Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι όλα τα προηγούμενα και ενδιάμεσα στάδια κρίνονται με βάση την τελική έκβαση. Δηλαδή η αξιοπιστία και αρτιότητα των ενεργειών μας κρίνεται με βάση το τελικό αποτέλεσμα και όχι τα ενδιάμεσα γεγονότα.
Και αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού το τελικό αποτέλεσμα μετράει σε όλες μας τις εκδηλώσεις και ενέργειες. Μπορεί δηλαδή ένα τμήμα μιας ενέργειας να είναι ορθό, ωστόσο, αν δεν ολοκληρωθεί με επιτυχία το σύνολο της επιχείρησης, τότε δεν ωφελεί η επιμέρους επιτυχία.
Και ενώ όλοι το καταλαβαίνουμε στην καθημερινότητά μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και της ζωής, παραβλέπουμε αυτή την αλήθεια και αρκούμαστε σε αποσπασματικές επιτυχίες, είμαστε “ταπεινόφρονες” και “αυτάρκεις” σε όσα έχουμε ήδη κατά μέρος πετύχει, αποφεύγοντας να μετρηθούμε με την σκληρή πραγματικότητα του τελικού λογαριασμού, της τελικής ευθύνης και κρίσης.
Και αυτό βέβαια είναι στρουθοκαμηλισμός, ακριβώς γιατί με δική μας ευθύνη κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής.
Τότε θυμόμαστε το έλεος του θεού, τότε θυμόμαστε το πίστευε και μη ερεύνα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Και ενώ η αλήθεια είναι άλλη, την γνωρίζουμε και την εφαρμόζουμε σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, στα ζητήματα της ζωής και της επαφής μας με τον πάροχο της ζωής απομακρυνόμαστε και κρυβόμαστε, φοβισμένοι από τον τελικό λογαριασμό.
Και όμως. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Στον τελικό λογαριασμό. Στην τελική κρίση. Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Παύλος, ακολουθώντας την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού, μας μεταφέρει στην ουσία: η δύναμη του θεού είναι μεγάλη, είναι υπερβάλλουσα, αλλά δεν κρίνεται από τα ενδιάμεσα στάδια.
Κρίνεται από την αποτελεσματικότητα στην ανάσταση από τον τάφο, από την ενέργεια της ζωής πάνω στον θάνατο, κρίνεται από την μετάβαση στην μεταμόρφωση και την νέα ζωή της ανάστασης. Οι ενδιάμεσες καθημερινές μας επιτυχίες με την δύναμη του δημιουργού, είναι δείγματα, αλλά η τελική επιτυχία στη ζωή είναι υπόθεση σε μήκος και βάθος και καθένας καλείται να φτάσει ως το τέλος με επιτυχία.
