Επανορθώνω σημαίνει αποκαθιστώ, βάζω κάτι στη θέση του, κάτι που έχασε την ισορροπία του και έχει εκπέσει το αποκαθιστώ, προκειμένου να συνεχίσει να παίζει τον σωστό ρόλο του, τον ρόλο για τον οποίο υπάρχει στη ζωή.

Άρα όλοι καταλαβαίνουμε ότι για να υπάρχει επανόρθωση απαιτείται πρώτα η αντίληψη και η κατανόηση ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δηλαδή έχει χαλάσει, κάτι έχει χάσει την ισορροπία του, και στην συνέχεια να επιχειρήσω να το επαναφέρω στη σωστή θέση, στη σωστή λειτουργία ώστε να συνεχίσει να επιτελεί τον σκοπό της ύπαρξής του.

Και αυτό είναι ανθρώπινο έργο, δηλαδή χωρίς την επέμβαση του ανθρώπου, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Ιδιαίτερα γίνεται κατανοητό ότι όταν μιλάμε για προσωπικές και όχι κοινωνικές υποθέσεις, χωρίς την συμμετοχή του πάσχοντος, χωρίς δηλαδή τη συνεργασία του ανθρώπου που έχει χάσει την ισορροπία του σε ένα ζήτημα, κανείς σχεδόν δεν μπορεί να παρέμβει.

Πρώτον διότι μέσα στον άνθρωπο αυτό που συμβαίνει το γνωρίζει μόνον ο άνθρωπος που έχασε την ισορροπία του και κυρίως, γιατί χωρίς την δική του συνεργασία δεν μπορεί να γίνει αποκατάσταση, δεν μπορεί να σηκωθούν στα πόδια τους για να συνεχίσουν την πορεία.

Και στον τομέα αυτό οι άνθρωποι της πίστης στον αναστημένο Χριστό έχουμε όλα τα αναγκαία εφόδια, όχι μόνον να κατανοούμε την πτώση, αλλά και να εφαρμόζουμε τις οδηγίες της Βίβλου, ώστε σταδιακά να έρχεται αποκατάσταση και να παίρνω το μάθημά μου, για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη.

Πολλά ψάρια μέσα στο δίχτυ δεν σημαίνει και καλή ψαριά για τον ψαρά.

Διότι μέσα στο δίχτυ μπαίνουν τα πάντα και φυσικά μετά την ανέλκυση γίνεται η διαλογή των καλών από τα καλύτερα και τα άχρηστα που πετιούνται.

Αυτή είναι η παραβολή που είπε ο Χριστός για να καταλάβουμε, όχι φυσικά πως θα ψαρεύουμε καλύτερα ψάρια, αλλά πως ο κόσμος γύρω μας δεν σημαίνει ότι είναι όλοι ίδιοι και όλοι αξιόλογοι για μας και τον ψαρά.

Ο κόσμος δεν είναι μια ανώνυμη σούπα. Ο κόσμος είμαστε εμείς. Καθένας είναι μια μοναδική προσωπικότητα, δημιουργημένος για να ζει μέσα στον κόσμο, χωρίς όμως ποτέ να συγχέεται με τον κόσμο γύρω του και να χάνει την αυτοτέλεια και την μοναδική υπαρξιακή του αξία.

Ο άρχοντας που υπάρχει μέσα στον καθένα μας αποτελεί μοναδική περίπτωση και η προσπάθεια πρέπει να είναι να ανακαλύψουμε τον δικό μας άρχοντα, εκείνον που ταιριάζει στη δική μας προσωπικότητα, εκείνον που μεταμορφώνεται κατά την μίμηση του ίδιου του δημιουργού μας.

Ο χρόνος της ζωής μας είναι χρόνος και περίοδος σταδιακής και προσωπικής μεταμόρφωσης, από εκεί που βρισκόμαστε σήμερα σε κάτι καλύτερο, σε κάτι πιο δυνατό, σε κάτι πιο μοναδικό κατά την πανίσχυρη και μοναδική προσωπικότητα και θέληση  του δημιουργού μας.

Με την φράση “ανακαλύπτω τον τροχό” δηλώνουμε ότι τίποτα νέο δεν υπάρχει, γιατί για όλα όσα γνωρίζουμε έχουν μιλήσει ή έχουν ανακαλύψει οι παλαιότεροι από μας.

Άρα, το να ισχυρίζεται κάποιος ότι ανακάλυψε κάτι χρήσιμο στη ζωή, όπως ο τροχός με τη χρήση του οποίου οι μεταφορές έγιναν ευκολότερες άρα άλλαξε ριζικά η ζωή του ανθρώπου, θα πρέπει να επιβεβαιώνεται και από την πρακτική χρήση της ανακάλυψης του.

Συνήθως βέβαια, κλεισμένοι στον εαυτό μας και στην αυταρέσκεια μας, νομίζουμε ότι εμείς ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά τον κόσμο και τις αλήθειες που εκείνος περιλαμβάνει. Και αυτό στα ζητήματα της πίστης είναι κρίσιμο θέμα, γιατί υψώνεται ο εγωισμός μας και νομίζουμε πράγματα που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα ή βλέπουμε αλλοιωμένη την σκληρή πραγματικότητα όταν αυτή δεν μας ευνοεί.

Και βέβαια η συνέπεια είναι να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, να επαναλαμβάνουμε πράγματα που άλλοι έχουν ανακαλύψει χρήσιμα για την εποχή τους και όχι για μας, απλούστατα γιατί δεν θέλουμε να ανακαλύψουμε το δικό μας το δρόμο, τα πράγματα που είναι αναγκαία για την δική μας τη ζωή, τα πράγματα που αντιστοιχούν στις σύγχρονες μας ανάγκες και όχι των αρχαίων.

Το παρελθόν και το μέλλον είναι μια σκληρή πραγματικότητα, είναι δυο βουνά ανάμεσα στα οποία κινούμαι από το παρόν προς το μέλλον, ενθυμούμενος αλλά όχι επαναλαμβάνοντας άκριτα το παρελθόν, όταν αυτό δεν επιλύει αλλά συσσωρεύει προβλήματα στην πρακτική μου ζωή του μέλλοντος.

Το θρανίο είναι το έπιπλο που χρησιμοποιείται στα σχολεία για τους μαθητές. Είναι το έπιπλο πάνω στο οποίο κάθε μαθητής περνά όλες τις ώρες της ημέρας του.

Όμως η ζωή δεν έχει μόνο θρανία για να μαθαίνουμε ως μαθητές. Έχει και τον χρόνο και τον τόπο όπου καθένας περνά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, άρα εκεί θα πρέπει να αναζητήσω τρόπους μάθησης των αιωνίων αληθειών.

Διότι σήμερα όλη την ημέρα ή καλύτερα όλο το 24 ωρο μαθαίνουμε. Μέσα από τις συνεχείς επαφές με τους φίλους και τους συγγενείς, μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως μέσα από το διαδίκτυο, μέσω του οποίου όλοι οι νέοι μαθαίνουμε τα πάντα. Γιατί στο σχολείο μπορεί να μάθαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε, όμως η ζωή συνεχίζεται πολύ πέραν της σχολικής περιόδου.

Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν υπάρχει ημέρα που να μην μαθαίνουμε κάτι καινούριο. Καλό ή κακό, χρήσιμο ή άχρηστο, ωφέλιμο ή επιζήμιο, σύντομο ή μεγάλης διάρκειας, όλοι κάτι μαθαίνουμε χωρίς να το υποπτευόμαστε. Και εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα.

Γιατί ενώ για την καθημερινότητα μαθαίνουμε χιλιάδες πράγματα, κυριολεκτικά “καθόμαστε στα θρανία”, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης δηλώνουμε απροθυμία γιατί “τα ξέρουμε από παιδιά”. Σωστά. Στην παιδική ηλικία μάθαμε για την πίστη στον Χριστό.

Όμως η ζωή δεν τελείωσε στην παιδική ηλικία, αλλά συνεχίζεται για δεκάδες χρόνια μετά. Και ενώ ως προς τον καιρό θα έπρεπε να είμαστε δάσκαλοι στα ζητήματα της πείρας από την ζωή της πίστης, τελικά καταντούμε να ψελλίζουμε μόνον όσα μάθαμε ως βρέφη. Και φυσικά αυτά δεν είναι επαρκή για να αντιμετωπίσουμε την σκληρή καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να είμαστε δούλοι και όχι ελεύθεροι, να είμαστε αιχμάλωτοι και όχι κύριοι της ζωής και του εαυτού μας.

Διότι από άγνοια παραχωρούμε σε άλλους την εξουσία που εμείς θα έπρεπε να ασκούμε.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η παράδοση και η ανανέωση είναι δυο βουνά ανάμεσα στα οποία κινούμαστε. Η παράδοση προσφέρει την ασφάλεια.

Η ανανέωση προσφέρει κέφι και αισιοδοξία, προσφέρει νέους ορίζοντες, προσφέρει ευκαιρίες για νέες κατακτήσεις, προσφέρει τον καινούριο άνθρωπο, τον άνθρωπο που αφήνει πίσω του κατεστημένες συνήθειες που δεν τον βοηθούν πλέον, για να μπορεί το πνεύμα του θεού να οδηγήσει σε νέες εμπειρίες, νέες κατακτήσεις. Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνον τα ζητήματα της πίστης, αλλά αφορά και τα ζητήματα της καθημερινότητας.

Ο άνθρωπος που ξέρει να ανανεώνεται στο πνεύμα του νου του, ξέρει και να σχεδιάζει νέα πράγματα για την καθημερινότητα, ξέρει να φέρνει τον νέο αέρα στη ζωή.

Στους θρησκευόμενους μαθητές του ο Χριστός έδωσε νέο πρόγραμμα, όταν τους είπε ότι θα πρέπει να κινηθούν στα Ιεροσόλυμα, αλλά και στην Σαμάρεια και μέχρι τα έσχατα της γης. Και είναι προφανές ότι και αυτοί δεν ήταν ώριμοι για να δεχθούν μια τόσο μεγάλη αλλαγή, μια τόσο ιστορική για την προσωπική τους ζωή μετάλλαξη και μετάβαση από το σύνηθες στο άγνωστο, από τα καθιερωμένα στα δύσβατα μονοπάτια της επαφής με τον ξένο κόσμο. Με μια διαφορά.

Η εντολή του Χριστού δεν ήταν χωρίς εφόδια. Πρώτα τους εξήγησε ότι θα λάβουν δύναμη από τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος και μετά θα ξεκινούσαν το μακρινό ταξίδι της επαφής με τον μη Ιουδαϊκό κόσμο. Και φυσικά θα είχαν ανάγκες, και φυσικά για όλα θα φρόντιζε εκείνος. Γιατί η παραμονή μόνον στην Ιερουσαλήμ, στον γνώριμο δηλαδή για κείνους τόπο της παράδοσής τους, θα γεννούσε νέους κινδύνους, χειρότερους από αυτόν που είχε οδηγήσει τον Ιούδα στην αγχόνη.