Η ιστορία του ατομικού μας δρόμου είναι μεν πολύ – απόλυτα θα τολμούσα να πω – προσωπική, ωστόσο δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα που εγγράφεται μέσα στην παγκόσμια ιστορία, όχι βέβαια με βάση την συνήθη παραδοσιακή δημοσιογραφική και βιβλιογραφική παρουσίαση, αλλά με βάση τα εργαλεία που μέχρι πρότινος δεν γνωρίζαμε ότι μπορεί να υπάρξουν ποτέ, αλλά τώρα όλο και περισσότερο καταλαβαίνουμε ότι προφανώς όλα όσα λέγονται και γίνονται κάθε στιγμή μέσα στη ζωή όλων των ανθρώπων, αποτυπώνονται ψηφιακά μέσα στον χωρο – χρόνο που βιώνουμε την ατομική μας ζωή.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί εγώ να θέλω να κρυφτώ από τα μάτια των άλλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε τι που κάνω δεν καταγράφεται από έναν αιώνιο καταγραφέα, όπως μέσω μιας απλής σύγχρονης κινητής τηλεφωνικής συσκευής μπορούμε να καταγράψουμε απίστευτα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Θα έλεγα λοιπόν ότι αυτό είναι τραγικό αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα. Τραγικό γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από τα μάτια του καταγραφέα, αλλά και λυτρωτικό γιατί μπορώ να επικαλεστώ τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και εξ αιτίας αυτών έφτασα εδώ που έφτασα.

Φυσικά αυτά προϋποθέτουν υγιή στάση απέναντι στην αλήθεια και την καθημερινή πραγματικότητα.

Η απόκρυψη της αλήθειας και η προσποιητή ταπεινοφροσύνη για να αποφύγω την ευθύνη μου για τα λάθη της καθημερινότητας, δεν απαλείφουν τα όσα καταγράφει ο καταγραφέας του δικού μου DNA, για το οποίο μπορεί να μην ευθύνομαι εγώ ως προς τις οικογενειακές και κληρονομικές μου παθογένειες και τα εμφανή μου ελαττώματα, αλλά ευθύνομαι για την αδιαφορία μου να αλλάξω την πορεία και να διορθώσω τον καθρέφτη που μου παρουσιάζει παραμορφωμένα τα δικά μου δεδομένα για να καθησυχάζει την δική μου συνείδηση και δήθεν να αποτινάζει την ατομική μου ευθύνη για τα γεγονότα του σήμερα και του αύριο.

Η διδασκαλία ως εργαλείο της καθημερινότητάς μας είναι μια πραγματικότητα, στην οποία εμπλέκεται άμεσα κάθε φυσικό πρόσωπο.

Από την θέση του μαθητή ή τη θέση του δασκάλου και του καθηγητή, όλοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας βρεθήκαμε στα σχολεία της μάθησης και της συστηματικής διδασκαλίας. Βέβαια, η μάθηση και κυρίως η εμπειρία, δεν τελειώνουν με την περίοδο των σχολείων, αλλά συνεχίζονται δια βίου, δηλαδή όλοι μαθαίνουμε κάθε μέρα της ζωής μας, “γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι” όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

Ωστόσο, αυτό που έχει αξία δεν είναι η εποχή που μάθαμε κάτι ή ο τρόπος που το μάθαμε, αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο της διδασκαλίας. Αν αυτό που μάθαμε μπορεί να μεταφραστεί σε αξία και να μεταμορφώσει την ζωή μου, τότε προφανώς αυτό έχει μεγάλη και ουσιαστική αξία. Και φυσικά, ο τρόπος που εγώ προσωπικά θα διαχειριστώ τις εξελίξεις που θα προέλθουν από την απόκτηση αυτής της γνώσης, είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση, όπως ο τρόπος που διαχειρίζεται ένας χειρούργος γιατρός το νυστέρι και τις γνώσεις του.

Αυτό ήταν και το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο. Κανένας από τους παρόντες αρεοπαγίτες δεν αποδέχθηκε αμέσως την διδασκαλία της αναστάσεως. Ωστόσο, μετά το  δύσκολο μάθημα, κάποιοι εκτός πλέον του χώρου του Αρείου Πάγου ζήτησαν περισσότερη διδασκαλία και εξηγήσεις από τον Παύλο. Εκείνοι πίστεψαν και ο κόπος του δασκάλου δεν πήγε χαμένος.

Το πως διαχειρίστηκαν την διδασκαλία της ανάστασης όσοι αρεοπαγίτες πίστεψαν μετά το επίσημο μάθημα, και ποιες συνέπειες είχε για την ανθρωπότητα το περιεχόμενο του μαθήματος και ο τρόπος που εκείνοι το εφάρμοσαν στην συνέχεια, δεν έχει σχέση ούτε με τον δάσκαλο ούτε με την διδασκαλία. Καθένας που ακούει ένα μάθημα, έχει και την ευθύνη της εφαρμογής του στη ζωή του.

Στην δική μας εποχή είναι γνωστό ότι η μοναξιά κατά κανόνα συνοδεύεται από κατάθλιψη.

Και αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να ζει με άλλους ανθρώπους και φυσικά να επικοινωνεί μαζί τους, να μοιράζεται και να μοιράζει πράγματα σε άλλους και όχι κρατώντας τα πάντα για τον εαυτό του. Η μοναξιά είναι μια ανωμαλία, είναι μια ατομική εσωτερική ασθένεια, η οποία ενώ αντιβαίνει στην κοινή λογική και εμπειρία, ωστόσο για πολλούς είναι μονόδρομος.

Ξεκινώντας από το γεγονός ότι όλοι έχουμε μάνα και πατέρα, άρα ανήκουμε και είμαστε μέλος μιας τουλάχιστον μικρής ομάδας, της οικογένειας, και ενώ κατανοούμε ότι όσο καλύτερη σχέση έχω με τα άλλα μέλη της οικογένειας, όσο καλύτερα επικοινωνώ μαζί τους, τόσο καλύτερη είναι η δική μου ζωή και φυσικά και των άλλων, πολλές φορές χάνουμε την κοινή λογική και αποφασίζουμε να βιώσουμε δρόμους μοναξιάς, προσωπικές επιλογές που δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές μας ανάγκες.

Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ορατό, διότι εμείς πρώτοι βιώνουμε τις συνέπειες των αποφάσεών μας. Αυτό φυσικά ισχύει και στην περίπτωση των ζητημάτων της πίστης και της επικοινωνίας με τον ίδιο τον δημιουργό μας.

Ενώ εκείνος δηλώνει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να επικοινωνεί, να έρχεται σε επαφή και να κατανοεί τον άλλον, να αναγνωρίζει προσωπικότητες και να διακρίνει την ωφέλεια από μια ανθρώπινη σχέση, το συνηθέστερο ελάττωμά του είναι ότι αποφεύγει να έχει επαφή με τον δημιουργό του.

Διότι αν η ωφέλεια από μια ανθρώπινη σχέση είναι κατά κανόνα πολύτιμη, προφανώς η επαφή και γνώση και κατανόηση του δημιουργού δεν είναι απλά πολύτιμη, αλλά εξασφαλίζει καλύτερη αντίληψη της δημιουργίας, εξασφαλίζει καλύτερη κατανόηση του ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος κάθε εποχής και κυρίως μας κάνει μετόχους της δικής του εικόνας, μιας εικόνας που δεν αλλάζει ποτέ, όπως και ο ουρανός που ενώ μένει κάθε μέρα ο ίδιος, ωστόσο το φως και τα άλλα πολύτιμα για την ζωή εφόδια έρχονται χωρίς διακοπή πάντοτε από εκεί.

Η αποφυγή ανάληψης καθηκόντων συνεπάγεται και απώλεια μισθού και εισοδήματος.

Αυτή είναι η πρακτική καθημερινή εμπειρία για όλη την ανθρωπότητα διαχρονικά. Και αυτό αποδεικνύει την κατασκευαστική μας δομή, δηλαδή ότι δεν υπάρχει υγιής κοινωνία ανθρώπων χωρίς το μέτρο του δίδειν και λαμβάνειν.

Ενώ ωστόσο αυτή η αλήθεια είναι βιωματική εμπειρία σε όλους μας, περισσότερο στον δικό μας αιώνα, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και της αθανασίας, όλοι προσπαθούμε να περάσουμε με μαγικό τρόπο στο λαμβάνειν χωρίς το δίδειν, χωρίς δική μας συμμετοχή και κόστος, χωρίς ανάληψη και εκτέλεση καθηκόντων.

Και φυσικά τα αποτελέσματα είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, διότι απλούστατα η ζωή της πίστης μας, της πίστης μας που θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει τα μη βλεπόμενα και να βιώνει τα προσδοκώμενα, είναι ρηχή, αδύναμη και θνησιγενής.

Και ενώ ο ίδιος ο Χριστός βεβαιώνει σε όλους τους τόνους, πολυμερώς και πολυτρόπως ότι χωρίς την δική σας συμμετοχή και ατομική ευθύνη προσωπικού έργου δεν μπορεί να υπάρχει κανένα σταθερό αποτέλεσμα, εμείς επιμένουμε στην ειδωλολατρική αντίληψη ότι όλα θα τα κάνει ο θεός, εγώ δεν έχω κανένα ρόλο στην ζωή μου και καμιά ευθύνη.

Η αποκάλυψη ωστόσο που κάνει ο απόστολος Παύλος είναι ότι οι άνθρωποι της πίστης στον αναστημένο Χριστό είναι νέα κτίσματα που δημιουργούνται για να εκτελέσουν έργα, να βιώσουν έργα τα οποία έχει ήδη προετοιμάσει ο θεός για να τα εκτελέσουμε εμείς και όχι κάποιοι άλλοι.

Η μη εκτέλεση των προετοιμασμένων έργων δεν ζημιώνει τον δημιουργό αλλά το δημιούργημα και κάνει τη δική μας ζωή κόλαση. Και ενώ με βάση την δημιουργική μας ταυτότητα έπρεπε να είμαστε άρχοντες και όχι δούλοι της καθημερινότητας, κύριοι και όχι όντα προετοιμασμένα για απώλεια, εμείς επιμένουμε στη  λάθος πλευρά των αποφάσεων.