Η λαϊκή έκφραση “χαμένοι στο διάστημα” δεν περιλαμβάνει τους άλλους αλλά και εμένα.

Δεν αφορά τους άλλους η δική μου απώλεια, αλλά αφορά πρώτα εμένα. Μάλιστα, στην εποχή της δικής μας δικτύωσης, με το διαδίκτυο να παίζει καθοριστικό ρόλο στην καθημερινότητά μας – και θα τολμούσα να πω για τα νέα παιδιά κυρίαρχο ρόλο στην δικής τους καθημερινότητα – είναι προφανές ότι είναι πιο εύκολο να στέλνουμε τον λογαριασμό στους άλλους, με την κοινή πεποίθηση ότι εγώ δεν φταίω, οι άλλοι φταίνε, οι άλλοι να πληρώσουν και εγώ είμαι αθώος εκ προοιμίου.

Ωστόσο δεν ισχύει αυτό σε καμιά περίπτωση. Μπορεί μέσω της κοινωνικής μας σχέσης να υπάρχει η εντύπωση ότι “εκείνοι φταίνε, άρα εκείνοι είναι χαμένοι και όχι εγώ”, ωστόσο είναι σαφές ότι καθένας κρίνεται στην ζωή από την δική του στάση και επιτυχία και όχι από την στάση και τις επιτυχίες των άλλων.

Αυτή ακριβώς την απώλεια ήθελε ο Χριστός να εξηγήσει, όχι για τα καλά ή τα κακά έργα μας για τα οποία άλλωστε κατά κανόνα “εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση”, αλλά ήθελε να μας μεταφέρει από την ουσιαστική άγνοια στην επίγνωση της κατάστασής μας, από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της γνώσης, από την απώλεια στην σωτηρία, από την παρούσα καθημερινότητα στην αιώνια καθημερινότητα.

Ηλεκτρο-μαγνητισμός

Και τα δυο αυτά στοιχεία έχουν το χαρακτηριστικό ότι δεν είναι ορατά. Ορατά είναι τα αποτελέσματα από την χρήση τους, αλλά τα ίδια αυτά δεν είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Και νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος σήμερα που να μην αναγνωρίζει όχι μόνον την ύπαρξη των αοράτων δυνάμεων, αλλά και να χρησιμοποιεί αυτές τις αόρατες δυνάμεις στην καθημερινότητά του για τις δικές του ανάγκες.

Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι όλα τα πράγματα ορατά, δηλαδή κατανοητά με τις πέντε αισθήσεις μας, αλλά όλοι πλέον αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν πράγματα – και μάλιστα πολύ σημαντικά, ίσως και πιο σημαντικά από αυτά που μπορούμε να αντιληφθούμε με τις αισθήσεις μας – τα οποία δεν υποπίπτουν στις δικές μας αισθήσεις, ωστόσο είναι εκεί και λειτουργούν ανεξάρτητα από την δική μας αίσθηση.

Συνεπώς είναι προφανές ότι όταν η Βίβλος ομιλεί για αόρατα πράγματα, έχει απόλυτα δίκιο και αυτό που μας λείπει είναι η ορθή προσέγγιση του περιεχομένου της Βίβλου για να κατανοήσουμε αυτά που περιγράφονται ως μη ορατά και αισθητά. Και εδώ ακριβώς είναι το μυστικό της πίστης.

Η πίστη δεν αποκλείει και δεν εμποδίζει τον άνθρωπο από την έρευνα του φυσικού κόσμου, αλλά μας προκαλεί όλους να αναζητήσουμε τα αόρατα πράγματα αξιοποιώντας την πίστη ως εργαλείο του δημιουργού, ως εφόδιο που βρίσκεται μέσα μας για να το αξιοποιήσουμε για την προσωπική αποτελεσματική καθημερινότητα και όχι μόνον.

Η άσκηση και εξάσκηση της πίστης όταν εφαρμόζεται στα ζητήματα και ερωτήματα της προσωπικής μας καθημερινότητας, δεν αποκλείει αλλά αντίθετα προωθεί την έρευνα του αόρατου κόσμου με ισχυρότερη επάρκεια από αυτή που προσφέρει μόνον η φυσική εξερεύνηση.

Η σωστή εκτίμηση για τον εαυτό μας είναι βασική αρετή για την καθημερινή μας ζωή.

Δεν είναι θεωρητικό το θέμα, αλλά είναι απόλυτα πρακτικό και αφορά κάθε κίνηση που κάνουμε, μικρή ή μεγάλη στη ζωή μας. Πολύ περισσότερο αυτό είναι πολύτιμο όταν το θέμα είναι η ζωή και όχι ένα θέμα της ζωής. Ορθή αντίληψη για τα θέματα της ζωής, κατά κανόνα συνεπάγονται και ορθές κινήσεις στην καθημερινότητα. Λάθος αντίληψη για την ζωή είναι προφανές ότι θα φέρει και λανθασμένες κινήσεις που μπορεί να συνεπάγονται ζημιές ή και καταστροφές.

Αυτό ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός παρέμενε στα απλά και καθημερινά παραδείγματα από την ζωή της υπαίθρου ή την κοινωνική ζωή της εποχής εκείνης, ώστε οι ακροατές του να μην ζούν σε ένα πλασματικό και θεωρητικό κόσμο, αλλά να ζούν μέσα στον πραγματικό καθημερινό κόσμο, από τον οποίο θα βγάζουν τα συμπεράσματά τους για την ζωή και όχι μόνον για τις προσωπικές τους εμπειρίες.

Ο καθρέφτης δηλαδή που ήθελε ο Χριστός να δημιουργήσει δεν ήταν καθρέφτης παραποίησης και διαστροφής της πραγματικότητας, αλλά ήταν ένας καθρέφτης που καθένας θα μπορεί να βλέπει τον πραγματικό εαυτό του και στην συνέχεια να συγκρίνει τον εαυτό του με ένα πρότυπο: πρώτα τον Αδάμ και στην συνέχεια με τον ίδιο τον Χριστό.

Μόνο μέσα από αυτά τα δυο πρότυπα μπορούμε να έλθουμε σε πραγματική αυτοκατανόηση και κατανόηση του περιβάλλοντος και των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Η ορθή αξιολόγηση των θεμάτων της προσωπικής μας πίστης είναι η αφετηρία για κάθε καλό στην καθημερινότητά μας. Το αντίθετο οδηγεί σε μάταιη καθημερινότητα και τυφλή αιωνιότητα.

Ενώ οι ιδέες μας είναι πολύτιμες, ενώ τα συναισθήματά μας είναι κρίσιμα, ενώ οι σχεδιασμοί μας είναι απαραίτητοι, ωστόσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η διαχείριση της επικαιρότητας και της καθημερινότητας παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην ζωή μας ολόκληρη.

Εάν δηλαδή δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω και να διαχειριστώ την επικαιρότητα, τα θέματα που ανακύπτουν καθημερινά στην προσωπική ζωή αλλά και στις ζωές για τις οποίες είμαι υπεύθυνος – οικογενειακά, εργασιακά, κοινωνικά κλπ – τότε είναι προφανές ότι η ζωή μου δεν είναι αποτελεσματική.

Λάθος κατανόηση των καθημερινών θεμάτων, της προσωπικής – και όχι μόνον – επικαιρότητας, σημαίνει και λάθη κατά την αντιμετώπιση των θεμάτων αυτών. Λάθος χειρισμός των θεμάτων της επικαιρότητας, της κρίσιμης δηλαδή κάθε φορά στιγμής, συνεπάγεται τραγωδίες μικρές ή μεγάλες.

Λάθος αξιολόγηση και ιεράρχηση των ζητημάτων που προκύπτουν κάθε στιγμή, είναι προφανές ότι θα φέρει και λάθος αποτελέσματα. Για τον λόγο αυτό η ορθή εκτίμηση της επικαιρότητας παίζει καθοριστικό ρόλο στην ζωή μας. Και αυτό είναι το βασικό μήνυμα για μια αποτελεσματική προσωπική και κοινωνική ζωή που ήθελε να δώσει ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του.

Ο δημιουργός μας δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός. Η ζωή μας δεν είναι μόνον εφήμερη, αλλά έχει και προοπτικές αιωνιότητας ήδη από την εποχή της δημιουργίας. Και όσο καλύτερα κατανοούμε αυτή την αλήθεια, ότι δηλαδή ο δημιουργός μας συνεχίζει να ζει και ενδιαφέρεται να κατευθύνει την προσωπική μας καθημερινή ζωή, τόσο ασφαλέστερα αποτελέσματα θα προκύπτουν καθημερινά κατά την διαχείριση της δικής μας επικαιρότητας.

Η κατανόηση του εγώ μας είναι ένα από τα πιο κρίσιμα ερωτήματα του ανθρώπου διαχρονικά.

Όποιος ήξερε τον εαυτό του, τις ικανότητες και τα ελαττώματά του, τι ήθελε και τι δεν ήθελε, αυτός ήταν πάντοτε πετυχημένος.

Η αντίθετη εικόνα είναι του αποτυχημένου. Η άγνοια δηλαδή του εγώ, η άγνοια του εσωτερικού μου ανθρώπου, η άγνοια και ασάφεια των στόχων και των προθέσεων, δημιουργεί κενά, δημιουργεί αταξία και ταραχή με αποτέλεσμα την αδράνεια ή και την αυτοκαταστροφή.

Πρώτη λοιπόν προτεραιότητα είναι η επίγνωση του εαυτού μας, της περιοχής μας όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις για την καθημερινότητά μας.

Η εσωτερική επίγνωση και επάρκεια φέρνει πραότητα και ηρεμία σκέψης, άρα και καλές προϋποθέσεις για μια ισορροπημένη στάση ζωής. Και μπορεί η στροφή προς τον εσωτερικό μας κόσμο να είναι μια επώδυνη εμπειρία, δηλαδή να αναγνωρίσω τα λάθη και τις αδυναμίες μου, μπορεί να είναι μια επικίνδυνη αποστολή, ωστόσο δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Χωρίς την προσωπική εσωτερική επίγνωση και επάρκεια το μέλλον είναι σκοτεινό, οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, ταραγμένοι και αβέβαιοι.

Γι αυτό και η μετάνοια, η αναγνώριση δηλαδή των λαθών μου, του εγώ μου, είναι η πρώτη πράξη που σηματοδοτεί την νέα πορεία: από τον εγωισμό στην ταπείνωση, από την υπερηφάνεια στην κατανόηση από την άγνοια στην επίγνωση των πολυτίμων πραγμάτων που μας συνδέουν με την πηγή της ζωής και όχι μόνον με τις εμπειρίες της καθημερινότητας.