Η εντύπωση που έχουμε όλοι μας είναι ότι η γνώση είναι κάτι που έχει αρχή, μέση και τέλος. Και αυτό προφανώς είναι εν μέρει σωστό.
Γιατί όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι η γνώση δεν τελειώνει, αλλά καθημερινά ανακαλύπτουμε πράγματα που μέχρι τώρα δεν τα γνωρίζαμε. Και έρχεται η πείρα να μας αποδείξει και να μας βεβαιώσει ότι τίποτα από όσα γνωρίζουμε δεν έχει κλείσει ως γνώση, αλλά μάλλον μόλις άρχισε και έχει πολύ δρόμο ακόμη.
Από τους αρχαίους σοφούς που ερευνούσαν τον φυσικό και τον μεταφυσικό κόσμο, μέχρι τους σύγχρονους τεχνοκράτες που ερευνούν τους τρόπους μιας καλύτερης σύγχρονης ζωής, όλοι υπήρξαν πρωτοπόροι σε κάτι, αλλά μαζί τους δεν έκλεισε ο κύκλος των γνώσεων και των κατακτήσεων.
Αντίθετα, είναι προφανές ότι οι γνώσεις και οι ανακαλύψεις τους ήταν και είναι πολύτιμες μόνον ως βάση και ως προϋπόθεση για ένα καλύτερο μέλλον, για μια πιο βαθιά εξερεύνηση των όσων εκείνοι απλά είχαν ακουμπήσει ή εντοπίσει.
Για τον λόγο αυτό και στα ζητήματα της πίστης, τα όσα οι παλαιότεροι εντόπισαν, υπέδειξαν και περιέγραψαν, δεν είναι για να τα κλείσουμε σε ένα μπαούλο και να τα κρατήσουμε ως φυλακτό, αλλά είναι μια πηγή πληροφοριών που περιμένουν από εμάς να τα αξιοποιήσουμε, αφού τα ανακαλύψουμε πρώτα, να τα πειραματιστούμε με τις νέες μεθόδους και ευκολίες που διαθέτουμε σήμερα, το 2019, και με βάση αυτή την εμπειρία να διευρύνουμε, να υπερβούμε το παρελθόν, να μεταμορφώσουμε το παρόν και να αγγίξουμε το μέλλον, απλούστατα διότι η ζωή είναι στο μέλλον και όχι στο παρελθόν.
Τα μαθήματα του παρελθόντος είναι μαθήματα, αλλά όχι δική μας εμπειρία σήμερα. Το μάθημα έχει νόημα όταν και εγώ το εφαρμόσω και αποκτήσω τα αγαθά που είχε αποκτήσει και ο πρώτος εκείνος δάσκαλος που τα είχε ανακαλύψει.
Διαφορετικά, το μάθημα είναι θεωρία χωρίς αντίκρυσμα ουσίας για μένα και κανείς δεν θέλει να χάνει χρόνο σε παιδαριώδης ανοησίες.
