Αρχεία για:2017

Επιστήμων, από το ρήμα επίσταμαι, είναι αυτός που γνωρίζει καλά κάποιο θέμα. Το γνωρίζει σε βάθος και πλάτος και είναι ικανός να διαχειριστεί τα ζητήματα που έχουν σχέση με το θέμα αυτό. Η εφαρμογή του όρου επιστήμων στις μέρες μας είναι συνδεδεμένη με την καθημερινότητά μας, διότι όλοι και για όλα τα ζητήματα αναζητούμε τον καλύτερο επιστήμονα, ιδιαίτερα σε θέματα υγείας, παιδείας κλπ. Και ενώ η ανάγκη για σωστούς επιστήμονες είναι προφανής στην πρακτική μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωντανής πίστης, προτιμούμε την αδιαφορία μας, ικανοποιημένοι από την παραδοσιακή αντίληψη του “πίστευε και μην ερευνάς” . Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα την εικόνα που όλοι μας γνωρίζουμε μέσα στην ελληνική κοινωνία, όπου η άγνοια κυριαρχεί, ο φόβος για τα πράγματα της πίστης είναι εμφανής, ο κόσμος προτιμά το καφενείο από την εκκλησία. Και όλα αυτά από άγνοια των δώρων του Δημιουργού μας, από την αντίληψη ότι οι άλλοι έχουν την ευθύνη, εκείνοι φταίνε και όχι εγώ. Και ενώ στα πρακτικά της ζωής και της αναζήτησης του πλούτου είμαι πρώτος, στην αναζήτηση των δρόμων της αλήθειας είμαι ουραγός και πολλές φορές σε αντίθετη κατεύθυνση με την πραγματικότητα.

Το διπλώνω σημαίνει γυρίζω κάτι γύρω από τον εαυτό του, μειώνω το μέγεθός του με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την εικόνα και το περιεχόμενό του. Αντίθετη είναι η έννοια του ξεδιπλώνω, δηλαδή ανοίγω κάτι, επαναφέρω το αρχικό μέγεθός του, με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την εμφάνιση του περιεχομένου του. Συνήθως το διπλώνω αναφέρεται σε επίπεδες επιφάνειες χαρτιού, παλαιότερα περγαμηνής ή ακόμη και σε επιφάνειες άλλων υλικών (υφασμάτων κλπ). Σε κάθε περίπτωση ξεδιπλώνω σημαίνει αποκαλύπτω κάτι σταδιακά μέχρι να φτάσω στην επιθυμητή απόσταση της προσέγγισης του ζητουμένου. Με αυτή την έννοια ξεδιπλώνουμε τα μυστικά της φύσης μέσω της παρατήρησης των μικροσκοπίων ή τα μυστικά του σύμπαντος μέσω της παρατήρησης των τηλεσκοπίων. Με τον ίδιο τρόπο ξεδιπλώνουμε, ερευνούμε, αποκαλύπτουμε, ανακαλύπτουμε, στοιχειοθετούμε τις αλήθειες στην καθημερινότητά μας και σχεδόν χωρίς αυτή την διαδικασία της αποκάλυψης μέσω του ανοίγματος και της προσέγγισης των πραγμάτων, δεν υπάρχει καμιά πρόοδος, όχι μόνον στην επιστήμη αλλά και στην καθημερινή λειτουργία της ζωής μας. Το ξεδίπλωμα, η αποκάλυψη και η προσωπική ανακάλυψη της αλήθειας του ζωντανού θεού, είναι η βασική αρχή λειτουργίας της ζωντανής πίστης.

Οι δυο αυτές έννοιες αποτελούν βασικούς πυλώνες της καθημερινότητάς μας. Σε κάθε βήμα αλλά και σε κάθε σκέψη και οργάνωση της ζωής μας, η αλήθεια αλλά και η δικαιοσύνη αποτελούν σταθερούς παράγοντες και βασικές προϋποθέσεις για οτιδήποτε πρόκειται να πράξουμε. Η αλήθεια και όχι το ψεύδος, η δικαιοσύνη και όχι η αδικία αποτελούν, τόσο στον ατομικό όσο και στον κοινωνικό μας χάρτη το γεωγραφικό μήκος και πλάτος πάνω στο οποίο εξυφαίνεται το σύνολο των δραστηριοτήτων μας. Η αλήθεια, αυτό δηλαδή που δεν περνά στη λήθη και δεν μπορεί να αποκρυφτεί (από το ρήμα λανθάνω), αποτελεί το κύριο εργαλείο μας, με το οποίο αποσαφηνίζουμε τα ορατά αλλά και τα νοητά ζητήματά μας. Από την άλλη η δικαιοσύνη, δηλαδή ο σωστός επιμερισμός των κερδών και των ζημιών, κατευθύνει κάθε συλλογισμό και πράξη που επιθυμούμε να επιτελέσουμε. Αυτές οι δυο έννοιες περιγράφονται και αναλύονται στα Ιερά Γράμματα και καθώς εμείς εντρυφούμε μέσα σε αυτά, αντλούμε θετικά και αρνητικά παραδείγματα για την συγγραφή της δικής μας προσωπικής ιστορίας.

Αναβαθμός στα αρχαία Ελληνικά ονομάζεται το σκαλοπάτι (ανα – βαίνω, ανεβαίνω, πηγαίνω προς τα πάνω, σε αντίθεση με το κατα – βαίνω, κατεβαίνω, πηγαίνω προς τα κάτω). Κάθε σκαλοπάτι σε φέρνει ένα βήμα πιο ψηλά, δηλαδή βλέπεις καλύτερα, κατανοείς καλύτερα. Αναβαθμίζω δηλαδή σημαίνει προάγω προς το καλύτερο, φέρνω κάτι σε καλύτερη μοίρα. Αυτή η διαδικασία ισχύει και για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Όπως δηλαδή για τα ζητήματα της καθημερινής ζωής η αναβάθμιση είναι απαραίτητο στοιχείο – στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας, κλπ – έτσι και στα ζητήματα της πίστης η αναβάθμιση, η αύξηση, είναι απαραίτητο στοιχείο και χωρίς αυτό η πίστη μας σταδιακά απομειώνεται, χάνει την εκτελεστική της δύναμη, παραμένει ως όνομα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι οι προκλήσεις στην καθημερινή μας ζωή αυξάνονται όσο περνούν τα ηλικιακά μας χρόνια – άλλες οι προκλήσεις στην παιδική και άλλες στην ώριμη ηλικία – και αν η πίστη μας δεν προσαρμόζεται στις νέες κάθε φορά απαιτήσεις, δεν ανα-προσαρμόζεται, δεν αναβαθμίζεται δηλαδή σύμφωνα με τις ανάγκες μας, τότε είναι παρωχημένη, είναι αναποτελεσματική, περιθωριοποιείται, εγκαταλείπεται και στο τέλος γίνεται βάρος και θέλουμε πάση θυσία να την βγάλουμε από μέσα μας και από την “ταυτότητά” μας. Διότι όχι μόνο δεν μας βοηθά, όχι μόνο δεν μας εκφράζει, αλλά μας φέρνει πρόσθετες υποχρεώσεις στο ήδη βαρύ και ασήκωτο φορτίο της καθημερινότητάς μας.

Αφαίρεση ή μείωση σημαίνει ότι κάτι που έχω το χάνω. Ολόκληρο ή τμήμα του, σε κάθε περίπτωση αυτό που μέχρι τώρα είχα, το χάνω. Και αυτό είναι αρνητική εξέλιξη, δυσάρεστη εξέλιξη, κακό που κανείς δεν το θέλει να συμβεί στη ζωή του. Και τα μεν χονδροειδή πράγματα όλοι τα αναγνωρίζουμε όταν ελαττώνονται, δηλαδή χάνεται ένα τμήμα τους. Όταν όμως ερχόμαστε σε λεπτά και ευαίσθητα, τότε ακόμη και η αναγνώρισή τους είναι δύσκολη και απαιτεί προσοχή και παρατήρηση για να γίνουν κατανοητά. Μάλιστα όσο καιρό οι επιπτώσεις από την αφαίρεση δεν με αγγίζουν, δεν αγγίζουν την καθημερινότητά μου, τα ανακλαστικά μου βρίσκονται σε ύπνωση, αφήνοντας το θέμα για αργότερα και αργότερα, ώσπου στο τέλος είναι πλέον πολύ αργά. Διότι όταν η ζημία είναι στα θεμέλια και στη ρίζα, η αρνητική δράση δεν είναι ορατή, αλλά όταν γίνεται ορατή είναι πλέον πολύ αργά, τα θεμέλια έχουν καταστραφεί, η ρίζα έχει σαπίσει και η επαναφορά είναι από δύσκολη έως αδύνατη.