Στην Καινή Διαθήκη περιγράφεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη μια ασυνήθιστη συνάντηση μεταξύ του Χριστού και μιας ομάδας Ελλήνων.

Και είναι ασυνήθιστη διότι, όπως είναι γνωστό, οι Ιουδαίοι δεν συνήθιζαν να συναναστρέφονται με εθνικούς. Ωστόσο από αυτή την συνάντηση πολύ λίγες πληροφορίες αναφέρονται ως προς το περιεχόμενο της συζήτησης που είχαν.

Αυτό το οποίο μας μεταφέρει ο Ιωάννης είναι μια ολιγόλογη διδασκαλία που κάνει ο Χριστός στους μαθητές του και πιθανότατα όχι στους επισκέπτες του. Εκεί εξηγεί ότι η συνήθης εικόνα του σπόρου που πέφτει στη γη για να φυτρώσει έχει ένα ουσιαστικό νόημα, ως προς την κατανόηση της λειτουργίας της ζωής.

Ενώ δηλαδή ο σπόρος υπάρχει, ένας σπόρος – και όχι ένα αγγείο με πολλούς σπόρους – λειτουργεί με αφετηρία τον θάνατο για να αναστηθεί και να πολλαπλασιαστεί. Όσο διάστημα ο ένας σπόρος δεν σπέρνεται, δηλαδή δεν πεθαίνει μέσα στην γη, ο αριθμός του δεν πολλαπλασιάζεται, δεν πληθύνεται.

Και ενώ αυτό είναι αυτονόητο για τα ζητήματα της καθημερινότητας – όλοι κάτι θυσιάζουμε για να αποκτήσουμε κάτι που επιθυμούμε περισσότερο από αυτό που έχουμε ήδη, πχ τα χρήματά μας για ένα καινούριο αυτοκίνητο, τον χρόνο μας για να απολαύσουμε κάτι που μας ενδιαφέρει – όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωής και όχι στις επιμέρους ενέργειές μας στην καθημερινότητα, εκεί ο νους μας δεν λαμβάνει υπόψη του αυτή την βασική αρχή της ζωής.

Ο ένας σπόρος σπέρνεται, χάνεται για λίγο καιρό από τα φυσικά μας μάτια, μέσα στο χώμα αποσυντίθεται, χάνει την εικόνα και τα χαρακτηριστικά που είχε πριν και αργότερα εμφανίζεται όχι πλέον ένας νέος σπόρος, αλλά εμφανίζεται ένα φυτό, διαφορετικού χρώματος και χαρακτηριστικών από τον σπόρο που γνωρίζαμε και αργότερα, αυτό το ένα φυτό που προήλθε από ένα σπόρο, θα γίνει μεγάλο, θα αυξηθεί, και στον καιρό του θα φέρει όχι ένα αλλά τριάντα ή και περισσότερα ίδια σποράκια.

Και φυσικά οι ακροατές του, όπως και σήμερα, δεν είχαν ανάγκη να ακούσουν κάτι τέτοιο, απλούστατα γιατί αυτό ήταν μια καθημερινή εικόνα σε όλους. Ωστόσο ο Χριστός επιλέγει αυτή την γνωστή σε όλους εικόνα για να μας μεταφέρει το μήνυμα της ανάστασης: χωρίς προηγούμενη ηθελημένη απώλεια, απώλεια όμως με προϋπάρχουσα την πίστη στην αποκατάσταση, δύναμη αναστάσεως όσο ζούμε εδώ στη γη δεν μπορεί να υπάρξει.

Η έννοια της συνάντησης είναι πολύτιμη στην καθημερινότητα.

Μέσα από αυτήν δίνουμε και παίρνουμε, μέσα από αυτήν η ζωή μας γίνεται κοινωνική και παραγωγική και χωρίς συναντήσεις σχεδόν δεν υπάρχει ζωή.

Από το βρέφος που μόλις γεννηθεί ψάχνει την μητέρα του έως τον ετοιμοθάνατο ηλικιωμένο που θέλει να συναντήσει για τελευταία φορά τους αγαπητούς του, η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο από εμπειρίες συναντήσεων: με τους φίλους, τους συγγενείς, τους δασκάλους, τους συνεργάτες και χωρίς συνάντηση η ζωή μας δεν είναι ομαλή αλλά μακράν αυτής.

Μέσα από συναντήσεις ανθρώπων παίρνονται οι καθημερινές αποφάσεις για την ζωή μας, από τα διεθνή χρηματιστήρια που καθορίζουν την οικονομία έως το συναισθηματικό μου ταίρι με το οποίο θέλω να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου.

Αυτή την πρακτική χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Χριστός για να φέρει το μήνυμα: συνάντησε όχι μόνον τους μαθητές του, αλλά συνάντησε και την Σαμαρείτισσα, τον Εκατόνταρχο και δεκάδες άλλα φυσικά πρόσωπα με τα οποία αντάλλαξε απόψεις, κατέθεσε διδασκαλίες και εξήγησε τα μυστικά της ζωής, της παρούσας και της αιώνιας.

Δεν χρησιμοποίησε ο Χριστός – και κατόπιν οι μαθητές του – την προσωπική και οριστική απομόνωση από τον κόσμο, αλλά αντίθετα συναντήθηκε με αμέτρητα πρόσωπα κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξεως, ακριβώς γιατί χωρίς αυτή την συνάντηση τίποτα ουσιαστικό δεν μπορεί να γίνει πάνω στον κόσμο.

Από τις παρέες στα ελληνικά καφενεία μέχρι τα μαθήματα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, από τους φίλους που συναντούμε στο facebook μέχρι τον άνθρωπο του καταστήματος που μπαίνουμε να αγοράσουμε κάτι, όλα αυτά εκφράζουν την πρακτική ανάγκη για συνάντηση και προφανώς αυτή η ανάγκη δεν είναι επιφανειακή και αμελητέα, αλλά αποτελεί τον κανόνα και την αναγκαιότητα της καθημερινότητας.

Και όσο καλύτερα αξιοποιούμε κάθε συνάντηση, τόσο καλύτερα αποτελέσματα έχουμε στη ζωή μας. Άρα, αν η συνάντηση με τους άλλους ανθρώπους είναι πολύτιμη και αναγκαία για την επιβίωσή μας, πόσο μάλλον η συνάντηση με τον ίδιο τον δημιουργό μας είναι πολύτιμη και αποφέρει πλούτο και ζωή, παρούσα και όχι μόνον.

Η έκπληξη – από το ρήμα πλήττω που σημαίνει κτυπώ – (πλήγμα, πληγή, πλήκτρο, κλπ) – είναι ένα εξωτερικό γεγονός που φτάνει σε μας και δημιουργεί μεγάλη εντύπωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Κάθε φορά που ανακαλύπτω κάτι δέχομαι και δοκιμάζω μια έκπληξη, ακριβώς γιατί νωρίτερα δεν υπήρχε αυτή η εμπειρία, την οποία αποκτώ τώρα για πρώτη φορά. Αυτός ήταν και ο ρόλος του θαύματος, ενός γεγονότος που αποτελούσε – και αποτελεί διαχρονικά – μια μεγάλη έκπληξη, δηλαδή συνέβαινε κάτι άγνωστο μέχρι τότε για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση.

Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο ρόλος αυτός της έκπληξης ή μάλλον των γεγονότων που παράγουν σε μένα μια έκπληξη, είναι μια πολύτιμη αρχή της ζωής, γιατί με αυτήν αναβαθμίζεται κάθε φορά το ενδιαφέρον μου για το θέμα που με απασχολεί.

Και αυτό δεν είναι ένα ψεύτικο τρικ, αλλά είναι μια αληθινή πραγματικότητα που όλοι την βιώνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Κάθε καινούργιο πράγμα που δεν υπήρχε πριν ή δεν υπέπιπτε στην αντίληψή μου έως τώρα, είναι ζωογόνο για τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα και με προκαλεί να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα, μου δίνει κουράγιο για νέα εξερεύνηση.

Ωστόσο η έκπληξη δεν είναι εργαλείο και στοιχείο για την διακοπή της ζωής και του ενδιαφέροντος για αυτήν, αλλά είναι ένας σταθμός ψυχικού ανεφοδιασμού για την επόμενη ανακάλυψή μου. Η καθημερινή μας ζωή δεν παύει ποτέ να είναι ένα ταξίδι και οι εκπλήξεις είναι μικρά “ουάου” για να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Διακοπή της πορείας προς την εξερεύνηση του δημιουργού σημαίνει λάθος ερμηνεία των εκπλήξεων και αναζωογονήσεων που έχει βάλει κάθε τόσο στην καθημερινότητά μας ο ίδιος ο δημιουργός. Οι εκπλήξεις και τα θαύματα δεν παύουν να έχουν τον ρόλο τους, ωστόσο άλλο τα εφόδια και άλλο ο στόχος που είναι: η αναγνώριση και επίγνωση των δημιουργικών νόμων της ζωής και του ίδιου του δημιουργού.