Τα σκονισμένα πόδια εύκολα διακρίνονται από τα καθαρά. Η συνείδηση, καθαρή ή μολυσμένη, δεν είναι ορατή από κανέναν.

Μπορεί να κρίνουμε εξωτερικά, ωστόσο στο εσωτερικό του καθενός αυτό που συμβαίνει είναι απόλυτα προσωπική εμπειρία και κανείς δεν γνωρίζει από τους έξω. Μόνον από τα αποτελέσματα κρίνουμε. Προθέσεις και προϋποθέσεις κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με ασφάλεια για κάποιον τρίτο.

Το παράδειγμα του Ιούδα και το παράδειγμα του Πέτρου έχουν κοινά στοιχεία την μαθητεία κοντά στον Χριστό, έχουν κοινά στοιχεία την συμμετοχή στα όσα είπε και έπραξε ο Χριστός, αλλά η κατάληξη είναι διαφορετική. Ο Πέτρος ήταν θορυβώδης, αντιρρησίας και εριστικός. Ο Ιούδας ήταν αθόρυβος και δεν προκαλούσε. Ο Πέτρος ήταν εξωστρεφής και ό,τι είχε να πει το έλεγε. Ο Ιούδας άφηνε μέσα του να αναπτύσσονται θέσεις και προθέσεις, προσπαθώντας να συμβιβάσει την ταπεινή αλλά παντοδύναμη διδασκαλία του Χριστού με την επιθυμία να αποκτήσει εξουσία και πλούτο εδώ και τώρα. Και φυσικά τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Ο Πέτρος, αν και λαϊκός και θορυβώδης, παρέμεινε μέχρι το τέλος. Ο ήσυχος Ιούδας, σκληρός υπολογιστής των καθημερινών κερδών, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και κατέληξε σε πλήρη καταστροφή. Ευαγγέλιο Χριστού και πάθος για εξουσία επί της γης με χρήματα χωρίς έλεγχο των μεθόδων πλουτισμού και απόκτησης εξουσίας, είναι ασυμβίβαστα και οδηγούν σε ναυάγια πίστης.

Αν και ο τίτλος αυτός είναι προφανής για την καθημερινότητα, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, των κοινωνικών και οικονομικών αδικιών, στις ασθένειες και τις καταστροφές, εκεί δεν πιστεύουμε και δεν περιμένουμε καμιά απάντηση.

Όλα ήταν έτσι και όλα θα είναι έτσι πάντοτε. Και αυτό προφανώς δεν είναι η σωστή στάση απέναντι στα μεγάλα ερωτήματα, διότι αποδεικνύει ότι τα ερωτήματά μας είναι επιφανειακά, δεν προέρχονται από βαθύ προβληματισμό, δεν αντανακλούν τις πραγματικές εσωτερικές μας επιθυμίες και απλά ρωτάμε για να ρωτάμε και όχι για να λάβουμε απαντήσεις.

Η λάθος αυτή στάση προμηνύει ότι, όπως για τα μεγάλα ζητήματα δεν περιμένουμε απάντηση, έτσι και για τα θέματα της απλής καθημερινότητας είμαστε ρηχοί, είμαστε πρόθυμοι να ικανοποιηθούμε με ένα κομμάτι ψωμί και τίποτα περισσότερο, είμαστε συνδεδεμένοι με την μετριότητα, χωρίς καλύτερους στόχους, χωρίς εσωτερικές ανησυχίες για την καθημερινή προκοπή. Και φυσικά αυτή η στάση μακράν απέχει από την φυσική και καθημερινή ορθή πραγματικότητα.

Καθένας που δεν νοιάζεται για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, δεν νοιάζεται στην ουσία και για τα καθημερινά. Και όπως παραμελεί να ακούσει και να κατανοήσει την απάντηση για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, του δίκαιου και του αδίκου, έτσι και για την επιτυχημένη καθημερινότητα αμελεί. Και αυτό οδηγεί όχι μόνο σε προσωπική αποτυχία, αλλά και σε κοινωνική αδικία και ευτελισμό της πραγματικής ζωής, υποτιμώντας την μεγαλειότητα της δημιουργίας και του δημιουργού.

Η καθημερινή εμπειρία αποδεικνύει ότι όλοι κινούμαστε καθημερινά σε δυο κόσμους, ανάμεσα σε δυο προκλήσεις, μεταξύ δυο ζητημάτων.

Από την μια οι πράξεις για την ικανοποίηση των πρακτικών αναγκών και από την άλλη το θέλημα του θεού. Κανένα από τα δυο δεν μπορεί να λείψει σε μια ισορροπημένη ζωή, διότι αν λείψει το σκάφος της ζωής μου θα βυθιστεί και θα βρεθώ ναυαγός στο πέλαγος της ζωής.

Ναυαγός χωρίς σωσίβιο, διότι τα λάθη στα ρηχά νερά και στις απλοϊκές υποθέσεις εύκολα αντιμετωπίζονται, όμως στα βαθιά και στις σύνθετες απαιτήσεις της αιώνιας ζωής, εκεί τα λάθη πληρώνονται με το υψηλότερο τίμημα: την ίδια τη ζωή μας.

Για τον λόγο αυτό και η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού τούτο πρέπει να πράττω και εκείνο να μην αφήνω. Και μέσα στον κόσμο που ζει και κινείται γύρω μου πρέπει να είμαι επιτυχημένος, αλλά και στα μάτια του θεού οι πράξεις μου να είναι αρεστές και όχι απορριπτέες. Διότι είναι εύκολο σκοτώνοντας να σε χειροκροτούν οι άλλοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο θεός επιδοκιμάζει την φονική συμπεριφορά σου.

Αντίθετα, όχι μόνον ο θεός δεν δέχεται την φονική συμπεριφορά, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι που σήμερα θα σε χειροκροτήσουν προσωρινά, αργότερα οι ίδιοι θα σε κατηγορήσουν για φόνο και θα σε οδηγήσουν στα δικαστήρια και την φυλακή.

Η διάκριση των πράξεών μας σε εκείνες που αρέσουν στον θεό αλλά και αξίζουν για τους ανθρώπους, είναι το μεγάλο στοίχημα στην λειτουργία της πίστης στις καθημερινές μας πράξεις.

Κάτω από δύσκολες συνθήκες η επιβίωση είναι δύσκολη. Και κάτω από συνθήκες ερήμου η επιβίωση φαντάζει ανέφικτη. Και αυτή είναι πολλές φορές η εικόνα της ζωής μας.

Δυσκολίες και αδιέξοδα, ελλείψεις και κενά, αλλά και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα βασανίζουν την καθημερινότητά μας, και πολλές φορές νιώθουμε σαν να έχει έλθει το τέλος μας. Αυτή ακριβώς την εικόνα ήθελε να ανατρέψει ο ίδιος ο Χριστός μιλώντας για μια νέα ζωή, την ζωή της ανάστασης την οποία ο ίδιος προσφέρει σε κάθε ενδιαφερόμενο. Μάλιστα περιέγραψε την δική του ζωή, εκείνη που ο ίδιος χαρίζει, ως ζωή με περισσεύματα, ως ζωή με περιεχόμενο πέραν του αναγκαίου.

Άρα όχι μόνον στέρηση δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει αφθονία και καθένας μαθητής του Χριστού καλείται να ανακαλύψει τον τρόπο που αυτή η ζωή θα γίνει όχι το όραμά του, αλλά η καθημερινότητά του.
Η μελέτη των Ιερών Γραμμάτων, δηλαδή η καθημερινή και αδιάκοπη αναζήτηση και κατανόηση των αιώνιων αληθειών μέσα από την Βίβλο, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την κατανόηση των δρόμων που άνοιξε ο Χριστός και καθένας καλείται να δοκιμάσει τον δικό του δρόμο.

Ένα δρόμο που ξεκινά από τον μικροσκοπικό σπόρο και φτάνει στα δένδρα και την καρποφορία κάθε κατάλληλη εποχή. Διότι δεν χρειάζεται να τρώει κάποιος τις σάρκες του, αλλά από τον καρπό, από το περίσσευμα της καρποφορίας τρέφεται και ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι. Και φυσικά το θέμα δεν είναι η φυσική τροφή μόνο, αλλά και η αιώνια τροφή της συνειδήσεως και της ψυχής.

Κατά κανόνα στην έρημο δεν υπάρχουν δένδρα. Και τούτο διότι για να επιβιώσει ένα δένδρο θέλει νερό και το νερό δεν υπάρχει.

Θα συμφωνήσετε όμως ότι όπου υπάρχει έστω και λίγο νερό, εκεί πάντοτε υπάρχουν δένδρα ή κάποια βλάστηση ανάλογα με την ποσότητα του νερού. Και αυτή είναι μια αλληγορία και μια παραβολή για την καθημερινή μας ζωή. Εκεί που υπάρχει ενδιαφέρον, υπάρχουν και άνθρωποι, υπάρχουν και αποτελέσματα. Εκεί που δεν υπάρχει ενδιαφέρον, ούτε άνθρωποι, ούτε αποτελέσματα. Εκεί που υπάρχει θησαυρός, εκεί που υπάρχουν αξιόλογα πράγματα, εκεί συγκεντρώνεται το ενδιαφέρον και οι άνθρωποι.

Στην έρημο δεν υπάρχουν δένδρα, αλλά δεν υπάρχει και ζωή, τουλάχιστον όπως εμείς την γνωρίζουμε. Η παρουσία όμως του νερού μεταβάλλει τα πράγματα και εκεί που μέχρι τώρα δεν υπήρχε τίποτα, ξαφνικά εμφανίζεται ζωή, δραστηριότητα, ενδιαφέρον και άνθρωποι σπεύδουν να κατοικίσουν και να δημιουργήσουν κοινωνίες και έργα.

Άρα την διαφορά κάνει το νερό και μάλιστα όταν πρόκειται για περιοχή που ήταν μέχρι τώρα έρημος, το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, ακριβώς γιατί εκεί που υπήρχε το τίποτα και ο θάνατος, εκεί εμφανίστηκε η ζωή, εκεί άρχισε να κινείται το ενδιαφέρον, εκεί οι άνθρωποι άρχισαν να ξοδεύουν και να επενδύουν χρόνο και χρήμα.

Το νερό είναι θησαυρός και όπου υπάρχει θησαυρός, εκεί στρέφεται το ενδιαφέρον, εκεί τρέχουμε όλοι για να γεμίσουμε τις δεξαμενές μας με νερό που όχι μόνο ξεδιψά, αλλά αποτελεί και τη βάση για κάθε καλό έργο και κάθε παραγωγή ζωής.