαφορία μας, για την άρνηση να διαλέξουμε την δύσκολη αλήθεια από το εύκολο ψέμα. Έτσι φτάνουμε στην εσωτερική αδυναμία, τον εσωτερικό μαρασμό, την άμβλυνση της συνειδήσεως, την υποκρισία, την πλεονεξία χωρίς όρια και τελικά είμαστε ράκη έτοιμα για την ταφή χωρίς ελπίδα ανάστασης. Ξεκινήσαμε καλά, πορευτήκαμε ανεύθυνα, καταντήσαμε πτώματα προς ταφήν χωρίς ελπίδα, όντα αδύναμα, με δυνατό σώμα αλλά μελλοθάνατο εσωτερικό κόσμο. Η δύναμή μου βρίσκεται στη γνώση της αλήθειας, στην εφαρμογή της αλήθειας και στην αποφυγή του ψεύδους.

Στη σύγχρονη ζωή του 21ου αιώνα όλες οι συσκευές και όλα τα εργαλεία συνοδεύονται από ένα έντυπο, μικρό ή μεγάλο ανάλογα με το σκεύος, και στο έντυπο αυτό υπάρχουν όλες οι εξηγήσεις για το πως λειτουργεί, πως να το χρησιμοποιούμε, αλλά και επισημαίνονται οι τυχόν κίνδυνοι από την κακή ή την απρόσεχτη χρήση. Μάλιστα είναι κοινός τόπος ότι τα τελευταία χρόνια οι οδηγίες αυτές είναι σε όλες τις γλώσσες των χωρών που κυκλοφορούν οι συσκευές αυτές και όλοι καταλαβαίνουμε ότι χωρίς τις οδηγίες χρήσεως είναι αδύνατη η ορθή λειτουργία των συσκευών αυτών. Ενώ λοιπόν για τις πρακτικές μας ανάγκες χρησιμοποιούμε πολύπλοκες συσκευές και αφιερώνουμε όλο τον απαιτούμενο χρόνο για να μάθουμε πως να αξιοποιούμε αυτό που αποκτήσαμε για την καθημερινότητά μας, δεν συμβαίνει το ίδιο και στα ζητήματα που σχετίζονται με το μέλλον μας. Αποφεύγουμε να διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσεως που μας διέσωσαν οι πρώτοι πιστοί μαθητές του αναστημένου Χριστού, δεν κάνουμε προσπάθειες να καταλάβουμε τις οδηγίες αυτές, δεν τις εφαρμόζουμε για να αποκτήσουμε εμπειρία και τελικά το πιο σημαντικό κομμάτι της πρόσκαιρης ζωής μας, δηλαδή η κατανόηση των αρχών της ζωής που οδηγούν στην συνεχιζόμενη και ατέρμομη ζωή, παραμελείται με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Εμείς επιλέγουμε να περπατάμε και κατά κανόνα πεθαίνουμε στην πορεία των χιλιάδων χιλιομέτρων, ενώ έχει ανακαλυφθεί το αεροπλάνο, με το οποίο σε ελάχιστο χρόνο θα φτάναμε ξεκούραστοι και ασφαλείς στον προορισμό μας.