Αρχεία για:2017

Η κοινή λογική  και η καθημερινή μας πρακτική λέει και υποδεικνύει: ακούστε και ακούτε διαρκώς τη λειτουργία της συνειδήσεως σας. Μην την εγκαταλείπεται γιατί και αυτή θα σας εγκαταλείψει. Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, όταν κάτι δεν παράγει τον αναμενόμενο καρπό, μην αδιαφορείτε και μην εφαρμόζετε το νεοελληνικό δεν βαριέσαι, άλλος θα φροντίσει, οι άλλοι φταίνε για όλα. Αφουκραστείτε και ακούστε προσεκτικά τα μηνύματα που φτάνουν και μην αδιαφορείτε. Κάτι μικρό εύκολα διορθώνεται. Μεγάλα πράγματα δύσκολα επισκευάζονται. Μακροχρόνια κακή λειτουργία δημιουργεί ολέθριες συνέπειες στον εσωτερικό σας μηχανισμό και στη ορθή λειτουργία της συνειδήσεως σας. Όσο καθυστερείτε τον έλεγχο και την διόρθωση, τόσο η ζημιά γίνεται μεγαλύτερη, η καταστροφή δεν επισκευάζεται και ο όλεθρος έρχεται με ταχύτητα χωρίς εμπόδια και φραγμούς. Και μη νομίζει κανείς ότι αυτά που συμβαίνουν μέσα του αφορούν μόνον τον ίδιο. Προέρχονται μόνον από τον ίδιο, αλλά στο τέλος επηρεάζουν πολλούς γύρω του, επηρεάζουν την κοινωνία, και όσο ψηλότερα σε κοινωνική θέση βρίσκεσαι, τόσο μεγαλύτερη ζημία προκαλεί η ακαταστασία της λειτουργίας της συνειδήσεως σου, τόσο πιο δύσκολα επανορθώνεις όχι μόνο τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλά και τη ζημιά που έχεις προκαλέσει στους άλλους. 

Από την καθημερινή μας ζωή καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικές έννοιες είναι τόσο η αφαίρεση, όσο και η επισκευή και η αντικατάσταση, διότι σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις μας εφαρμόζουμε αυτές τις αρχές. Είναι κάτι χαλασμένο ή προβληματικό; Το αφαιρούμε. Επισκευάζεται; Το επισκευάζουμε και το επανατοποθετούμε. Δεν επισκευάζεται; Το αντικαθιστούμε. Με λίγα λόγια κάθε φορά που εντοπίζουμε ένα πρόβλημα στη λειτουργία ενός μηχανισμού, δεν καταστρέφουμε το μηχανισμό, αλλά εντοπίζουμε επακριβώς το πρόβλημα, επισκευάζουμε το φθαρμένο ή ελαττωματικό τμήμα του και στην έσχατη περίπτωση το αντικαθιστούμε με ένα καινούριο. Και ενώ αυτή είναι η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή για όλα τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου δεν εφαρμόζουμε τις ίδιες απλές αυτές αρχές. Αδιαφορούμε για κάθε χαλασμένο ή ελαττωματικό τμήμα της συνειδήσεως μας που εντοπίζουμε, δεν μεριμνούμε για την επισκευή φθαρμένων τμημάτων αλλά εγκαταλείπουμε τη λειτουργία της στα αζήτητα. Και φυσικά το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο δυσλειτουργία ή θορυβώδεις συνέπειες, αλλά πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι ολέθριο, καθώς η συνείδησή μας εντυπωσιάζεται και αναζητά εργαλεία μακράν της αληθείας και οι καρποί της πλέον παράγουν και αποκαλύπτουν κόλαση ζωής και όχι χαρά και ειρήνη.

Ο τίτλος δηλώνει την διαδικασία μεταφοράς πλούτου από το ένα άτομο στο άλλο. Κάποιος έχει κάτι και αποκτά κάτι περισσότερο το οποίο προστίθεται στα όσα ήδη έχει, με αποτέλεσμα να γίνεται πλουσιότερος. Κάποιος έχει κάτι και το χάνει, με αποτέλεσμα να γίνεται πτωχότερος. Με άλλα λόγια, η απόκτηση προσθέτει, η απώλεια ελαττώνει τον υφιστάμενο πλούτο μας. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην καθημερινότητα για την απόκτηση των αναγκαίων για την ζωή μας, αλλά ισχύει και για τον εσωτερικό μας κόσμο, τον ψυχικό μας κόσμο από τον οποίο εξαρτάται όχι μόνον η καθημερινότητα μου, αλλά και το μέλλον μου. Ωστόσο, ενώ στις δοσοληψίες τις καθημερινές είμαστε ικανοί στο να κερδίζουμε, να αυξάνουμε τον πλούτο μας, κατά κανόνα αυτό δεν ισχύει στις δοσοληψίες και στις ανταλλαγές μας όταν ερχόμαστε στον εσωτερικό μας κόσμο. Είτε από άγνοια, είτε από επιπόλαιο και αμφίβολο συμφέρον, παραβλέπουμε το κέρδος του εσωτερικού μας κόσμου και επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας μόνον στα φυσικά και υλικά αγαθά και πως να τα αυξήσουμε, ενώ αν ήμασταν περισσότερο προσεκτικοί, και τα φυσικά και υλικά αγαθά θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε, αλλά παράλληλα και τον εσωτερικό μας κόσμο να μην έχουμε ζημιώσει. Η άγνοια των αξιών της ζωής, η προχειρότητα, οι κακές επιλογές μας, η παραπληροφόρηση, η δύναμη που ασκεί το περιβάλλον επάνω στις αποφάσεις μας, έχουν ως συνέπεια να αυξάνουμε τα πλούτη μας αλλά στον εσωτερικό μας κόσμο να γινόμαστε όλο και φτωχότεροι, επαίτες και ανήμποροι να αντισταθούμε στα προφανή επιζήμια της προσωπικής μας ζωής.

Στην καθημερινή μας ζωή όλοι συναρμολογούμε πράγματα για να τα χρησιμοποιήσουμε ή χρησιμοποιούμε πράγματα που άλλοι έχουν ήδη συναρμολογήσει. Σε κανένα σχεδόν αντικείμενο από όσα εξυπηρετούν τις καθημερινές μας ανάγκες δεν λείπει η συναρμολόγηση, δηλαδή η συνύπαρξη και η συνεργασία διαφόρων μελών και τμημάτων, από τον πολυσύνθετο ηλεκτρονικό υπολογιστή μέχρι την καφετιέρα και το πλυντήριο μας. Προσοχή όμως. Άλλο πράγμα η συναρμολόγηση διαφόρων τμημάτων που λειτουργούν όλα προς μια κατεύθυνση παραγωγής έργου και άλλο πράγμα η σύγχυση διαφόρων υλικών. Στην πρώτη περίπτωση τα μέλη που συναρμολογούνται διατηρούν την αυτοτέλειά τους, στην δεύτερη ομογενο-ποιούνται  και χάνουν την αυτοτέλειά τους.  Στην ζωή της πίστης στον ζωντανό θεό σύγχυση και αδιαφάνεια δεν υπάρχει. Υπάρχει συνεργασία με αυτοτέλεια αλλά ποτέ σύγχυση. Οι δούλοι του κυρίου που τους εμπιστεύθηκε τα τάλαντα ήσαν και οι τρεις δούλοι του ίδιου κυρίου, τους προίκισε και τους τρεις με τα ίδια δώρα, αλλά στην εξέταση οι ευθύνες δεν αποδόθηκαν συγκεχυμένα με κοινωνικά κριτήρια, αλλά αποδόθηκαν προσωπικά και ατομικά με βάση το έργο που είχε παραχθεί από τον καθένα. Η κρίση και η ανταπόδοση είναι πάντα προσωπική υπόθεση και ποτέ δεν υπάρχει ούτε σύγχυση ούτε διάχυση ευθυνών. Αντίθετα, υπάρχουν προσωπικότητες που κρίνονται αυτόνομα και λαμβάνουν ανταπόδοση αυτόνομα.

Αν και η έννοια του ανταλλάγματος είναι συνδεδεμένη πολλές φορές με δυσάρεστες καταστάσεις, στην πραγματικότητα κάθε μέρα στη ζωή μας λειτουργούμε με ανταλλάγματα, δίνουμε και παίρνουμε. Στις πρωτόγονες κοινωνίες τα ανταλλάγματα ήταν σε είδος, στην ιστορική περίοδο μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε τα κοινά νομίσματα για τις ανταλλαγές και τις συναλλαγές μας. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορείς να λάβεις κάτι χωρίς να δώσεις κάποιο αντάλλαγμα, δεν μπορείς να λάβεις μισθό αν δεν προσφέρεις εργασία. Και ενώ αυτή είναι η καθημερινότητα όλων μας, στη ζωή της πίστης δεν προβλέπεται και δεν περιλαμβάνεται αντιστοίχιση πραγμάτων. Διότι ο μόνος που δεν έχει ανάγκες είναι ο Δημιουργός μας και εμείς δεν έχουμε κάτι να του δώσουμε. Το μόνο που απομένει είναι η άσκηση και εφαρμογή πίστης, όχι για να δώσουμε κάτι, αλλά για να εκπαιδευτούμε και αυτή η εκπαίδευση και εμπειρία αποτελεί το θεμέλιο λίθο για να γεμίζει η ζωή μας όχι μόνο με τα αναγκαία αγαθά της καθημερινότητας, αλλά και με αγαθά πολύ πέραν αυτών, χρονικά και τοπικά. Διότι ο Δημιουργός μας όχι μόνο δεν έχει όπως έχουμε εμείς ανάγκες, τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσει, αλλά έχει προβλέψει και έχει προετοιμάσει θησαυρούς και αναμένει τους ενδιαφερόμενους και ικανούς να τους αποκτήσουν. Και οι θησαυροί του Δημιουργού ούτε ελαττώνονται, ούτε τελειώνουν, ούτε παλιώνουν, αλλά είναι πάντα επίκαιροι και πολύτιμοι.