Στην προσπάθειά του ο Χριστός να ξεκαθαρίσει ποιος δίνει την ζωή και ποιος αφαιρεί την ζωή, κάνει μια διδασκαλία, την οποία μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο όγδοο κεφάλαιο του ευαγγελίου του.

Εκεί, ο πατέρας που χορηγεί την ζωή είναι ο δικός του πατέρας, ενώ εκείνος που αφαιρεί την ζωή ή περιορίζει την ζωή δεν είναι ο δικός του πατέρας. Μέσα από αυτή την απλή αλλά ουσιαστική διάκριση κατανοούμε από την μια τον δημιουργό και από την άλλη τον εχθρό της δημιουργίας: ο ένας δημιουργεί, χορηγεί, οικοδομεί, αξιοποιεί, ο άλλος καταστρέφει, αφαιρεί, αποδομεί, ευτελίζει.

Καθένας κάνει το έργο του και εμείς έχουμε την υποχρέωση να κατανοήσουμε αυτή την απλή αλλά ουσιαστική αλήθεια. Άλλος δίνει την ζωή και άλλος αφαιρεί την ζωή. Δεν είναι δυνατόν να συγχέουμε τους ρόλους. Και αυτή την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ των δύο την έχει θέσει μέσα μας έμφυτη ο ίδιος ο δημιουργός μας.

Ξέρουμε πολύ καλά, αλλά αδιαφορούμε μέχρι που το πρόβλημα να κτυπήσει την δική μας την πόρτα. Μπορούμε να κατανοήσουμε, αλλά το αφήνουμε για αύριο, για το μέλλον. Βλέπουμε, αλλά κατά κανόνα δεν θέλουμε να ενεργοποιήσουμε τα αισθητήρια του εγκεφάλου μας, ακριβώς γιατί δεν το θεωρούμε ουσιαστικό ζήτημα για την ζωή μας.

Και ενώ η ζωή είναι εδώ και φωνάζει με όλη της την δύναμη, εμείς προτιμούμε μόνον την καθημερινότητα, μόνον το εφήμερο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει ο δημιουργός μας. Ό,τι χρειαζόταν το έχει κάνει, ό,τι εφόδια απαιτούνται για την μετάβασή μας από την απλή καθημερινότητα στην καθημερινότητα με προοπτική την αιωνιότητα τα έχει ήδη τοποθετήσει μέσα μας.

Σε μας εναπόκειται η ανακάλυψη και η αξιοποίηση των εφοδίων. Εκείνος το δικό του έργο το έχει ήδη ολοκληρώσει προ πολλού.

Στα αρχαία Ελληνικά η λέξη “ων” σημαίνει αυτόν που υπάρχει.

Είναι μετοχή του ρήματος ειμί και το χρησιμοποιούμε όλοι μας καθημερινά στις εκφράσεις “η ούσα” ή “το όν”, δηλαδή στο θηλυκό και το ουδέτερο: ο ων, η ούσα, το ον, παρών, παρούσα, παρόν. Το ρήμα λοιπόν “ειμί” δηλώνει κάτι που υπάρχει και όχι κάτι που δεν υπάρχει.

Χρησιμοποιείται για να δηλώσει την υπαρξιακή μου παρουσία και, όταν εγώ πλέον δεν υπάρχω – λόγω θανάτου, τότε η ύπαρξή μου γίνεται παρελθόν και σύντομα η μνήμη της παρουσίας μου χάνεται οριστικά, άρα “ουκ ειμί”. Αυτόν τον όρο χρησιμοποίησε και ο ίδιος ο Χριστός για να δηλώσει την παρουσία του, την εδώ σύντομη αλλά και την αιώνια.

Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι κάποια μέρα όλοι παύουμε “όντες”, να “είμαστε”, ο θεός δηλώνει κατηγορηματικά ότι εκείνος παραμένει ο ων, δηλαδή συνεχίζει να υπάρχει και όταν εγώ δεν θα υπάρχω. Και αυτή είναι η πρόκληση.

Ενώ εκείνος προσκαλεί όλους μας σε επίγνωση αυτής της υπαρξιακής πραγματικότητας, δηλαδή στην ζωή που υπάρχει και μετά την φυσική μας παρουσία, εμείς αποφεύγουμε να προχωρήσουμε σε αυτήν την επίγνωση, φυσικά ζημιώνοντας τον εαυτό μας και όχι εκείνον που περιμένει την στροφή μας προς την δική του μόνιμη υπαρξιακή πραγματικότητα.

Ενώ δηλαδή όλοι ξέρουμε ότι μετά τον ατομικό μας θάνατο οι άλλοι συνεχίζουν να ζούνε πάνω στη γη, άρα ο δικός μου θάνατος δεν είναι θάνατος όλων, δηλαδή η ζωή συνεχίζεται διότι είναι κάτι πολύ πέραν των δικών μου δυνατοτήτων, ωστόσο για ένα ανεξήγητο λόγο η επιθυμία μας για την ζωή σκιάζεται από τον φόβο του θανάτου και έτσι εγκαταλείπουμε την αναζήτηση της ζωής ενώ είμαστε ακόμη στη ζωή.

Παραμελούμε να αναζητήσουμε τον δρόμο που μας φέρνει προς την ζωή και προτιμούμε να εξαντλούμε τις ικανότητές μας στην καθημερινή μιζέρια και μικρότητα, επιρρίπτοντας σε άλλους την ευθύνη των δικών μας επιλογών.

Τις νάρκες τοποθετούν οι εχθροί για να μην μπορεί κάποιος να πλησιάσει.

Οι νάρκες δεν φαίνονται, παρά μόνον όταν εκραγούν και προκαλέσουν τις ζημιές σε αυτούς που προσπαθούν να περάσουν από εκεί. Είναι κρυμμένες καλά μέσα στο έδαφος και απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και σύνεση για να τις αποφύγουμε, αν θελήσουμε να διαβούμε από την περιοχή αυτή. Και προφανώς όπου υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος, η ναρκοθέτηση είναι το χειρότερο σενάριο και αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι.

Ωστόσο είναι κατανοητό ότι όλα τα πολύτιμα πράγματα είναι καλά φυλαγμένα και προστατεύονται από τον ιδιοκτήτη, όπως και στην περίπτωση των ζητημάτων της πίστης που εγγυάται όχι μόνον την σημερινή μου ευημερία αλλά και το μέλλον μου, εγγύς και απώτερο.

Εκεί γίνεται ο μεγάλος αγώνας. Στην καλλιέργεια της πίστης, στην καλλιέργεια του εσωτερικού μου ανθρώπου. Εκεί που γίνονται καθημερινά οι συσκέψεις και βγαίνουν οι αποφάσεις από το εσωτερικό μου Κοινοβούλιο. Στην συνείδησή μου που βάλλεται από παντού και εγώ πρέπει να διατηρήσω την ακεραιότητά μου, όχι μόνον στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.

Οι ναρκοθετημένοι δρόμοι δεν είναι αδιάβατοι, αλλά απαιτούν γνώση και επίγνωση των κινδύνων και των μέσων με τα οποία θα τους ξεπεράσουμε.

Τα Ιερά Γράμματα αυτό τον σκοπό έχουν. Να μας κάνουν προσεκτικούς και συνετούς, ώστε εκεί που οι άλλοι διστάζουν από έλλειψη γνώσης, εμείς να λύνουμε τους γρίφους και να ενισχύουμε τον εσωτερικό μας άνθρωπο, όχι μόνον με το εφόδιο της πίστης, αλλά και της γνώσης, και της αρετής, και της αγάπης για την αλήθεια, την οποία άλλοι μπορεί να αγνοούν ή μπορεί να την γνωρίζουν και να την δολοφονούν, ναρκοθετώντας τον δρόμο της!

Κοινή συνείδηση όλων των ανθρώπων όλων των εποχών ήταν η καταγωγή από κάποιον γονέα. Κανείς δεν γεννήθηκε από το τίποτα.

Αντίθετα, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να γνωρίζουν τους γονείς και τους συγγενείς, γιατί αυτό αποτελεί έμφυτη ανάγκη μας. Και αυτό ακριβώς είναι και το κεντρικό θέμα της διδασκαλίας του Χριστού.

Στόχος αυτής της διδασκαλίας δεν ήταν μόνον η θεραπεία από τις ασθένειες ή η κάλυψη των καθημερινών αναγκών, αλλά ήταν και η αποκάλυψη του δρόμου που μας φέρνει στην επίγνωση και επαφή με τον αρχικό δημιουργό μας. Στόχος της διδασκαλίας ήταν να οδηγήσει κάθε ειλικρινή αναζητητή στην ανακάλυψη του δημιουργού.

Ξεκινώντας από τις γνώριμες εικόνες της δικής τους καθημερινότητας, τα ζώα και την φύση, προσπάθησε να αποκρυσταλλώσει με τον σαφέστερο δυνατό τρόπο την εικόνα του δρόμου, της οδού που μας οδηγεί πίσω στον δημιουργό μας και στην δική του αλήθεια.

Αν αυτό το πετυχαίνουμε, τότε και οι ορίζοντές μας έχουν νέο νόημα. Αν αυτό το πετύχουμε η μεταμόρφωση της καθημερινότητάς μας έρχεται σταδιακά και με ουσιαστικά αποτελέσματα.

Αν η ανακάλυψη του δρόμου της επιστροφής στον δημιουργό μας γίνει συνείδηση και οι οδηγίες του για την ζωή μας γίνονται σεβαστές και τις εκτελούμε με επιμέλεια, τότε η οπτική μας γωνία γίνεται ευρύτερη και η μιζέρια του εσωτερικού μας κόσμου συρρικνώνεται, ακριβώς γιατί μέσα στην συνείδησή μας φτάνει περισσότερο φως.

Όχι το φως του ηλεκτρισμού, ούτε το φως του ήλιου, αλλά το φως της ζωής που κατέχει και παρέχει χωρίς αντίτιμο ο ίδιος ο δημιουργός μας.

Τα όσα λέγονται και γίνονται μέσα σε ένα σύγχρονο Κοινοβούλιο είναι κατά κανόνα γνωστά μέσα από τα μέσα ενημέρωσης.

Προφανώς όμως υπάρχουν και χιλιάδες πράγματα τα οποία δεν γίνονται ποτέ γνωστά, ωστόσο μπορούμε να καταλάβουμε τι έχει γίνει από τα αποτελέσματα των γεγονότων.

Διότι το περισσότερο φως φέρνει καλύτερα αποτελέσματα από το λιγότερο φως. Και όσο καλύτερα ένα θέμα το επεξεργαζόμαστε μέσα στο φως, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχει.

Αντίθετα το λιγότερο φως προδιαγράφει δύσκολη συνέχεια κατά κανόνα. Και ο Χριστός αυτό ήθελε να κάνουν και να κάνουμε και μεις στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Τα όσα διαδραματίζονται όλο το εικοσιτετράωρο μέσα στο εσωτερικό μας Κοινοβούλιο, στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σκέψεις και στα σχέδιά μας, στην συνείδηση αλλά και το υποσυνείδητό μας κανείς άλλος δεν τα γνωρίζει εκτός από μας. Αργότερα βέβαια όλα έρχονται στο φως μέσα από τις πράξεις μας.

Σε αυτό το Κοινοβούλιο θέλει ο Χριστός να στρέψουμε την προσοχή μας, όχι για να ξεφύγουμε από την σκληρή καθημερινότητα, αλλά για να κατεργαστούμε ορθά και με θετικά αποτελέσματα όλες τις προκλήσεις της ημέρας.

Η αποφυγή της καθημερινότητας φέρνει απομόνωση και λάθος εκτιμήσεις. Η ορθή εκτίμηση των προκλήσεων και των γεγονότων της καθημερινότητας μας κάνει σοφότερους και ικανότερους να γνωρίζουμε την αλήθεια η οποία όχι μόνο ελευθερώνει από το δύσκολο παρόν, αλλά μας συνδέει με τις πηγές της ζωής, οικοδομώντας ένα αιώνιο παρόν χωρίς να παραβλέπεται το συμφέρον του παρόντος.