Η αποφυγή ανάληψης καθηκόντων συνεπάγεται και απώλεια μισθού και εισοδήματος.

Αυτή είναι η πρακτική καθημερινή εμπειρία για όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά. Και αυτό αποδεικνύει την κατασκευαστική μας δομή, δηλαδή ότι δεν υπάρχει υγιής κοινωνία ανθρώπων χωρίς το μέτρο του δίδειν και λαμβάνειν.

Ενώ ωστόσο αυτή η αλήθεια είναι βιωματική εμπειρία σε όλους μας, περισσότερο στον δικό μας αιώνα, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και της αθανασίας, όλοι προσπαθούμε να περάσουμε με μαγικό τρόπο στο λαμβάνειν χωρίς το δίδειν, χωρίς δική μας συμμετοχή και κόστος, χωρίς ανάληψη και εκτέλεση καθηκόντων.

Και φυσικά τα αποτελέσματα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, διότι απλούστατα η ζωή της πίστης μας, της πίστης μας που θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει τα μη βλεπόμενα και να βιώνει τα προσδοκώμενα, είναι ρηχή, αδύναμη και θνησιγενής.

Και ενώ ο ίδιος ο Χριστός βεβαιώνει σε όλους τους τόνους, πολυμερώς και πολυτρόπως ότι χωρίς την δική σας συμμετοχή και ατομική ευθύνη προσωπικού έργου δεν μπορεί να υπάρχει κανένα σταθερό αποτέλεσμα, εμείς επιμένουμε στην ειδωλολατρική αντίληψη ότι όλα θα τα κάνει ο θεός, εγώ δεν έχω κανένα ρόλο στην ζωή μου και καμιά ευθύνη.

Η αποκάλυψη ωστόσο που κάνει ο απόστολος Παύλος είναι ότι οι άνθρωποι της πίστης στον αναστημένο Χριστό είναι νέα κτίσματα που δημιουργούνται για να εκτελέσουν έργα, να βιώσουν έργα τα οποία έχει ήδη προετοιμάσει ο θεός για να τα εκτελέσουμε εμείς και όχι κάποιοι άλλοι.

Η μη εκτέλεση των προετοιμασμένων έργων δεν ζημιώνει τον δημιουργό αλλά το δημιούργημα και κάνει τη δική μας ζωή κόλαση. Και ενώ με βάση την δημιουργική μας ταυτότητα έπρεπε να είμαστε άρχοντες και όχι δούλοι της καθημερινότητας, κύριοι και όχι όντα προετοιμασμένα για απώλεια, εμείς επιμένουμε στη  λάθος πλευρά των αποφάσεων.