Βασική αρχή της Βίβλου είναι η λογική και ο λόγος, δηλαδή η αιτία για κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο.

Με αυτή την αρχή ξεκινά το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και με την ίδια αρχή συνέχισε ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του. Κανείς δεν είναι αυθύπαρκτος. Όλοι από κάποιους γονείς προερχόμαστε και κατά την διάρκεια της ζωής μας γινόμαστε μαθητές και οι πιο επιμελείς γινόμαστε δάσκαλοι και καθηγητές.

Όμως η υπερηφάνεια όταν παίρνουμε αξιώματα είναι προ των πυλών, γιατί τα αξιώματα συνοδεύονται από τιμές και χειροκροτήματα. Και επειδή η υπερηφάνεια είναι βασικός κίνδυνος της ζωής μας, ο ίδιος ο Χριστός σπεύδει να μας προφυλάξει από την εσωτερική αυτή διαστροφή, η οποία εν τέλει είναι όχι απλά επιζήμια για μας τους ίδιους, αλλά καταστρέφει και το μέλλον, αφού μας αποκόπτει από την πορεία του ουρανού και μας προσγειώνει στο χώμα, έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο.

Η φυσική ανθρώπινη εξέλιξη για κάθε άνθρωπο που γεννιέται πάνω στη γη είναι να γνωρίσει και να αναγνωρίσει τον ρόλο του δημιουργού πατέρα, χωρίς όμως να μένει μόνον σε αυτήν την αρετή. Διότι στα σχολείο μαθαίνουμε την μαθητεία και τελικά μπορούμε να γίνουμε και μεις δάσκαλοι και όσοι διαθέτουμε την διάθεση, να γίνουμε και καθηγητές άλλων δασκάλων.

Δεν γεννιέται ο άνθρωπος για να πεθάνει, αλλά γεννιέται για να ζήσει αιώνια αναζητώντας τον ουράνιο πατέρα που κατέχει τα κλειδιά της αιώνιας και όχι μόνον της επίγειας ζωής μας.

Βίος “ανθόσπαρτος” και εύκολος δεν υπάρχει και όποιος τον υπόσχεται είναι λαοπλάνος.

Η ζωή άλλωστε δεν έχει νόημα αν ο άνθρωπος δεν αγωνιστεί στην καθημερινότητα, πρώτα ως βρέφος στην οικογενειακή συμβίωση και αργότερα ως μαθητής μέσα στα σχολεία της μάθησης και της παιδείας και τελικά ως ενήλικας μέσα στην πάλη και τον αγώνα των κοινωνικών και προσωπικών κατακτήσεων.

Ανεξάρτητα από την οικογενειακή μας παράδοση και την κοινωνική θέση της οικογενείας μας, όλοι οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες όλων των εποχών πέρασαν μέσα από τις συμπληγάδες των εμποδίων και των δυσκολιών. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για την κατάκτηση των θεμάτων της αιωνιότητας, αφού αργά ή γρήγορα όλοι οι άνθρωποι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θέμα αυτό, της αιώνιας ζωής.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι κατά κανόνα εξαντλούμε τον χρόνο και τις ικανότητές μας στην οικονομική και κοινωνική μας καταξίωση, παραβλέποντας συστηματικά τα θέματα της πίστης με το σκεπτικό ότι αργότερα θα ασχοληθώ με αυτά. Και φυσικά ποτέ δεν υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος για να ξεκινήσω, οπότε τελικά καταλήγω στην άγνοια.

Η φυσική μας εξέλιξη από νεογέννητα βρέφη σε ώριμους ανθρώπους με ικανότητες αντίληψης και αντιμετώπισης εμποδίων, αποδεικνύει ότι είμαστε πλασμένοι για να βαδίζουμε σε αυτήν την λογική: κατανοώ το περιβάλλον και τα εμπόδια και την ίδια στιγμή ενισχύω τον εσωτερικό μου άνθρωπο, προκειμένου να υπερβώ τα εμπόδια.

Αυτή είναι και η κατεύθυνση της διδασκαλίας του Χριστού: προχωρήστε από την παιδική αφέλεια και άγνοια στην ώριμη αναζήτηση του αιώνιου ρόλου σας και μην εξαντλείστε μόνον στα καθημερινά, φοβισμένοι από τα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά σας.

Η έννοια της αλληλεπίδρασης ή της διάδρασης (interaction) είναι μια σύγχρονη έννοια που χρησιμοποιούμε όλοι στην καθημερινότητά μας και δηλώνει ότι εγώ κάνω κάτι αλλά και κάποιος άλλος κάνει επίσης κάτι για να υπάρξει ένα αποτέλεσμα.

Για παράδειγμα, πατώντας ένα κουμπί στον υπολογιστή ή στο τηλέφωνό μας συμβαίνουν διάφορα πράγματα, ανάλογα με τον προγραμματισμό που υπάρχει στη συσκευή μας. Ο κατασκευαστής δηλαδή έχει βάλει μια ικανότητα στη συσκευή μας, αλλά αυτή η ικανότητα παραμένει αδρανής μέχρι τη στιγμή που εμείς θα πατήσουμε το κατάλληλο κουμπί για να έλθει αυτή η ικανότητα στην επιφάνεια και να γίνει αυτό που εγώ επιδιώκω.

Όπως δηλαδή στην αρχαιότητα ο γεωργός έπρεπε να σπείρει τον σπόρο – και όχι μόνον κάνοντας προσευχές – για να φυτρώσει το φυτό και να πάρει τον καρπό την κατάλληλη εποχή, έτσι και σήμερα εμείς βιώνουμε τις δυνάμεις (τις δυνατότητες) που βρίσκονται μέσα σε μια συσκευή, πατώντας ένα συγκεκριμένο κουμπί και όχι κάνοντας κάτι άλλο ή λέγοντας προσευχές μόνον!

Η διάδραση δηλαδή προϋποθέτει και εμπεριέχει τον όρο “δράση”, δηλαδή πράξη, όπου ο μεν ένας κάνει το δικό του το έργο, εμείς δε κάνουμε το δικό μας. Χωρίς την παρουσία του έργου του ενός δεν μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα.

Έτσι και στα ζητήματα της πίστης για να υπάρχει αποτέλεσμα δεν αρκεί μόνον η πίστη που έχει βάλει ο δημιουργός μέσα μου, αλλά θα πρέπει και εγώ προσωπικά και ατομικά να κατανοήσω και να μάθω πρακτικά με ποιο τρόπο η δύναμη του θεού μπορεί να περάσει από την δική του δεξαμενή σε μένα, ώστε να υπάρχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

Η δύναμη της ανάστασης του Χριστού είναι διαθέσιμη, αλλά για να ενεργοποιηθεί απαιτείται γνώση, εμπειρία και πρακτική εφαρμογή από το φυσικό πρόσωπο. Σε διαφορετική περίπτωση η αφθονία των νερών του Νιαγάρα ή του Νείλου είναι στη διάθεσή μου αλλά εγώ πεθαίνω από δίψα. Και αυτό είναι τραγικό.