Όλοι είμαστε μάρτυρες των νέων ανακαλύψεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας.

Όλοι μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι οι σύγχρονες ανακαλύψεις μας προσφέρουν τον ηλεκτρονικό και όλο τον τεχνικό πολιτισμό που χρησιμοποιούμε. Και είμαστε μάρτυρες, όχι γιατί ζούμε ένα μαρτύριο, αλλά γιατί μπορούμε να βεβαιώσουμε και να βεβαιωθούμε, ότι όλα όσα έχουμε και χρησιμοποιούμε, πράγματι είναι λειτουργικά και αποδίδουν όσα ο κατασκευαστής προβλέπει για το προϊόν της ανακάλυψης του.

Το ίδιο όμως θα έπρεπε να συμβαίνει και στην περίπτωση της πίστης και των καρπών της πίστης, δηλαδή των ανακαλύψεων που προέρχονται μέσα από την λειτουργία της πίστης. Ενώ δηλαδή αποδεχόμαστε ότι είμαστε μάρτυρες των πραγματικών αποτελεσμάτων της σύγχρονης τεχνολογίας, δεν είμαστε μάρτυρες των πραγματικών αποτελεσμάτων της πίστης.

Και τούτο διότι δεν ενδιαφερόμαστε να ανακαλύψουμε τον τρόπο λειτουργίας της πίστης, τον τρόπο που η πίστη παράγει έννομα και πρακτικά αποτελέσματα στην καθημερινή μου ζωή.

Κατά κανόνα η πίστη μου περιορίζεται στην θρησκευτική μου πρακτική και την εκκλησιαστική μου σχέση και δεν επεκτείνεται στα πρακτικά αποτελέσματα που το εργαλείο της πίστης παράγει, όταν υπάρχει και λειτουργεί στην καθημερινή μου ζωή. Και αυτό είναι μια τραγωδία.

Μας έχουν δοθεί τα τεχνικά και τα πρακτικά μέσα για να δοκιμάζουμε αν η πίστη μας είναι παραγωγική και έχει τους προσδοκώμενους καρπούς, αλλά εμείς περιοριζόμαστε στην ικανοποίηση ότι κάναμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, χωρίς την προσδοκία του καλύτερου αύριο, χωρίς νέες ανακαλύψεις που θα βοηθούν εμένα και τους σύγχρονους ανθρώπους στο να κατακτούν την καθημερινότητα με γνώμονα την αιωνιότητα και όχι την εμπρόθεσμη εξόφληση του επίγειου βίου μου.

Κάθε ανατροπή στις συνήθειές μας δημιουργεί αναστάτωση και πανικό.

Αναστάτωση γιατί αποσυνδεόμαστε από το παλιό, πανικό γιατί κάθε νέο που μπαίνει στη ζωή μου είναι άγνωστο, άρα φέρνει πανικό, φέρνει φόβο για τις συνέπειες της παρουσίας του.

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που δεν αναζητούμε μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, από τη μια γιατί αυτό σημαίνει “ξεβόλεμα”, και από την άλλη γιατί το νέο μπορεί να έχει απαιτήσεις που μπορεί να έχουν δυσκολίες.

Ξεχνάμε βέβαια ότι στο τέλος όλα έχουν ένα βαθμό δυσκολίας και όλα έχουν ένα υπαρξιακό τέλος. Κατά συνέπεια δεν θα πρέπει να υπάρχει φόβος για το άγνωστο, αφού έτσι και αλλιώς μετά το κλείσιμο των ματιών μας, θα πρέπει να υποστούμε τον πανικό του θανάτου, τον οποίο όλοι απευχόμαστε αλλά στην πραγματικότητα είναι το μόνο βέβαιο στη ζωή μας.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ο δημιουργός μας έχει εφοδιάσει με το εργαλείο της πίστης: όχι μόνον για να πλουτίζουμε στην καθημερινότητα με αγαθά, αλλά και για να συνηθίζουμε στην υπέρβαση του φόβου που δημιουργεί το άγνωστο μέλλον.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να καλλιεργεί και να αυξάνει και την πίστη του κατά την διάρκεια της ζωής του.

Αυτό και στην καθημερινή ζωή έχει ως συνέπεια την μεγαλύτερη εμπειρία, άρα και περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, αλλά και στην λειτουργική πραγματικότητα της αιωνιότητας να έχει καλύτερη προετοιμασία.

Η παρουσία των μελλοντικών πραγμάτων στην πρακτική ζωή μου σήμερα, είναι μια πολύ προχωρημένη μορφή φυσικής υπόστασης, την οποία μόνον οι άνθρωποι της ζωντανής πίστης μπορούν να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν χωρίς πανικό!

Η γυναίκα από την Σαμάρεια είχε προσωπικά υπαρξιακά ερωτήματα που συνδέονταν με την πίστη και την σχέση του ανθρώπου με τον θεό. Δεν ήταν ερωτήματα βιοποριστικής καθημερινότητας, αλλά ήταν πολύ πέραν από αυτήν.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν διστάζει, σε μια άγνωστη γυναίκα, με ό,τι αυτό σήμαινε για την εποχή εκείνη, να ανοίξει τους πολύτιμους θησαυρούς και να της μιλήσει για το ζωντανό νερό, αλλά και για την φύση του θεού, ολοκληρώνοντας την διδασκαλία του σε μια άγνωστη γυναίκα με το πως βλέπει ο ίδιος ο θεός τους ανθρώπους που τον πλησιάζουν.

Η αποκάλυψη αυτή έχει μεγάλη αξία για μας, γιατί οι αποκαλύψεις δεν είναι μόνον για τους υψηλά ιστάμενους και τους επώνυμους, αλλά είναι και για τον καθημερινό άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα που μαζί με τον αγώνα για τον βιοπορισμό και την κάλυψη των αναγκαίων, ψάχνει με ενδιαφέρον και για την αιωνιότητα.

Η απλότητα και η ασφάλεια με την οποία προσωπικά ο ίδιος ο Χριστός – και όχι κάποιος τρίτος, μαθητής ή ακόλουθος – αποκαλύπτει τα αιώνια μυστικά σε μια άγνωστη γυναίκα είναι ενθαρρυντικά και για μας, που μπορεί να μην διαθέτουμε τίτλους ευγενείας, αλλά έχουμε τις δικές μας, τις προσωπικές μας αναζητήσεις για την αιωνιότητα.

Μπορεί η καθημερινότητα να μας κουράζει, αλλά κανείς να μην αμφιβάλλει ότι αν η αναζήτηση του ζωντανού θεού είναι προτεραιότητά μας, στο χέρι και στις ικανότητές μας θα είναι να λύσουμε και τα βιοποριστικά, δίνοντας όμως προτεραιότητα στην αναζήτηση και κατανόηση του δημιουργού θεού.

Η συνάντησή μας με τον Χριστού όταν ψάχνουμε απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα, πάντα γίνεται μέσα στην ροή της καθημερινότητας, χωρίς να είναι αναγκαίο ένα μεγάλο ταξίδι σε τόπους μακρινούς και ονειρεμένους!

Χρησιμοποιώ τον όρο ταχύτητα του φωτός για να συμφωνήσουμε όλοι ότι το περιβάλλον μας, φυσικό και κοινωνικό, μεταβάλλεται καθημερινά, θα τολμούσα να πω από λεπτό σε λεπτό, με απίστευτες ταχύτητες, αδιανόητες για την δική μας αντίληψη της καθημερινότητας.

Αφού ένα αεροπλάνο κινείται με περίπου χίλια χιλιόμετρα την ώρα, ενώ το φως κινείται με περίπου ένα κόμμα τρία δισεκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα, αυτό αποδεικνύει ότι το φυσικό περιβάλλον, το περιβάλλον που έχει δημιουργήσει ο δημιουργός και μέσα σε αυτό βιώνουμε την καθημερινότητα, κινείται και μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και καθένας καλείται να συνειδητοποιήσει μέσα στον σύντομο βίο του, ακόμη και αν φτάσει τα εκατό χρόνια, την ταχύτητα των πραγμάτων που μας καλεί ο δημιουργός να υπερβούμε και να κατακτήσουμε, γνωσιολογικά και εμπειρικά.

Αν δηλαδή γίνει κατανοητό ότι όλα γύρω μας αλλάζουν χωρίς εμάς, χωρίς την δική μας συμβολή, αυτό σημαίνει ότι και η δική μας η προσαρμογή πρέπει να μην είναι σε μόνιμη αγκύλωση και στασιμότητα, αλλά να ακολουθεί τουλάχιστον τους νόμους της δημιουργίας και της φύσης.

Η μετάνοια επομένως, η αναγνώριση δηλαδή της σημερινής μου κατάστασης και η υπέρβαση αυτής στην επόμενη καθημερινότητά μου, έχει κομβική σημασία, γιατί μας μεταφέρει από την δική μας μικρότητα, στην απεραντοσύνη της δημιουργίας και στην κατανόηση του δημιουργού. Και μέσα από αυτή την εμπειρία της απελευθέρωσης από το στάσιμο παρελθόν, να προχωρήσουμε στην επίγνωση του δημιουργού, στοιχείο που αποτελεί και την τελική πηγή της αιώνιας καθημερινότητας.

Σε κάθε προσπάθειά μας το αποτέλεσμα μετράει.

Ο κόπος που καταβάλουμε στην προσπάθεια παραμένει και θησαυρίζεται ως εμπειρία που οδηγεί στην ωριμότητα, αλλά μετρήσιμο είναι μόνο το αποτέλεσμα.

Χωρίς να υποτιμούμε την εμπειρία που προκύπτει από τις προσπάθειές μας, είναι προφανές ότι τα μάτια μας πρέπει να είναι προσηλωμένα στον σκοπό που επιχειρούμε, χωρίς να παρεκκλίνουμε από τον στόχο. Διότι κάθε παρέκκλιση, κάθε απόκλιση από τον στόχο θα οδηγήσει σε πλάνη και παραπλάνηση, σε κούραση και ματαιότητα.

Ο δημιουργός μας έχει δώσει κάθε εφόδιο και κάθε δεξιότητα στο να επισημαίνουμε τον ορθό στόχο και να μπορούμε να τον κατακτούμε μέσα από την καθημερινή μας προσπάθεια. Ο αγώνας είναι προσωπικός, όπως και προσωπική είναι η αμοιβή.

Το παράδειγμα του Χριστού είναι το καλύτερο. Όταν εκείνος οδηγήθηκε στην δοκιμασία, όλες οι προκλήσεις που ήταν μπροστά του ήταν εύκολες, αλλά δεν ήταν ορθές. Ήταν φαινομενικά σωστές, αλλά στην πραγματικότητα θα τον οδηγούσαν μακριά από τον στόχο και το έργο που είχε να εκτελέσει. Ο ίδιος δεν επέλεξε τις εύκολες λύσεις, αλλά προτίμησε την αλήθεια από την απάτη, το αιώνιο από το προσωρινό, το θέλημα του Πατέρα από το θέλημα του Διαβόλου.

Όλοι έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε ή τουλάχιστον να υποπτευόμαστε ποιο είναι το καλό από το πονηρό. Και όσο περνούν τα χρόνια της ζωής μας και κάνουμε χρήση αυτής της ικανότητας, τόσο εξασκούμαστε και αποκτούμε εμπειρία όχι μόνο στο να αναγνωρίζουμε και να διακρίνουμε το καλό από το κακό, αλλά να έχουμε και τη δύναμη να επιλέγουμε και να πράττουμε το καλό.