Αρχεία για:2017

Η έννοια του εφαρμόζω έχει σχέση με τον αρμό και την σύνδεση. Αρμός είναι το σημείο επαφής δύο ή περισσότερων πραγμάτων και επιτρέπει την συνύπαρξη και την συνεργασία τους. Στην σύγχρονη ζωή μας όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε χαρακτηρίζονται από την αξιοποίηση αυτής της τεχνικής, της συναρμογής, της προσαρμογής, των εφαρμογών στην καθημερινότητά μας. Αν υπάρχει μια θεωρία, η εφαρμογή της αποδεικνύει την ορθότητα και την λειτουργική της αξία. Μέχρι τότε παραμένει θεωρία χωρίς πρακτική αξία για τον καθημερινό άνθρωπο. Την ίδια λογική συνέστησε ο Χριστός και σε σας και σε μένα. Να βάζουμε σε εφαρμογή, σε συνδυασμό λειτουργικό και παραγωγικό, τα στοιχεία της διδασκαλίας του και όχι μόνον να παραμένουμε στην ακρόαση. Η καλή διάθεση και το κόστος των μωρών παρθένων της παραβολής για την απόκτηση του λαδιού μέσα στη νύχτα, αποδεικνύει ότι η κρίση του Θεού δεν είναι συναισθηματική αλλά στηρίζεται πάνω σε αριθμούς και αποτελέσματα πρακτικά. Το κόστος της οικίας του μωρού που έκτισε πάνω στην άμμο, δεν κατέστησε το οικοδόμημά του ασφαλές, αλλά κατέπεσε ακριβώς γιατί δεν είχε εφαρμόσει την κοινή λογική των πραγμάτων. Και για να εφαρμόσω κάτι πρέπει να το γνωρίζω, να το έχω δοκιμάσει και να το έχω πειραματιστεί προσωπικά, ώστε να γνωρίζω με ασφάλεια το αποτέλεσμα. Η ευθύνη παραμένει πάντα προσωπική υπόθεση και δεν μετατίθεται σε τρίτους.

Αναπτύσσω σημαίνει ξεδιπλώνω κάτι που υπάρχει σε συνεπτυγμένη μορφή. Δεν σημαίνει δημιουργώ κάτι νέο αλλά το υφιστάμενο, το υπάρχον το αναπτύσσω, το μεγαλώνω, αφαιρώ τις πτυχώσεις και το φέρνω στην πραγματική του διάσταση. Προϋπόθεση λοιπόν της ανάπτυξης είναι η ύπαρξη. Η ανάπτυξη ακολουθεί. Αυτή  η αλληλουχία των πραγμάτων έχει κρίσιμη σημασία γιατί αν κάποιος νομίζει ότι έχει κάτι αλλά στην πραγματικότητα δεν το έχει, τότε καταβάλλει προσπάθειες να το αναπτύξει, να το ξεδιπλώσει, να του δώσει την μορφή και το σχήμα που θα έπρεπε να έχει, αλλά έχει γίνει ένα τραγικό λάθος στον συλλογισμό αυτό: δεν υπάρχει αυτό το αντικείμενο, δεν υφίσταται αυτό το θέμα για να συζητήσουμε για το επόμενο στάδιό του που είναι η ανάπτυξη. Ένα μωρό παιδί για να μεγαλώσει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει γεννηθεί και η ανάπτυξή του ακολουθεί. Δεν προηγείται της γέννησης του βρέφους η ανάπτυξή του. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι τέτοιες τραγικές αστοχίες στη συνείδησή μας έχουν αφαιρετικό και καταστροφικό χαρακτήρα, διότι δαπανούμε για να οικοδομούμε πραγματικά υλικά σε φανταστικούς τοίχους και φυσικά το οικοδόμημα δεν υφίσταται και στο τέλος υπάρχει σωρός υλικών και ερειπίων που μας έχουν στοιχίσει σε κόπο, χρόνο και χρήμα χωρίς τελικό οικοδόμημα. Στον τομέα της πίστης στον ζωντανό θεό, αυτή η αφέλεια έχει μηδενικό αποτέλεσμα, υψηλό κόστος και συντρίμμια που δημιουργούν φορτίο και εμπόδιο και όχι φυσικά εφόδιο και πλουτισμό. 

Η απογοήτευση βασανίζει όλους τους ανθρώπους σε όλες τις εποχές της ανθρωπότητας και έχει σχέση με τις αποτυχημένες προσπάθειές μας. Κάθε φορά που επιχειρούμε κάτι και δεν πετυχαίνουμε, έρχεται μια έστω και μικρή, απογοήτευση. Ένα στοιχείο του πολύπλοκου εσωτερικού μηχανισμού μας, ο οποίος κρίνει και βαθμολογεί τις προσπάθειές μας και την επιτυχία ή την αποτυχία μας. Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ο εσωτερικός, είναι απόλυτα προσωπικός και κανείς στην ουσία δεν μπορεί να εμπλακεί. Εγώ πετυχαίνω στην προσπάθειά μου και εγώ έχω την ικανοποίηση. Εγώ αποτυγχάνω στην προσπάθειά μου και εγώ υφίσταμαι την απογοήτευση. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μπορεί να συμπονούν ή να χαίρονται μαζί μας, αλλά η απογοήτευση της αποτυχίας είναι μια εσωτερική πληγή που αποδυναμώνει την θέλησή μας, φέρνει κλίμα ηττοπάθειας, και σταδιακά χάνεται η εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου και στην προσωπικότητά μου. Και ενώ στον φυσικό κόσμο αποτυγχάνω, οι συνέπειες βασανίζουν τον εσωτερικό, τον ψυχικό μου κόσμο. Στη ζωή της ζωντανής πίστης τα στοιχεία της απογοήτευσης από τις αποτυχημένες μου προσπάθειες είναι μαθήματα και όχι παθήματα. Είναι προκλήσεις για επανάληψη της προσπάθειας και ενίσχυση της προσωπικότητας και όχι αρρωστημένες επικλήσεις απελπισίας.

Οι εξοπλισμοί έχουν σχέση με όπλα και πολέμους, αλλά και με κάθε αναγκαίο εφόδιο για την καθημερινή μας πάλη, για τον καθημερινό μας αγώνα επιβίωσης, είτε για τον βιοπορισμό είτε για την ψυχική μου αύξηση και ανάπτυξη. Όπως κάθε καλός στρατηγός μεριμνά οι στρατιώτες του να έχουν εφόδια και εξοπλισμό κατάλληλο για τον πόλεμο που τους αποστέλλει, όπως κάθε καλός πατέρας μεριμνά τα παιδιά του να έχουν τα αναγκαία για την ζωή τους, όπως κάθε καλός μάνατζερ μεριμνά η εταιρεία του να διαθέτει τον πιο σύγχρονο εξοπλισμό για να παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα και να αντέχει στον σύγχρονο σκληρό ανταγωνισμό, έτσι και ο δημιουργός μας έχει μεριμνήσει για τα δικά μας εφόδια, για τον δικό μας εξοπλισμό που είναι απαραίτητος για να αντιμετωπίζουμε τα μικρά και τα μεγάλα εμπόδια, τις μικρές και τις μεγάλες προκλήσεις και πειρασμούς που αντιστέκονται στο δικό μας δρόμο, στο δικό μας προορισμό, στη δική μας θέληση. Μέσα στον καθένα μας υπάρχει από τον δημιουργό μας πλήρης πολεμική πανοπλία, όχι μόνον για να προστατευτούμε από τις επιθέσεις του εχθρού, αλλά και να διατηρήσουμε τα κεκτημένα, κατακτώντας καθημερινά τους νέους ορίζοντες που μας αποκαλύπτονται.

Στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα τα συμπληρώματα διατροφής κατακτούν όλο και περισσότερο την αγορά της δυτικής Ευρώπης και της Αμερικής – και όχι μόνον, και η ζήτησή τους από τους ανθρώπους αυξάνεται σημαντικά. Είναι προφανές ότι τα προϊόντα αυτά, κυρίως ενώσεις διαφόρων στοιχείων από τα τρόφιμα που καταναλώνουμε καθημερινά, βοηθούν και συμβάλλουν στην ευεξία και καλύτερη ισορροπία του ανθρώπινου οργανισμού και καθένας επιλέγει τους συνδυασμούς εκείνους που ικανοποιούν τις προσωπικές και ατομικές του ανάγκες. Αυτό το μάθημα, η προσπάθεια δηλαδή όλων να βελτιώνουμε την τροφοδοσία του οργανισμού μας με συμπληρώματα διατροφής για να έχουμε καλύτερη καθημερινότητα, είναι σπουδαίο ως επιχείρημα για την ζωή της πίστης, αφού και αυτή η ζωή έχει ανάγκη τα δικά της εφόδια, τις δικές της διατροφικές ισορροπίες και ο καθένας εξετάζοντας τον εαυτό του, καλείται να καλύπτει κάθε του οργανική ανάγκη πίστης. Άλλος έχει ανάγκη δύναμη, άλλος έχει ανάγκη υπομονή, και αυτό το γνωρίζει μόνον το άτομο. Και η απόφαση να πάρει οποιαδήποτε τροφή ή οποιοδήποτε συμπλήρωμα της ψυχικής του διατροφής, είναι απόλυτα προσωπική. Ο Χριστός συμβουλεύει αλλά δεν εξαναγκάζει. Ο Θεός υποδεικνύει και διδάσκει, αλλά η απόφαση και η ευθύνη των πράξεών μας είναι πάντα και αποκλειστικά μόνο προσωπική και ατομική υπόθεση.