Δολοφονία δεν ονομάζεται ο απλός και φυσικός θάνατος, αλλά ονομάζεται η ανθρώπινη παρέμβαση σε άλλον που επιφέρει τον θάνατό του.

Με άλλα λόγια δολοφονία ονομάζεται η ηθελημένη αφαίρεση της ζωής του άλλου, η σκόπιμη και μελετημένη πράξη να αφαιρέσει κάποιος την ζωή άλλου ανθρώπου.

Και αυτή ακριβώς την αλήθεια, την παρέμβαση δηλαδή τρίτου στην αφαίρεση της ζωής μας, ανέλυσε ο Χριστός στην διδασκαλία του, εξηγώντας ότι η απομάκρυνση από την αλήθεια δεν είναι μόνον ανθρώπινο έργο, αλλά είναι και η παρέμβαση τρίτου, ο οποίος με σκοπιμότητα και από φθόνο ναρκοθετεί την πορεία προς την γνώση της αλήθειας και της ελευθερίας, ακριβώς γιατί στόχος του είναι να κρατείται ο άνθρωπος δούλος και να μην μπορεί να ελευθερωθεί.

Οι λανθασμένες μας επιλογές μας οδηγούν στην δουλεία, δηλαδή στην απώλεια της προσωπικής μας εξουσίας να αποφασίζουμε εμείς τις πράξεις μας και σταδιακά να χάνουμε και την ικανότητα της επιστροφής στην δυνατότητα που έχουμε ως εφόδιο από τον δημιουργό μας.

Ενώ δηλαδή έχουμε όλοι την δυνατότητα των δικών μας επιλογών, στην πραγματικότητα η άγνοια μας οδηγεί σταδιακά και σε βάθος χρόνου στις λάθος πρακτικές επιλογές μας και αυτό συνεπάγεται την σταδιακή υποδούλωση  και απώλεια της ικανότητας να αποφασίζουμε και να εκτελούμε κατά το δικό μας θέλημα.

Και αυτό ήταν ακριβώς εκείνο που ήθελε ο Χριστός να καταλάβουμε: η επιστροφή στην ελευθερία δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά έχουμε ανάγκη οδηγού, έχουμε ανάγκη τον μίτο της Αριάδνης για να βγούμε έξω από τον λαβύρινθο της ατέρμονα καταπονημένης ζωής μας, βρίσκοντας την πηγή της ζωής, τον ίδιο τον δημιουργό μας, ακολουθώντας τα ίχνη της αλήθειας που μας άφησε με το αίμα του ο ίδιος.

Αν και η λέξη δολοφονία είναι αποκρουστική, δεν μπορώ να βρω καλύτερη λέξη που να αποδίδει την δική μας στάση ή τις δικές μας ενέργειες σε σχέση με την αλήθεια.

Όχι μόνον κατά την έννοια των καθημερινών μας συναλλαγών και συμπεριφοράς μας προς τους άλλους, αλλά και κατά την έννοια των μεγάλων αληθειών της ζωής.

Δεδομένου δε ότι η ζωή δεν είναι μόνον οι εμπειρίες που εγώ αποκομίζω κατά την διάρκεια της ζωής μου, αλλά η ζωή είναι κάτι σαφώς σπουδαιότερο και ουσιαστικότερο, είναι κάτι πλατύτερο και απερίγραπτο, πολύ πέραν των δικών μου εμπειριών των 50 ή των 100 χρόνων μου, είναι προφανές ότι η λέξη δολοφονία αντανακλά ουσιαστικά τη δική μου αυτοκτονία.

Η ζωή είναι στοιχείο διηνεκές που δεν εξαντλείται από τις μικρές δικές μου εμπειρίες, αλλά επεκτείνεται πολύ πέραν αυτών, και κατά την έννοια του πλάτους και βάθους, αλλά και κατά την έννοια του χρόνου.

Εγώ πεθαίνω, αλλά η ζωή δεν πεθαίνει. Συνεχίζεται με άλλα 7 περίπου δισεκατομμύρια ανθρώπους και, κατά την εμπειρία μας, θα συνεχίζεται και με πολλά ακόμη δισεκατομμύρια στο μέλλον.

Άρα το σύντομο διάστημα της προσωπικής μου ζωής δεν εξαντλεί την ζωή. Είναι μόνον η δική μου εμπειρία και όχι το σύνολο της ζωής. Και αυτό ήθελε ο Χριστός να διδάξει.

Η στροφή και η επιστροφή σας δεν πρέπει να αναφέρεται στην διόρθωση της καθημερινότητας μόνον, αλλά θα πρέπει να στραφείτε προς την αλήθεια.

Στην κοινωνική πρώτα, αλλά και στην αιώνια στη συνέχεια. Διότι μόνον η επαφή σας και η επιστροφή σας στον δημιουργό σας θα καλύψει αυτή την συγκεκριμένη ανάγκη σας για ζωή, όχι μόνον πρόσκαιρη αλλά και αιώνια. Δηλαδή επιστροφή στην πηγή της ζωής και όχι στους πρόσκαιρους νερόλακκους με τα θολά και μολυσμένα νερά που σύντομα στερεύουν και εξαφανίζονται.

Στην σύγχρονη ζωή το Κοινοβούλιο είναι ο χώρος, ο επίσημος χώρος, μέσα στον οποίο συγκεντρώνονται όλοι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας για να νομοθετήσουν την καθημερινότητά μας.

Σωστές αποφάσεις του Κοινοβουλίου κάνουν την καθημερινότητά μας καλύτερη. Λανθασμένες ή καιροσκοπικές αποφάσεις κάνουν την ζωή μας δύσκολη και βασανιστική. Και αυτός είναι ο ρόλος του Κοινοβουλίου, να καθορίζει το αύριο της ζωής μας, όπως και εμείς οι ίδιοι κάνουμε καθημερινά.

Με ανάλογο δηλαδή τρόπο, καθένας μας αποφασίζει για την καθημερινή του ζωή, επενδύοντας σε πράγματα που ο ίδιος κρίνει προσωπικά και ατομικά και με αποκλειστική ευθύνη ότι είναι προς το συμφέρον του.

Άρα δεν είναι μόνον το Κοινοβούλιο της χώρας ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που καθορίζουν την ζωή μου, αλλά υπάρχει και το προσωπικό μου Κοινοβούλιο, ο χώρος της καρδιάς και του νου μου, ο εσωτερικός μου άνθρωπος, οι οποίοι αποφασίζουμε για το αύριο και τις προσωπικές μας ενέργειες.

Αυτό σημαίνει ότι καλές αποφάσεις του εσωτερικού μου ανθρώπου θα έχουν και ευεργετικά αποτελέσματα στην προσωπική μου – και όχι  μόνον – ζωή. Λανθασμένες αποφάσεις προδικάζουν μια δύσκολη καθημερινότητα που οδηγεί και σε απώλεια της μέλλουσας καλής καθημερινότητας που όλοι επιθυμούμε.

Η διδασκαλία του Χριστού και των μαθητών του είναι σαφής. Οι προσωπικές μας αποφάσεις είναι συνάρτηση των γνώσεων και της εμπειρίας μου που ενεργούν μέσα στην δική μου συνείδηση.

Τον τελευταίο και κυρίαρχο λόγο δεν τον έχουν τα Κοινοβούλια των χωρών, αλλά τον έχουν οι προσωπικές μας αποφάσεις για την καθημερινότητα και προφανώς και για την αιωνιότητα. Και η προσωπική και ατομική ευθύνη μας δεν μεταβιβάζεται σε άλλον.

Η απασχόληση με τα ζητήματα της καθημερινότητας και του βιοπορισμού είναι καλή και σημαντική, αλλά δεν είναι επαρκής για τις ουσιαστικές ανάγκες της ζωής μας. Δεν είναι αμελητέα, αλλά δεν είναι το παν.

Η καθημερινότητα και οι προκλήσεις που μας προσφέρει είναι οι ευκαιρίες για να κατεργαστούμε έναν ισχυρότερο και πιο έμπειρο χαρακτήρα, έναν  πιο πλήρη εσωτερικό άνθρωπο, μια προσωπικότητα που κάνει αυτό που θέλει και δεν κάνει αυτό που δεν θέλει.

Οι τυχαίες επιτυχίες δεν είναι το καλύτερο εφόδιο και η καλύτερη εμπειρία για να την επαναλαμβάνω στην καθημερινότητα. Και τούτο διότι η τύχη είναι άγνωστη και πολλές φορές οι επιπτώσεις είναι τραγικές.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός μας οδηγεί στην προσωπική μας εμπλοκή, μας διδάσκει να εξασκούμε μόνοι μας τις ικανότητές μας, μας διδάσκει να αποκτούμε προσωπική εμπειρία καθώς παλεύουμε με τις καθημερινές μας προκλήσεις, διότι αυτό είναι το κέρδος μας: η σοφία και η ικανότητα που προκύπτει μέσα από τις εμπειρίες αυτές.

Αν παρακολουθούμε μόνον τις επιτυχίες και τις εμπειρίες των άλλων, εμείς προφανώς μένουμε άπειροι και αδαείς. Αν η προσωπική μας καθημερινότητα περιλαμβάνει τις δικές μας επιτυχίες, τότε προφανώς έχουμε περιθώρια βελτίωσης και τα κοσμήματα του εσωτερικού μας κόσμου θα γίνονται κάθε μέρα και πιο πολύτιμα.

Μπορεί όλοι να μην έχουμε την ικανότητα να αγοράσουμε κοσμήματα, αλλά σίγουρα όλοι έχουμε την ικανότητα να βελτιώνουμε τα κοσμήματα του εσωτερικού μας ανθρώπου, του εσωτερικού μας κόσμου.

Και αυτό συμβαίνει γιατί, ενώ το να αγοράσουμε κοσμήματα από ένα κατάστημα θα πρέπει να διαθέτουμε τον ανάλογο πλούτο, στην περίπτωση του εσωτερικού μας κόσμου η πρώτη ύλη είναι ήδη εδώ και το μόνο που απομένει είναι εγώ προσωπικά να επιδοθώ στην κατεργασία της πρώτης αυτής ύλης για να παραχθεί σε βάθος χρόνου το κόσμημα το οποίο εγώ προσωπικά θα φορέσω.

Και αυτή είναι η πεμπτουσία και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού αλλά και των αποστόλων. Η προσωπική μας ζωή, ο εσωτερικός μας άνθρωπος, είναι προσωπική υπόθεση.

Μπορεί να ζούμε μέσα σε μια κοινωνία και να δεχόμαστε επιδράσεις, ωστόσο οι αποφάσεις για τον εσωτερικό μας άνθρωπο δεν λαμβάνονται από άλλους – δεν είναι δυνατόν να ληφθούν από άλλους – αλλά λαμβάνονται από εμάς προσωπικά κάθε στιγμή της ζωής μας.

Και ο χώρος λήψης των αποφάσεων είναι μέσα μας, είναι στην καρδιά και τον νου, είναι τα δικά μας συναισθήματα και με βάση όλες αυτές τις παραμέτρους παίρνουμε τις καθημερινές μας αποφάσεις που συνιστούν και την πορεία της ζωής μας.

Για τον λόγο αυτό, όπως και για όλα τα άλλα θέματα, εμείς παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας και όπως τα μικρά παιδιά, όσο περνούν τα χρόνια κάνουμε λιγότερα λάθη, βελτιώνουμε τις ικανότητές μας, και αργότερα κατακτούμε εκείνο που μας ανήκει: την σοφία για να κατασκευάζουμε πολύτιμα κοσμήματα που έχουν διαχρονική αξία και τιμούν πρώτα εμάς αλλά και όσους μας εμπιστεύονται.