Αρχεία για: Φεβρουάριος 2019

Η διάκριση των εξουσιών στην καθημερινότητά μας έχει σπουδαίο ρόλο, διότι χωρίς αυτή την ικανότητα κινδυνεύουμε να βρεθούμε μακριά από την πραγματικότητα της ίδιας της ζωής.

Με τον όρο κεντρική εξουσία δεν εννοώ μόνον τις εξουσίες πάνω στη γη, οι οποίες είναι πολύτιμες για να διάγουμε βίο ειρηνικό, αλλά εννοώ τις εξουσίες της ίδιας της ζωής, της χορήγησης και διατήρησης της ζωής.

Διότι είναι προφανές ότι ο δημιουργός είναι αυτός που έχει τον πρώτο λόγο σε ένα δημιούργημα και όχι ο έμπορος που θα το εμπορευθεί για να κερδίσει. Ο δημιουργός κατέχει τα μυστικά της δημιουργίας του και είναι ο μόνος που έχει τη γνώση και την ικανότητα να βελτιώνει τις λειτουργίες του δημιουργήματος, είναι ο μόνος που έχει την γνώση και την εξουσία να μοιράζει εξουσία κατά την δύναμη και την ικανότητα του προσώπου που θα ασκήσει την παραχωρούμενη εξουσία.

Για τον λόγο αυτό και η κατανόηση των εξουσιών λειτουργεί προς το συμφέρον και μόνον προς το συμφέρον του ατόμου.

Διότι η επιλογή είναι δική μας, αλλά και τα αποτελέσματα των επιλογών μας βαρύνουν εμάς και όχι κάποιον άλλον. Εμείς επιλέγουμε σε ποια εξουσία θα υπακούμε, εμείς επιλέγουμε τον τρόπο της καθημερινής μας συμπεριφοράς, και εμείς αποφασίζουμε για την μετάνοιά μας, την αλλαγή πλεύσης κατά την καθημερινότητα, ώστε να πετυχαίνουμε τους στόχους που εμείς οι ίδιοι έχουμε θέσει ως προτεραιότητες στη ζωή μας.

Η εξάρτηση από την κεντρική εξουσία του ίδιου του δημιουργού είναι η ασφαλέστερη εξασφάλιση των δικαιωμάτων κατά την διάρκεια της ζωής μου.

Κάθε άλλη εξάρτηση από περιφερειακές ή δευτερεύουσες εξουσίες απομειώνει την δύναμη της επαφής μου με τον ίδιο τον δημιουργό και με οδηγεί σε μειωτική για την δική μου ζωή πορεία.

Διότι μόνον εκείνος, ο δημιουργός, γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια του αρχικού μου σχεδιασμού και είναι ο μόνος που έχει και την ικανότητα αλλά και την θέληση να μεταμορφώσει την απλή καθημερινότητά μου σε ζωή προοπτικής αιωνιότητας.

Όσο μεγαλύτερη εξουσία διαθέτει κάποιος, τόσο πιο ισχυρός θεωρείται μέσα στην κοινωνική μας ζωή.

Και είναι προφανές ότι κάποιος χορηγεί τις εξουσίες στους ανθρώπους. Και αυτός μπορεί να είναι η κρατική οντότητα που έχει αυτή την εξουσία, αλλά όταν μιλάμε για εξουσία στην ζωή και όχι μόνον στην άσκηση καθημερινών καθηκόντων, τότε το ζήτημα αυτό παίρνει άλλη διάσταση.

Διότι μπορεί να μην μου έχει δοθεί η εξουσία από κάποια κρατική οντότητα, αλλά υπάρχει και η εξουσία της ζωής, υπάρχει και η εξουσία της φύσης, υπάρχει και η εξουσία που χορηγεί ο ίδιος ο δημιουργός μας, ο οποίος μας έπλασε άρχοντες, δηλαδή να ασκούμε εξουσία μέσα στο φυσικό περιβάλλον μας.

Με λίγα λόγια, μπορεί κάποιος να μην διαθέτει τίτλους εξουσίας του κράτους, αλλά μπορεί να διαθέτει εξουσία θεού, μπορεί να διαθέτει ικανότητες πάνω από εκείνες που χορηγεί ή αναγνωρίζει η κρατική εξουσία κάθε φορά. Διότι μπορεί η κεντρική κρατική εξουσία να διαχειρίζεται τα ληξιαρχεία, δηλαδή τα βιβλία καταγραφής της περιόδου ζωής και θανάτου ενός φυσικού προσώπου, αλλά δεν κατέχει την εξουσία να χορηγεί την ζωή ή τον θάνατο.

Η κρατική εξουσία, πολύτιμη χωρίς αμφιβολία, μπορεί να καταγράφει γεγονότα ζωής – γέννηση, βάπτιση, γάμο, αγοραπωλησίες εμπράγματων δικαιωμάτων, θάνατο – αλλά δεν δημιουργεί αυτά τα γεγονότα της ζωής ούτε μπορεί να παρέμβει και να τα αλλάξει. Και αυτό ακριβώς είναι το πολύτιμο.

Η καταγραφή των γεγονότων μπορεί να έχει αξία, αλλά είναι προφανές ότι η ζωή που δημιουργεί και φέρνει τα γεγονότα σε εξέλιξη και αλληλουχία, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία. Μάλιστα θα τολμούσα να πω ότι δεν υπάρχει σύγκριση αξιών ανάμεσα στην δημιουργία και στην καταγραφή ή κατανόηση των γεγονότων.

Και όμως το πνεύμα του θεού δεν καταγράφει. Το πνεύμα του θεού δημιουργεί ζωή και προϋποθέσεις ζωής, αφήνοντας στην δική μας καθημερινότητα μόνον την εργασία της ανακάλυψης και της καταγραφής των γεγονότων της ζωής. Την κυριότητα στην διαδικασία δημιουργίας της ζωής την έχει παρακρατήσει ως κυριαρχικό δικαίωμα μόνον ο ίδιος ο δημιουργός μας.

Η εντύπωση που έχουμε όλοι μας είναι ότι η γνώση είναι κάτι που έχει αρχή, μέση και τέλος. Και αυτό προφανώς είναι εν μέρει σωστό.

Γιατί όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι η γνώση δεν τελειώνει, αλλά καθημερινά ανακαλύπτουμε πράγματα που μέχρι τώρα δεν τα γνωρίζαμε. Και έρχεται η πείρα να μας αποδείξει και να μας βεβαιώσει ότι τίποτα από όσα γνωρίζουμε δεν έχει κλείσει ως γνώση, αλλά μάλλον μόλις άρχισε και έχει πολύ δρόμο ακόμη.

Από τους αρχαίους σοφούς που ερευνούσαν τον φυσικό και τον μεταφυσικό κόσμο, μέχρι τους σύγχρονους τεχνοκράτες που ερευνούν τους τρόπους μιας καλύτερης σύγχρονης ζωής, όλοι υπήρξαν πρωτοπόροι σε κάτι, αλλά μαζί τους δεν έκλεισε ο κύκλος των γνώσεων και των κατακτήσεων.

Αντίθετα, είναι προφανές ότι οι γνώσεις και οι ανακαλύψεις τους ήταν και είναι πολύτιμες μόνον ως βάση και ως προϋπόθεση για ένα καλύτερο μέλλον, για μια πιο βαθιά εξερεύνηση των όσων εκείνοι απλά είχαν ακουμπήσει ή εντοπίσει.

Για τον λόγο αυτό και στα ζητήματα της πίστης, τα όσα οι παλαιότεροι εντόπισαν, υπέδειξαν και περιέγραψαν, δεν είναι για να τα κλείσουμε σε ένα μπαούλο και να τα κρατήσουμε ως φυλακτό, αλλά είναι μια πηγή πληροφοριών που περιμένουν από εμάς να τα αξιοποιήσουμε, αφού τα ανακαλύψουμε πρώτα, να τα πειραματιστούμε με τις νέες μεθόδους και ευκολίες που διαθέτουμε σήμερα, το 2019, και με βάση αυτή την εμπειρία να διευρύνουμε, να υπερβούμε το παρελθόν, να μεταμορφώσουμε το παρόν και να αγγίξουμε το μέλλον, απλούστατα διότι η ζωή είναι στο μέλλον και όχι στο παρελθόν.

Τα μαθήματα του παρελθόντος είναι μαθήματα, αλλά όχι δική μας εμπειρία σήμερα. Το μάθημα έχει νόημα όταν και εγώ το εφαρμόσω και αποκτήσω τα αγαθά που είχε αποκτήσει και ο πρώτος εκείνος δάσκαλος που τα είχε ανακαλύψει.

Διαφορετικά, το μάθημα είναι θεωρία χωρίς αντίκρυσμα ουσίας για μένα και κανείς δεν θέλει να χάνει χρόνο σε παιδαριώδης ανοησίες.

Η δήλωση του Μητροπολίτη Δημητριάδος την περασμένη βδομάδα σε συνέδριο στην Κέρκυρα ότι οι Έλληνες έχουμε ανάγκη να μάθουμε το Ευαγγέλιο, δεν έχει ούτε τοπική ούτε χρονική μόνον αξία.

Δεν αφορά δηλαδή μόνον τους Έλληνες του 2019, αλλά είναι ένα γεγονός που αφορά κάθε άνθρωπο – συμπεριλαμβανομένων εννοείται και των Ελλήνων – σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Διότι η γνώση και επίγνωση του περιεχομένου του Ευαγγελίου δεν μεταβιβάζεται και δεν συμψηφίζεται με άλλες δραστηριότητες, όπως δυστυχώς πολλοί από εμάς νομίζουμε.

Η εμπειρία του Ευαγγελίου δεν περνά αυτόματα από γενιά σε γενιά, δεν κληρονομείται από τους γονείς στα παιδιά τους, δεν μεταδίδεται η εμπειρία με μια απλή διήγηση ή μια εικόνα, στοιχεία που δεν μπορούν να μεταμορφώσουν την συνείδηση του ατόμου αυτόματα.

Βέβαια πρέπει να αναγνωρίζουμε μια κόπωση από την επανάληψη της ίδιας γνώσης από γενιά σε γενιά. Ωστόσο αυτό είναι στοιχείο της δικής μας λανθασμένης αντίληψης για το περιεχόμενο του Ευαγγελίου και των αγαθών που προκύπτουν από την εφαρμογή του.

Διότι η αξία του είναι αντίστοιχη της αξίας ενός κτήματος, το οποίο παρήγαγε καρπούς για τους προγόνους μου, αλλά εγώ σήμερα πρέπει να προσαρμόσω την καλλιέργεια ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής μου και όχι τις ανάγκες του παρελθόντος, προκειμένου να μην απαξιωθεί η αξία του κτήματος και να εγκαταλειφθεί ως άγονο.

Εγώ δηλαδή δεν πρέπει να επαναλαμβάνω αβασάνιστα όσα οι πρόγονοί μου έκαναν στο ίδιο κτήμα, όχι γιατί αυτό που έκαναν εκείνοι ήταν κακό ή λανθασμένο, αλλά γιατί οι δικές μου ανάγκες άλλαξαν, οι καιροί και οι απαιτήσεις άλλαξαν, συνεπώς και εγώ πρέπει να προσαρμόσω την καλλιέργειά μου στις δικές μου σύγχρονες απαιτήσεις, χωρίς αυτό να προσβάλλει τους πατέρες μου.

Βέβαια τα περί μυστικής και αυτόματης μετάδοσης των αγαθών της γνώσης του Ευαγγελίου μας βολεύει όλους και το καταπίνουμε εύκολα, απλούστατα διότι δεν προσθέτει κόπο σε μας, αλλά αντίθετα μας απαλλάσσει από ευθύνες και κόπο. Θεωρώντας δηλαδή ότι η γνώση και εμπειρία που έχω αποκτήσει εγώ από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού περνά αυτόματα και κληροδοτείται στο παιδί μου, εγώ αισθάνομαι ικανοποιημένος, μη παρατηρώντας όμως την πραγματικότητα που τις περισσότερες φορές είναι εκ διαμέτρου αντίθετη.

Για τον λόγο αυτό και η προσέγγιση του Μητροπολίτη είναι επίκαιρη περισσότερο από ποτέ.

Διότι καθώς οι προκλήσεις για αμφισβήτηση της αξίας και τελικά εγκατάλειψη της διδασκαλίας του Χριστού ισχυροποιούνται μέσω των σύγχρονων ανακαλύψεων και της ευκολίας της τεχνολογίας, υπάρχει ουσιαστική ανάγκη όλο και περισσότερο να κατανοούμε βαθύτερα το μήνυμα της ανάστασης και της διδασκαλίας του Χριστού που δεν περιορίζει τον σύγχρονο άνθρωπο από την συμμετοχή του στην σύγχρονη ζωή, αλλά τον θέτει προ των ατομικών και προσωπικών ευθυνών του για τις προτεραιότητες με τις οποίες οργανώνει την καθημερινότητά του.

Οι καθημερινές ανακαλύψεις με τα σύγχρονα τεχνικά μέσα δημιουργούν ένα νέο περιβάλλον κατανόησης του κόσμου, και κυρίως της έκτασης αλλά και της ποικιλίας των θεμάτων του σύμπαντος.

Οι ανακάλυψη νέων εκατοντάδων χιλιάδων γαλαξιών που απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός από εμάς και περιλαμβάνουν εκατομμύρια άστρα καθένας από αυτούς, ανοίγει τους ορίζοντές μας. Ανοίγει τους ορίζοντές μας για να κατανοήσουμε την μικρότητα και την μιζέρια της καθημερινότητάς μας, αλλά παράλληλα να αναζητήσουμε στο πρόσωπο του δημιουργού μια άλλη διάσταση.

Διότι ενώ έχουμε δημιουργηθεί με την δική του εικόνα και έχουμε όλα τα εφόδια για να τον μιμηθούμε, στην πραγματικότητα εμείς γονατίζουμε από τις συγκρούσεις και τα αδιέξοδα που εμφανίζονται κάθε μέρα στη σύντομη ζωή μας.

Και ενώ έχουμε την ικανότητα και τα εφόδια να υπερβούμε αυτή την χαμηλή στάθμη των προσδοκιών μας, έχουμε την ικανότητα να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο μέλλον και να το υλοποιήσουμε με βάση τα υλικά που εκείνος έχει θέσει στην διάθεσή μας, ωστόσο εμείς εξαντλούμε όλες μας τις δυνάμεις στην αντιμετώπιση των επίκαιρων μόνον προβλημάτων, αφήνοντας στο περιθώριο την βασική προτεραιότητα που δεν είναι άλλη από την αναβάθμιση των εσωτερικών μας ικανοτήτων.

Διότι από αυτή την εσωτερική μας ικανότητα πηγάζουν όλες οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί της ζωής μας. Και ενώ έχουμε ένα δημιουργό που έκτισε ένα σύμπαν χωρίς φυσικές μετρήσιμες διαστάσεις, εμείς χανόμαστε μέσα στα καθημερινά αδιέξοδα.

Η ανακάλυψη νέων άγνωστων μέχρι σήμερα γαλαξιών και μάλιστα εκατοντάδων χιλιάδων, είναι ένα μήνυμα της σύγχρονης ζωής που μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα, ότι οι γνώσεις μας είναι ακόμη μηδαμινές, μπροστά σε όσα άγνωστα έχουμε μπροστά μας και περιμένουν εκεί δισεκατομμύρια χρόνια για να ωριμάσουμε και να μπορέσουμε έστω να τα μετρήσουμε ως αριθμούς και όχι φυσικά ως περιεχόμενο.

Το πλήρωμα του χρόνου για κάθε ανακάλυψη αποκαλύπτει και την απόσταση του χρόνου που μας χωρίζει από την πραγματική αλήθεια, την οποία καθένας μας καλείται να γνωρίζει, υπερβαίνοντας τα καθημερινά και προσβλέποντας στον ίδιο τον δημιουργό, αξιοποιώντας τα εφόδια με τα οποία εκείνος μας έχει εφοδιάσει από την πρώτη στιγμή του σχεδιασμού και της έναρξης υλοποίησης του σύμπαντος.