Η καθημερινή αυτή έκφραση πολλές φορές δεν αναφέρεται στην κυριολεξία, αλλά σε μια συμβατική έννοια που παραπέμπει σε μεγάλη βλάβη, μεγάλη ζημία. Μπορεί δηλαδή να αναπνέει ακόμη και να κινείται αυτός που δέχθηκε την επίθεση, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τη μεγάλη ζημία που έχει υποστεί. Αυτή η ζημία μπορεί σήμερα να εκτιμάται ως ασήμαντη, ωστόσο αργότερα να αποδειχθεί ολέθρια και θανατηφόρα. Μπορεί δηλαδή προσωρινά να αναπνέει και να κινείται κάποιος, αλλά στην ουσία έχει ήδη αφαιρεθεί η ζωή του και αυτό θα φανεί λίγο αργότερα. Αυτή η αλήθεια, της φαινομενικής ζωής που υποκρύπτει τον μελλοντικό θάνατο, είναι και το μεγαλύτερο ζητούμενο, γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει, όχι μόνο σήμερα, αλλά και αύριο και στο απώτερο μέλλον. Και όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, όσο πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Όποιος λοιπόν μηχανεύεται τον θάνατο αλλά επικαλύπτει τη θανατηφόρα πράξη του με προσωρινή ζωή, προφανώς δεν είναι σύμμαχος του ανθρώπου αλλά εχθρός και μάλιστα θανατηφόρος. Και καθένας καλείται όχι μόνο να διακρίνει τον εχθρό από τον φίλο, αλλά και να ανακαλύπτει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο εχθρός του για να κλέψει, να καταστρέψει, να σκοτώσει, αλλά και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο φίλος του για να του σώσει τη ζωή όχι μόνο σήμερα αλλά και αύριο και στο μέλλον χωρίς ημερομηνία λήξης.
Αρχεία για:2017
Ανακάλυψε την αλήθεια
Η ανακάλυψη είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Υπάρχουν ανακαλύψεις που έχουν συνέπειες στο περιβάλλον μας, στην οικογένεια και την κοινωνία, αλλά υπάρχουν και ανακαλύψεις που αφορούν το άτομο προσωπικά. Και αυτές οι μικρές προσωπικές ανακαλύψεις έχουν ιδιαίτερη αξία, ακριβώς γιατί αφορούν την προσωπική και ατομική μας ζωή. Όλοι, από την μικρή μας ηλικία, καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας, να ανακαλύψουμε τον κόσμο μέσα μας, να επικοινωνήσουμε με τους άλλους τις προσωπικές μας επιτυχίες, να διαχειριστούμε τις μικρές μας ανακαλύψεις, ανακαλύψεις που αφορούν τα συναισθήματα, τις ορμές, τις προθέσεις, τα σχέδιά μας για το μέλλον και όχι μόνον. Υπάρχει δηλαδή μέσα μας ένας μηχανισμός εγκατεστημένος από την γέννησή μας, και αυτός ο μηχανισμός μας οδηγεί και μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε στις ανακαλύψεις μας: πρώτα του εαυτού μας και αργότερα να ανακαλύψουμε τον κόσμο, να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του κόσμου, να ανακαλύψουμε τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων μας. Και αυτός ο εκ γενετής μηχανισμός είναι ισχυρός, έχει διάρκεια όση και ο επίγειος βίος μας, και όσο τον καλλιεργούμε και τον κρατούμε σε καλή λειτουργική κατάσταση, τόσο αποδίδει καρπούς, πρώτα τριάντα, μετά εξήντα, εκατό και τέλος δεν έχει. Και φυσικά αυτός ο μηχανισμός δεν λειτουργεί μόνο για την ανακάλυψη του κόσμου και των λύσεων των καθημερινών προβλημάτων, αλλά λειτουργεί και στην υπέρβαση, αναζήτηση, προσέγγιση, κατανόηση και γνώση του δημιουργού μας.
Πες την αλήθεια
Αν και ο τίτλος φαίνεται απλοϊκός, όλοι ξέρουμε από την καθημερινότητα ότι αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα της ζωής μας. Είτε γιατί δεν την ξέρουμε την αλήθεια, είτε γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να την ομολογήσουμε, είτε γιατί θέλουμε να εξαπατήσουμε τους άλλους, είτε γιατί δεν θέλουμε και μας αρέσει να λέμε ψέματα και όχι την αλήθεια. Υπάρχει αλήθεια στα μικρά πράγματα, αλλά υπάρχει αλήθεια και στα μεγάλα πράγματα. Κάθε απόκρυψη της αλήθειας στα μικρά πράγματα έχει μικρές συνέπειες. Κάθε απόκρυψη της αλήθειας στα μεγάλα πράγματα έχει μεγάλες συνέπειες. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αν αντί για την απόκρυψη της αλήθειας υποκαταστήσω την αλήθεια με ψέμα, δηλαδή κάνω το ψέμα να φαίνεται αληθινό, τότε το ζήτημα παίρνει άλλες διαστάσεις. Διότι δεν σιωπώ, δεν αποσιωπώ την αλήθεια, αλλά εμφανίζω το ψέμα ως αλήθεια προκειμένου να εξαπατήσω. Και αυτό προφανώς είναι καταστροφικό. Διότι η αντικατάσταση της αλήθειας με το ψέμα θα φέρει σταδιακά την φθορά και την διαφθορά με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή μας. Και αν πρόκειται για μικρά πράγματα, εύκολα πιθανόν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Αν όμως πρόκειται για τα μεγάλα ζητήματα, τότε η απουσία της αλήθειας και η εγκατάσταση του ψεύδους με τη μορφή της αλήθειας, όχι μόνο δύσκολα ανιχνεύεται αλλά και όταν εντοπιστεί έχει βγάλει ρίζες και η αποκατάσταση απαιτεί δύσκολες θυσίες και όλοι δεν είμαστε πρόθυμοι να τις υποστούμε.
Είσαι κύριος;
Το ερώτημα που θέτει ο τίτλος δεν είναι για προσβολή αλλά για περισυλλογή και αναζήτηση στοιχείων που επιβεβαιώνουν ή όχι το ερώτημα. Κύριος είναι αυτός που διαθέτει κυριότητα, κυριότητα ζωής και ενεργειών, κυριότητα επιλογών έργου και αμοιβής χωρίς υποχρεώσεις σε τρίτους. Αν και στην καθημερινή μας ζωή η λέξη κύριος και κυρία έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά και αποτελεί προσφώνηση ευγενείας, η αρχική έννοια, των χρόνων της Καινής Διαθήκης, αφορούσε τον άνθρωπο που δεν είχε στερηθεί την ελευθερία του, δεν ήταν δηλαδή δούλος. Και ο Χριστός εξήγησε. Αν κάνεις πράγματα που δεν θέλεις, αν ζεις μια ζωή που δεν είναι αυτή που εσύ θέλεις, αν μαστίζεσαι από εξωτερικούς παράγοντες χωρίς αντοχές για άμυνα, αν υποτάσσεσαι στα θελήματα και τις επιδιώξεις άλλων χωρίς τη θέλησή σου, τότε προφανώς δεν είσαι κύριος αλλά είσαι δούλος, έχεις χάσει την κυριότητα του εαυτού σου, έχεις καταντήσει ανίκανος να αντισταθείς και η ζωή σου δεν είναι ζωή κυρίου αλλά ζωή δούλου. Μόνη λύση; Να ανακαλύψεις από ποιο σημείο έχασες τον έλεγχο και να επιστρέψεις στον κύριο που προσφέρει ως πρώτη αμοιβή την ελευθερία και όχι στον κύριο που σου προσφέρει εύκολες λύσεις αλλά και βαριά δουλεία ως αμοιβή για τις υπηρεσίες σου σε εκείνον.
Χτυποκάρτια στη γειτονιά σου
Το κτύπημα της κάρτας όταν πηγαίνουμε στην εργασία μας έχει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Δηλώνει με αντικειμενικό τρόπο την παρουσία μας εκεί και εγγυάται τουλάχιστον τη συμμετοχή μας στα έργα του εργοδότη μας. Αυτή η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή αποδεικνύει ότι χωρίς φυσική παρουσία και συμμετοχή στην παραγωγή έργου, αμοιβή δεν είναι βέβαιη. Εκτός αυτού, μακροχρόνια απουσία που αποδεικνύεται από τα κτυπήματα της προσωπικής μας κάρτας, μας αποσυνδέει από τον εργοδότη μας, μας απομακρύνει από την εμπειρία που αποκτούν άλλοι, μας οδηγεί στην απομόνωση και τελικά, ακόμη και η επιθυμία να συμμετέχουμε στην παραγωγή και την ανταμοιβή μειώνεται σταδιακά, σύντομα μετατρέπεται σε αδιαφορία και τελικά καταντά έχθρα και μίσος προς τον εργοδότη και την εργασία του, καταντά φτώχεια και μιζέρια. Ο πλούτος που θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε βρίσκεται μακριά μας και εμείς βιώνουμε τη κόλαση και τα αδιέξοδα. Η παραβολή των ταλάντων αποδεικνύει και υποδεικνύει με σαφή τρόπο ότι ο μόνος δρόμος για να πλουτίσουμε τα ατομικά και προσωπικά μας αποθέματα πίστης και αγαθών βίου, είναι όχι μόνο η απλή συμμετοχή μας, αλλά και η προσωπική δράση με βάση τον υφιστάμενο σήμερα πλούτο που διαθέτουμε, αλλά και τα ταλέντα που ο δημιουργός μας έχει προικίσει εκ φύσεως.