Υπάρχουν και κάποιοι που σώζονται στα ναυάγια και η ευχή τους, από ότι γνωρίζω, είναι να μην ξανασυμβεί όχι μόνον στους ίδιους, αλλά και σε κανέναν άνθρωπο.

Γιατί κάθε ναυάγιο, κάθε αποτυχία στον σκοπό που κοπιάζουμε, μπορεί να μην είχε όλεθρο και απώλεια, αλλά αφήνει μέσα μας τραύματα, πληγές που δύσκολα θεραπεύονται.

Για τον λόγο αυτό και κάθε λογικός άνθρωπος αποφεύγει, όσο είναι δυνατόν τις περιπέτειες και τα τολμηρά επιχειρήματα, αν πρώτα δεν έχει λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την σωτηρία του σε περίπτωση που δεν πάει κάτι καλά. Αυτό είναι και το μήνυμα του Ευαγγελίου.

Κάθε τολμηρός που αναζητά βαθύτερες εμπειρίες ζωής, πριν ξεκινήσει τα δύσκολα εκπαιδεύεται στα εύκολα. Έτσι μαθαίνει τον τρόπο της καλής και άρτιας προπαρασκευής, αλλά και τον τρόπο να διαχειρίζεται τα καθημερινά μικροζητήματα, ώστε να μην γίνονται αιτία αποτυχιών.

Και για τον σκοπό αυτό ο δημιουργός μας έχει προικίσει με όλα τα εφόδια και όλες τις δεξιότητες, ώστε και αν βρεθούμε, ή καλύτερα όταν βρεθούμε στη δύσκολη θέση, να έχουμε τα αναγκαία για την επιβίωση και την σωτηρία μας.

Η Βίβλος μας βεβαιώνει ότι κάθε πειρασμός, κάθε τρικυμία στη ζωή μας, κάθε θλίψη και κατάθλιψη είναι στα δικά μας μέτρα, για να μπορούμε να ξεπερνούμε το εμπόδιο και στη συνέχεια να εξοπλιστούμε και με την εμπειρία της υπέρβασης.

Στις εύκολες και ήρεμες συνθήκες οι ισορροπίες είναι εύκολες. Δύσκολο είναι να διατηρήσεις την ισορροπία σου, την ορθή στάση σου, όταν οι συνθήκες είναι απρόβλεπτες, δύσκολες, θυελλώδεις.

Ενώ αυτό το γνωρίζουμε όλοι, στην πραγματικότητα το εφαρμόζουμε μόνο στον τομέα των οικονομικών και κοινωνικών καταστάσεων. Για την ενίσχυση του σώματός μας κάνουμε ασκήσεις και παίρνουμε φάρμακα είτε προληπτικά είτε κατασταλτικά. Στην περίπτωση όμως του εσωτερικού μας ανθρώπου, του τμήματος εκείνου της ζωής μου όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις και προσδιορίζεται το μέλλον μου, εκεί αγνοούμε τον αγώνα και την προετοιμασία για τις θύελλες.

Διότι είναι γνωστό ότι οι λανθασμένοι χειρισμοί στις εξωτερικές θύελλες, οι “αμαρτίες”, επιδρούν και στον εσωτερικό μου κόσμο και το πρώτο θύμα αυτής της άγνοιας είναι η απομάκρυνση από την πίστη.

Το επόμενο σίγουρο βήμα είναι το ναυάγιο στην προσωπική μου ζωή και στους στόχους που εγώ έχω θέσει, ενώ στο τέλος έρχεται ο όλεθρος και η οριστική απώλεια. Με αυτά τα λόγια ο απόστολος Παύλος επισημαίνει το πρόβλημα της φιλαργυρίας και των συνεπειών της.

Με λίγα λόγια η πορεία που έχει ως αφετηρία μόνο την επιθυμία για την αύξηση του πλούτου, υποκρύπτει κινδύνους και τα αποτελέσματα δεν είναι μόνον στην διαφθορά του εσωτερικού μου ανθρώπου, αλλά σταδιακά φτάνει με βεβαιότητα και το ναυάγιο με ναυαγό εμένα και όχι κάποιον άλλον.

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που βρέχεται από παντού σχεδόν με θάλασσα, η έννοια του ναυαγίου και των ναυαγών είναι συνήθης και πολύ παραστατική.

Κάθε άνθρωπος που το καράβι του βυθίζεται, κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του από πνιγμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, θέλοντας να επιστήσει την προσοχή των χριστιανών, χρησιμοποιεί τον όρο “ναυαγώ” και “ναυάγιο”, διότι στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος που μέχρι πριν λίγο ήταν ασφαλής πάνω στο σκάφος του, τώρα κινδυνεύει να χάσει τη ζωή μέσα στο νερό.

Στα ζητήματα της πίστης, όπως και στα πρακτικά της καθημερινότητας, ο άνθρωπος καλείται σε ένα ταξίδι από το παρόν και το σήμερα στο μέλλον και το αύριο. Όμως αυτό, όπως και σε όλα τα ταξίδια, έχει τους κινδύνους του και για τον λόγο αυτό εφιστάται η προσοχή όλων των επιβατών επί του σκάφους της πίστεως.

Η σίγαση ή η παρακοή της φωνής της αγαθής συνειδήσεως κάθε πιστού, δημιουργεί θανάσιμο κίνδυνο. Και τούτο διότι αποπροσανατολίζει τον ταξιδιώτη της πίστης, δημιουργεί παράσιτα, και όχι μόνον η φωνή του θεού δεν μπορεί να φτάσει στα αυτιά μας, αλλά ακόμη και η φωνή της κοινής λογικής αδυνατίζει, χάνει τη δύναμή της, δεν μπορεί να επιβληθεί και ο άνθρωπος μετατρέπεται από υποτιθέμενο σοφό και συνετό σε όχημα παράλογης συμπεριφοράς.

Η απομάκρυνση της φωνής της αγαθής συνείδησης από την καθημερινή εφαρμογή των κανόνων της πίστης είναι η απαρχή της πτώσης στα νερά του ωκεανού χωρίς σωσίβιο.