Η έννοια “βασιλεία των ουρανών” είναι σήμερα μια παρεξηγημένη ή άγνωστη κατά το περιεχόμενό της έννοια.

Φαντάζει μακρινή – βασιλεία στους ουρανούς, άρα όχι πάνω στη γη – και μάλιστα άσχετη με μένα και την καθημερινότητά μου, τα βάσανα και τις δυσκολίες που εγώ αντιμετωπίζω και όχι κάποιος άλλος, άγγελος, θεός ή άνθρωπος.

Εγώ υποφέρω, εγώ ζω σε αδιέξοδα, εγώ πληρώνω το κόστος της ζωής μου και κανείς άλλος. Το τι γίνεται στον ουρανό λίγο ή καθόλου δεν με ενδιαφέρει, αφού εγώ ζω εδώ και όχι στον ουρανό. Και φυσικά γίνεται αντιληπτό ότι όχι μόνον αγνοώ το περιεχόμενο της Βασιλείας των Ουρανών, αλλά υποτιμώ, αμφισβητώ, περιγελώ καθέναν που ενδιαφέρεται για τα πράγματα του ουρανού.

Αυτός είναι και ο λόγος που κατά κανόνα οι άνθρωποι, μόνον αφού περάσει η παραγωγικής μας ηλικία στρεφόμαστε στην αναζήτηση των ιερών και των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Γιατί ακριβώς θεωρούμε ότι αυτά τα πράγματα δεν συνδέονται και δεν ωφελούν την καθημερινή μου προσωπική ζωή και την τριβή μου με τον περιβάλλον και τον κόσμο.

Όμως ο Χριστός δεν έβαλε τα πράγματα στη θέση αυτή. Αντίθετα συνέδεσε κάθε δραστηριότητα, ακόμη και ασήμαντη, με την βασιλεία των ουρανών. Δίδαξε δηλαδή ότι καθένας πρέπει να βάζει σε πρώτη θέση, σε πρώτη προτεραιότητα, όχι τις δράσεις της καθημερινής μας ζωής, αλλά την εκζήτηση της βασιλείας των ουρανών.

Διότι σε διαφορετική περίπτωση όλες μου οι πράξεις και δραστηριότητες είναι αξιόλογες για το σήμερα αλλά όχι κατά πάσα πιθανότητα για το μέλλον και μάλιστα το απώτερο. Η πρώτη προτεραιότητα δίνει τον τόνο και δείχνει τον δρόμο και στις υπόλοιπες δράσεις της ημέρας μου.

Στην προσπάθεια που κατέβαλε ο Χριστός να εξηγήσει σε μας την ιεράρχηση των αναγκών μας χρησιμοποίησε τον αριθμό “πρώτον”.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο Χριστός ξεκαθάρισε με απόλυτο τρόπο ποια είναι η “πρώτη” – όχι η δεύτερη, όχι η τρίτη, όχι η χιλιοστή, όχι, όχι, όχι – ανάγκη κάθε ανθρώπου όσα χρόνια ζει πάνω στη γη. Λέγοντας βέβαια η “πρώτη”, είναι προφανές ότι μέσα στη σκέψη του υπάρχει η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη, η χιλιοστή κοκ, αλλά η “πρώτη” είναι “πρώτη” και δεν είναι δεύτερη ή χιλιοστή.

Αυτό είναι το κρίσιμο θέμα στην καθημερινότητά μας: το να διατηρούμε μέσα στην συνείδησή μας την πρώτη θέση για το πρώτο πράγμα, την δεύτερη θέση για το δεύτερο, κοκ. Όχι να αδιαφορούμε, να αφορίζουμε και να εξοβελίζουμε από την ζωή μας το δεύτερο και το τρίτο, αλλά να διατηρούμε την πρώτη αξία, την πρώτη ανάγκη, στην πρώτη θέση.

Και φυσικά αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από παραπλανητικούς τίτλους, οι οποίοι θέλουν να καταλάβουν την πρώτη θέση μέσα στο 24ωρο μας, δηλαδή να απομακρύνουν, όχι να εξαφανίσουν, την πρώτη ανάγκη από την πρώτη θέση. Και είναι προφανές και έχει αποδειχθεί στην πράξη, ότι αν φύγει η πρώτη αξία από την πρώτη θέση, σύντομα η πρώτη αξία από την δεύτερη θέση θα βρεθεί στην τρίτη, στην τέταρτη, στην χιλιοστή και τελικά θα έχει εξαφανιστεί από τον υπαρξιακό μου χάρτη.

Ακριβώς γιατί η πάλη και ο αγώνας μας είναι άνισος και ο αντίδικός μας ξέρει πολύ καλά πως να πετυχαίνει τον σταδιακό εξοβελισμό της πρώτης ανάγκης από την πρώτη θέση στο επόμενο και στο επόμενο στάδιο, μέχρις ότου χαθεί εντελώς από τον προσωπικό μου ενεργητικό μου χάρτη. Η αμέλειά μας, η αδιαφορία μας, οι λάθος εκτιμήσεις μας στην αξία της πρώτης ανάγκης, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην διαστρέβλωση των αξιών και τελικά στις λάθος επιλογές μας.

Οι ανάγκες μας κατά κανόνα είναι πολλές, σχεδόν αναρίθμητες θα μπορούσε να πει κανείς, και ποτέ δεν τελειώνουν.

Ο αριθμός των καθημερινών μου αναγκών και η σύνθετη και πολύπλοκη διαφορά μεταξύ τους, αποδεικνύει το μέγεθος της διαφοράς των ανθρώπων, αποδεικνύει την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων, αποδεικνύει το πλάτος και το βάθος της δημιουργίας, αποδεικνύει την σοφία του δημιουργού, αποδεικνύει τον πολύμορφο πλούτο της φυσικής προσωπικότητας κάθε ατόμου, το οποίο μπορεί να διαθέτει τα ίδια γενικά εξωτερικά χαρακτηριστικά – χέρα, πόδια, κεφάλι κλπ – αλλά στην βαθύτερη έρευνα αποδεικνύεται ότι κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλον.

Και όχι μόνον αυτό. Οι διαφορές μεταξύ μας είναι τόσο σημαντικές και σπουδαίες που δεν συγχέονται ποτέ. Συνεπώς καθένας μας είναι μια απόλυτα διαφορετική προσωπικότητα από τον άλλον, ακόμη και μέσα στην ίδια οικογένεια και αυτό έχει εξαιρετική σημασία στην καθημερινότητα, γιατί καθένας μας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, μια ξεχωριστή ύπαρξη, με διαφορετικές ανάγκες, με διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς, με διαφορετική αντίληψη του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε.

Όσο βαθύτερα κατανοούμε αυτή την αλήθεια της διαφορετικότητας, τόσο ασφαλέστερα μπορούμε να διαχωρίζουμε το συμφέρον από το επιζήμιο, το καλό από το κακό, το πολύτιμο από το ευτελές. Και αυτός ήταν ο ρόλος της διδασκαλίας του Χριστού.

Ήθελε οι άνθρωποι διαχρονικά να αντιληφθούν το πλάτος και το βάθος όχι μόνον του φυσικού κόσμου, αλλά πίσω από τον φυσικό κόσμο να ανακαλύψουν το πνεύμα του δημιουργού, ο οποίος ακόμη και για τα εφήμερα όπως το χορτάρι, τα άνθη και τα δένδρα έχει μεριμνήσει ώστε να είναι θαυμάσια, άρα πολύ περισσότερο έχει μεριμνήσει ο άνθρωπος να διαθέτει όλα τα εφόδια για την κατανόηση της δικής του προσωπικότητας, του φυσικού κόσμου, αλλά και του ίδιου του δημιουργού.

Οι ανάγκες μας κατά κανόνα είναι πολλές, σχεδόν αναρίθμητες θα μπορούσε να πει κανείς, και ποτέ δεν τελειώνουν.

Από την αξιολόγηση και ιεράρχηση των αναγκών μας και στην συνέχεια από τον αγώνα μας για την κάλυψη αυτών των αναγκών εξαρτάται όχι μόνο η καθημερινότητά μας, αλλά και η ζωή και η ποιότητα της ζωής μας ολόκληρης.

Μεγάλος αγώνας για λάθος ανάγκες, μεγάλοι αγώνες για ασήμαντα πράγματα, δύσκολες αποφάσεις χωρίς το αναμενόμενο κέρδος, είναι μερικές μόνο από εκείνες τις πράξεις μας που γεμίζουν την ζωή μας.

Θέλουμε πράγματα γιατί νομίζουμε ότι είναι αναγκαία και χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε, και τελικά όταν τα αποκτούμε, διαπιστώνουμε ότι είναι πλαστικά παιχνίδια χωρίς ουσιαστικό νόημα και αξία για την πραγματική ζωή μου.

Αγωνιζόμαστε για κατακτήσεις και όταν τα καταφέρουμε είμαστε δυστυχισμένοι και το μόνο που έμεινε ήταν ο αγώνας για την κατάκτηση: κούραση, θλίψη, απογοήτευση, πολλές φορές και αρνητικά αποτελέσματα αντί για τα καλά που νομίζαμε ότι θα έλθουν μέσα από την κούραση και τον αγώνα μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δίδαξε την διάκριση του καλού και ωφέλιμου από το κακό και το ασήμαντο. Η σύγκριση των κρίνων που φυτρώνουν μέσα στα χωράφια – το άρωμα και τα καταπληκτικά χρώματα στους μοναδικούς συνδυασμούς που εμφανίζονται για λίγες μέρες πάνω στα άνθη αυτά, με τα λαμπρά ενδύματα – και αρώματα και χρώματα υποθέτω – που είχε καταφέρει να φτιάξει ακόμη και ο λαμπρός βασιλιάς Σολομών, αποδεικνύουν ότι η λαμπρότητα με την οποία ο δημιουργός μας έχει εφοδιάσει είναι πολύ ανώτερη από κάθε δικό μας έργο και ποίημα.

Τα δικά μου λάθη επισκιάζουν και πολλές φορές έχουν θάψει -στην κυριολεξία – την λαμπρότητα με την οποία είμαι δημιουργημένος και ο Χριστός περιμένει να αναζητήσουμε, να ανακαλύψουμε και να μεταμορφωθούμε σε εκείνη, την δική του και όχι στην επίπλαστη και φαρισαϊκή λαμπρότητα που εμείς καλλιεργούμε.

Οι ανάγκες μας κατά κανόνα είναι πολλές, σχεδόν αναρίθμητες θα μπορούσε να πει κανείς, και ποτέ δεν τελειώνουν.

Κάθε μέρα και κάθε ώρα νέες ανάγκες εμφανίζονται από το πουθενά και, σαν Λερναία Ύδρα καλύπτουμε την μια και εμφανίζονται περισσότερες.

Αυτό είναι ένα κοινό μυστικό για κάθε ενήλικα, και είναι προφανές ότι η άγνοια της αλήθειας αυτής μπορεί να μας σκοτώσει κυριολεκτικά. Η γνώση των αναγκών μου, των πραγματικών αναγκών είναι μια πολύ προσωπική  υπόθεση και καθένας το διαχειρίζεται με τον δικό του προσωπικό τρόπο και με την προσωπική του ευθύνη.

Αυτός είναι και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να εντοπίζουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και μέσα από την αξιολόγηση και την ιεράρχηση να τις ικανοποιούμε κατά το μέτρο κάθε μέρα. Δεν θα πρέπει δηλαδή το πλήθος των αναγκών να μας οδηγεί στη σύγχυση αλλά στην συνετή εμπειρία.

Ο καλός ο καπετάνιος, ο έμπειρος καπετάνιος δεν φοβάται τα κύματα, γιατί από την μια γνωρίζει τις αντοχές του σκάφους του και από την άλλη γιατί ξέρει πως να τα αντιμετωπίζει πρακτικά χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του και το σκάφος που του έχουν εμπιστευτεί. Από την καθημερινή εμπειρία μαθαίνουμε να αξιολογούμε τις ανάγκες και τις λύσεις που θα ικανοποιήσουν αυτές τις ανάγκες.

Ο θεός μπορεί να έχει τις καλύτερες λύσεις, αλλά εγώ πρέπει να ανακαλύψω τις λύσεις αυτές. Και αυτή η πρακτική έχει ως προϋπόθεση την ορθή αξιολόγηση και ιεράρχηση στην καθημερινή μας απασχόληση.