Στα ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη και αύξηση της πίστης έχει επικεντρώσει μεγάλο τμήμα της διδασκαλίας του ο ίδιος ο Χριστός, προφανώς γιατί αυτό αποτελεί θεμελιακό ζήτημα για κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη διαχρονικά.
Βασική θέση του Χριστού είναι ότι οι άνθρωποι που τον άκουγαν τότε, νόμιζαν και θεωρούσαν τους εαυτούς τους πιστούς, προφανώς λόγω εθνικής καταγωγής και κάποιας γνώσης των Γραφών.
Ο ίδιος ωστόσο δεν συμφωνούσε με την εικόνα που οι ίδιοι είχαν για τους εαυτούς τους και προχώρησε σε ουσιαστική ανατροπή των απόψεών τους, φέρνοντας νέα δεδομένα για την σημασία και λειτουργία της πίστης μέσα στην καθημερινότητα.
Και φυσικά πρώτο θέμα ήταν η απόδειξη της πίστης μέσα από τα έργα τους. Παρομοιάζοντας το μέγεθος της πίστης που διέθεταν με τον μικρότερο σπόρο του σιναπιού, καθόρισε ότι αν είχατε έστω και την ελάχιστη αυτή ποσότητα και ποιότητα, θα είχατε υπερφυσικές δυνάμεις και θα κάνατε θαύματα, παραπέμποντας έμμεσα στην ανυπαρξία ουσιαστικής πίστης.
Διότι είναι άλλο πράγμα η πίστη όπως ο ίδιος την καθόρισε, και άλλο πράγμα τα συναισθήματα και η γνώμη μου για πίστη. Αν υπάρχει πίστη μέσα μας, αυτό αποδεικνύεται από την καθημερινότητά μας και τα έργα που περιλαμβάνει αυτή.
Και με την ευκαιρία αυτή καθόρισε και το βασικό καρκίνωμα που προκαλεί την ελάττωση και αδυναμία λειτουργίας της πίστης: η υπερηφάνεια. Τα “νομίζω” και τα “θεωρώ” δεν αποδεικνύουν ότι μέσα μου υπάρχει και λειτουργεί το εφόδιο της πίστης.
Η παρουσία και αύξηση της εσωτερικής μας πίστης αποδεικνύεται από τα έργα μας στην καθημερινότητα και όχι μόνον από την εκκλησιαστική μου συμπεριφορά την Κυριακή το πρωί.
Και επειδή αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, καλύπτουμε με ιδέες την ανυπαρξία ή νέκρωση της πίστης, για να επαναπαύουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, συγκρίνοντας τους εαυτούς μας με τα ακραία αρνητικά δεδομένα της κοινωνίας.
Κάθε φορά που πετυχαίνουμε κάτι εντυπωσιακό με την δύναμη του θεού, ακολουθεί ο κανόνας της υπερηφάνειας, δηλαδή η νέκρωση της λειτουργίας που απέφερε τον θαυμάσιο καρπό ενωρίτερα. Και αυτό είναι η διδασκαλία και πρακτική του εχθρού, ο οποίος έρχεται για να “κλέψει, να σφάξει και να καταστρέψει” κάθε δυνατότητα επαφής με την πηγή της ζωής, της καθημερινής και της αιώνιας.
