Έχει ειδικό ενδιαφέρον για τους αναζητητές της πίστεως η έννοια της διασποράς.

Πρώτον διότι φέρνει στο νου μας την σπορά – δια/σπορά – και δεύτερον διότι είναι ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων και όχι μόνον.

Ανεξάρτητα δηλαδή από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι φεύγουν από τις εστίες τους και μετακομίζουν σε άλλες περιοχές του πλανήτη, το τελικό αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας αποικίας, μιας νέας πατρίδας, μιας περιοχής του κόσμου όπου άνθρωποι από την ίδια πατρίδα συναντούνται σε ξένο τόπο και εκεί συγκροτούν νέες κοινωνίες με βάση πάντα τις προσωπικές τους καταβολές.

Όλοι δηλαδή έχουν κάτι μέσα τους, κάτι κουβαλούν από την παλιά πατρίδα και στον νέο τόπο καλλιεργούν κάθε καλό από τις εμπειρίες του παρελθόντος.

Αυτή η ικανότητα του ανθρώπου να μην χάνεται σε ένα μακρινό ταξίδι αλλά να δημιουργεί από την αρχή ένα νέο κόσμο με βάση τις παλιές του εμπειρίες, δηλαδή η ικανότητα να λειτουργεί μέσα μου ένα δυναμικό στοιχείο αναπαραγωγής ελπίδας και νέας ζωής, είναι ένα χαρακτηριστικό που αξιοποιεί ο δημιουργός μας για να αλλάξουμε φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον και να δημιουργήσουμε μια νέα πραγματικότητα.

Η παραβολή του σπορέα με τον γεωργό να σκορπά, δηλαδή να χάνει προσωρινά αυτό που ήδη έχει για να κερδίσει στο μέλλον πενήντα και εκατό φορές περισσότερα, είναι η δημιουργική εικόνα του “πληθύνεσθε”.

Η διασπορά, με βασικό περιεκτικό στοιχείο την “σπορά”, είναι ο πολλαπλασιαστικός παράγοντας που έχει προβλέψει ο δημιουργός μας, ακριβώς γιατί κάθε μετακίνηση ανανεώνει, κάθε αλλαγή περιβάλλοντος βοηθά τον φυσικό και ψυχικό οργανισμό μας να ανανεωθεί.

Και τούτο συμβαίνει διότι από την μια εκλείπει το τοξικό περιβάλλον εντός του οποίου είχα συνηθίσει να βιώνω την καθημερινότητά μου, και από την άλλη γιατί δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω νέους, άγνωστους ορίζοντες, νέες εμπειρίες και υπερβάσεις που καθιστούν τον οργανισμό μας “ζωντανό” και σε εγρήγορση.