Αρχεία για: Φεβρουάριος 2019

Το κεφάλαιο είναι το ζητούμενο και το κρίσιμο θέμα σε κάθε δραστηριότητα. Το κεφάλαιο είναι αυτό που απέμεινε σε μένα μετά τις οποιεσδήποτε δραστηριότητές μου. Το κεφάλαιο είναι το απόσταγμα κάθε ενέργειάς μας και σε αυτό συνοψίζονται όλα.

Και η εμπειρία που είχα όταν έκανα την δραστηριότητα, αλλά και η εμπειρία που έχω σήμερα, μετά την ανακεφαλαίωση των γεγονότων. Με λίγα λόγια το κέντρο της προσοχής του εμπόρου – όπως και του κάθε σύγχρονου ανθρώπου – είναι το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή αυτό που θα προστεθεί στα υφιστάμενα κεφάλαιά του. Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε την αξία αυτής της δεξιότητας που έχουμε από τον δημιουργό μας για την ποιότητα αλλά και τον σκοπό της καθημερινότητάς μας.

Μόνον ο άνθρωπος είναι σε θέση να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε έργα έμπνευσης και ποικιλίας, ακριβώς γιατί έχει αυτό το εφόδιο, την ικανότητα από τον ίδιο τον δημιουργό του. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να συνθέτει γεγονότα και να αποταμιεύει σε κεφάλαιο την εμπειρία και τα κέρδη του. Μόνον ο άνθρωπος μπορεί να γράφει και να διαβάζει τα γραπτά άλλων και να επικοινωνεί με αυτούς και με τις ιδέες, τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις, τους φόβους, τα κέρδη και τις ζημιές τους.

Μόνον ο άνθρωπος έχει αυτά τα τεράστια εφόδια, έχει αυτήν την τρομακτική ικανότητα να προσεγγίζει θέματα αόρατα, θέματα που θα γίνουν, θέματα που θα έλθουν στην πραγματικότητα αργότερα και μπορεί να λάβει τα μέτρα του, μπορεί να σχεδιάσει την αντίδραση ή την συμπόρευση με αυτά που θα έλθουν, σύμφωνα πάντα με το δικό του το συμφέρον.

Και αυτό ακριβώς είναι το κεντρικό θέμα της διδασκαλίας του Χριστού. Η αύξηση της ικανότητας του ατόμου να βλέπει πέρα από τα ορατά γεγονότα, να λαμβάνει τα μέτρα του για εκείνα που θα έλθουν, τόσο στο εγγύς όσο και στο απώτερο μέλλον. Η αύξηση της πίστης που καθένας μας διαθέτει σήμερα, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση και κατάκτηση των πραγμάτων που έρχονται, είτε με την δική μας θέληση είτε χωρίς αυτήν.

Οι αναζητήσεις και οι προσωπικοί προβληματισμοί μας δεν είναι ασήμαντα πράγματα, αλλά είναι τα κύρια θέματα της καθημερινότητάς μας, άσχετα αν εμείς, ισοπεδωμένοι από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, έχουμε χάσει το μέτρο των αξιών και δεν αναγνωρίζουμε την κοινή συνισταμένη.

Δεν κατανοούμε δηλαδή ότι όλα εξαρτώνται από τον ατομικό μας προγραμματισμό, καθημερινό και μακροπρόθεσμο. Διότι όλοι βαδίζουμε – κατά κανόνα – πάνω σε όσα έχουμε ήδη σχεδιάσει και έχουμε προβληματιστεί ενωρίτερα. Ορθοί και προσγειωμένοι προβληματισμοί, εγγυώνται καλύτερα πρακτικά αποτελέσματα κατά την εφαρμογή τους. Κακοί και υπερφίαλοι προγραμματισμοί και αναζητήσεις ουτοπίας, εγγυώνται ανέμους και θύελλες χωρίς σωσίβια.

Και επειδή αυτό είναι κοινός τόπος για όλους μας, για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών πάνω στη γη, για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός έθεσε τις προτεραιότητες, ώστε να μην χανόμαστε μέσα στα γεγονότα, αλλά πρώτα να διατηρούμε ζωντανή την επαφή με τις πηγές της ζωής καθημερινά, χωρίς παρεκκλίσεις από τον δρόμο της επιτυχίας, προσωρινής, αλλά και μακροχρόνιας και τελικής.

Η πίστη, τόνισε ο Χριστός, είναι το εφόδιο, είναι το εργαλείο, όχι μόνον για την υπέρβαση της καθημερινότητας, αλλά και για την οργάνωση της ζωής σας σε βάθος χρόνου, ανάλογα με τις προσωπικές σας ανησυχίες και προβληματισμούς.

Και η πίστη, ακόμη και αυτή μεγέθους σπόρου σιναπιού, έχει την δύναμη, έχει την ιδιότητα, να ενεργοποιεί την εσωτερική σας ικανότητα για τα πάντα, ακόμη και για ακραία και αχρείαστα.

Για τον λόγο αυτό πρέπει, είπε ο Χριστός, αυτό το αγαθό με το οποίο όλοι είστε εφοδιασμένοι, η πίστη σας, να είναι το πρώτο καθημερινό μέλημά σας. Από αυτήν εξαρτάται η επιτυχία σας, από αυτήν εξαρτάται η αποτελεσματικότητα στο σήμερα και στο μέλλον, από αυτήν εξαρτάται η πρόσβαση στη δύναμη του ίδιου του δημιουργού σας, από αυτήν εξαρτάται η υπέρβαση των εμποδίων που η ζωή φέρνει και πρέπει να αντιμετωπίζετε με επιτυχία και όχι να ζείτε σαν φοβισμένοι δούλοι του φόβου και των εντολών του.

Στα ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη και αύξηση της πίστης έχει επικεντρώσει μεγάλο τμήμα της διδασκαλίας του ο ίδιος ο Χριστός, προφανώς γιατί αυτό αποτελεί θεμελιακό ζήτημα για κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη διαχρονικά.

Βασική θέση του Χριστού είναι ότι οι άνθρωποι που τον άκουγαν τότε, νόμιζαν και θεωρούσαν τους εαυτούς τους πιστούς, προφανώς λόγω εθνικής καταγωγής και κάποιας γνώσης των Γραφών.

Ο ίδιος ωστόσο δεν συμφωνούσε με την εικόνα που οι ίδιοι είχαν για τους εαυτούς τους και προχώρησε σε ουσιαστική ανατροπή των απόψεών τους, φέρνοντας νέα δεδομένα για την σημασία και λειτουργία της πίστης μέσα στην καθημερινότητα.

Και φυσικά πρώτο θέμα ήταν η απόδειξη της πίστης μέσα από τα έργα τους. Παρομοιάζοντας το μέγεθος της πίστης που διέθεταν με τον μικρότερο σπόρο του σιναπιού, καθόρισε ότι αν είχατε έστω και την ελάχιστη αυτή ποσότητα και ποιότητα, θα είχατε υπερφυσικές δυνάμεις και θα κάνατε θαύματα, παραπέμποντας έμμεσα στην ανυπαρξία ουσιαστικής πίστης.

Διότι είναι άλλο πράγμα η πίστη όπως ο ίδιος την καθόρισε, και άλλο πράγμα τα συναισθήματα και η γνώμη μου για πίστη. Αν υπάρχει πίστη μέσα μας, αυτό αποδεικνύεται από την καθημερινότητά μας και τα έργα που περιλαμβάνει αυτή.

Και με την ευκαιρία αυτή καθόρισε και το βασικό καρκίνωμα που προκαλεί την ελάττωση και αδυναμία λειτουργίας της πίστης: η υπερηφάνεια. Τα “νομίζω” και τα “θεωρώ” δεν αποδεικνύουν ότι μέσα μου υπάρχει και λειτουργεί το εφόδιο της πίστης.

Η παρουσία και αύξηση της εσωτερικής μας πίστης αποδεικνύεται από τα έργα μας στην καθημερινότητα και όχι μόνον από την εκκλησιαστική μου συμπεριφορά την Κυριακή το πρωί.

Και επειδή αυτό είναι απόλυτα κατανοητό, καλύπτουμε με ιδέες την ανυπαρξία ή νέκρωση της πίστης, για να επαναπαύουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, συγκρίνοντας τους εαυτούς μας με τα ακραία αρνητικά δεδομένα της κοινωνίας.

Κάθε φορά που πετυχαίνουμε κάτι εντυπωσιακό με την δύναμη του θεού, ακολουθεί ο κανόνας της υπερηφάνειας, δηλαδή η νέκρωση της λειτουργίας που απέφερε τον θαυμάσιο καρπό ενωρίτερα. Και αυτό είναι η διδασκαλία και πρακτική του εχθρού, ο οποίος έρχεται για να “κλέψει, να σφάξει και να καταστρέψει” κάθε δυνατότητα επαφής με την πηγή της ζωής, της καθημερινής και της αιώνιας.

Ο καρκίνος δεν είναι ασθένεια που σκοτώνει την ίδια στιγμή που εμφανίζεται, αλλά φθείρει τον οργανισμό μας και σταδιακά καταλήγουμε – αν στο μεταξύ δεν τον θεραπεύσουμε – στον θάνατο.

Αυτή η τραγική αλήθεια, από την μια δίνει δυνατότητες χρόνου για μελέτη του προβλήματος και θεραπεία, από την άλλη, αν δεν θεραπευθεί, όχι μόνον οδηγεί στον θάνατο, αλλά έχει και μακρά περίοδο πόνου και ταλαιπωρίας.

Αυτό ισχύει και στην περίπτωση των εσωτερικών μας αναζητήσεων, προβληματισμών και προβλημάτων. Αν έγκαιρα δεν εντοπιστούν και δεν θεραπευθούν, σταδιακά αφαιρούν την ζωτικότητα από την ζωή μας, ατονεί σταδιακά η εσωτερική ψυχική μας δύναμη και τελικά απομακρυνόμαστε από τις πηγές της δύναμης ζωής και δημιουργίας. Αυτό ήταν και το κυρίαρχο στοιχείο στο έργο του Χριστού. Δεν ήταν μια καλύτερη – μόνον – κοινωνική συμπεριφορά, αλλά ήταν και είναι η επαναφορά και επανεκκίνηση των ζωτικών λειτουργιών της πίστης μέσα μας, λειτουργιών που ενεργοποιούν την επαφή μας με την δύναμη του δημιουργού. Μια δύναμη άγνωστη κατά κανόνα σε μας, αλλά αυτή η δύναμη έχει την ικανότητα να μεταμορφώνει την καθημερινότητα με την προοπτική της αιωνιότητας.

Το λάθος που εμείς κάνουμε είναι ότι υποτιμούμε το θέμα και την πρακτική αξία της πίστης ως εφόδιο του δημιουργού σε μας και δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή σε άλλες παραμέτρους των Ιερών Γραμμάτων. Ωστόσο χωρίς την καλλιέργεια και ανάπτυξη της πίστης, καμιά άλλη λειτουργία δεν μπορεί να αναπτυχθεί ισόρροπα, ακριβώς γιατί η βασική μεταμορφωτική δύναμη συνδέεται με την καλή λειτουργία της πίστης.

Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Χριστός έδωσε αυτή την βαρύτητα στο εφόδιο της πίστης είναι η απόδειξη ότι και μεις θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην αξία αυτού του εφοδίου, χωρίς βεβαίως να παραβλέπουμε και τις λοιπές πλευρές που ο ίδιος ο Χριστός έχει επισημάνει ως απαραίτητες για την διατήρηση του συνδέσμου μας με τον δημιουργό μας.

Επειδή όσο ζούμε οι ανάγκες μας δεν τελειώνουν, θα πρέπει να βρούμε τρόπο, ώστε, όσο εξαρτάται από εμάς, και οι ανάγκες μας να είναι ρεαλιστικές, αλλά και τα αποθέματα για την κάλυψή τους να είναι επαρκή.

Και επειδή εμείς νομίζουμε ότι κάποιος άλλος θα φροντίσει, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί αποτελεσματικά με την υπόθεσή μας, αν εμείς πρώτοι δεν σκύψουμε στο πρόβλημα που μας απασχολεί. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε είναι προφανές ότι και η εσωτερική μας ισορροπία δεν είναι ασφαλής και οι δυνάμεις μας είναι μικρές και αναιμικές.

Για τον λόγο αυτό η ορθή πρακτική πρέπει να είναι η εσωτερική μας ενίσχυση σε καθημερινή βάση, ώστε να κατανοούμε τον κόσμο, το περιβάλλον και τις σύγχρονες συνθήκες ζωής και να μην πέφτουμε σε παγίδες καταστροφικές, σε παγίδες που απαιτούν δυνάμεις πέραν των δικών μας για να απελευθερωθούμε. Και αυτό προϋποθέτει ενίσχυση της εσωτερικής μας πίστης, ενίσχυση του εσωτερικού μας κόσμου γενικότερα, ώστε να έχουμε αποθέματα δυνάμεων στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας και των προβλημάτων της.

Η περίπτωση της γυναίκας που πλησιάζει τον Χριστό χωρίς εκείνος να το ξέρει και χωρίς κανείς να την αντιληφθεί, είναι ένα καθαρό παράδειγμα λειτουργικής και αποτελεσματικής πίστης. Παράδειγμα πίστης που δεν εκδηλώνεται με λόγια, αλλά με σιωπηλή πράξη η οποία έχει κραυγαλέα όμως αποτελέσματα.

Κύριο χαρακτηριστικό στην περίπτωση αυτή είναι η δήλωση του ίδιου του Χριστού: το στοιχείο που έφερε την απαλλαγή της από την μάστιγα της αιμορραγίας ήταν η πίστη της. Αυτό ήταν το εργαλείο και ο αγωγός που χρησιμοποιήθηκε για να περάσει η δύναμη του Χριστού σε εκείνη την ανώνυμη γυναίκα και όχι κάτι άλλο μαγικό ή απόκρυφο.

Και προφανώς αυτό το ίδιο εργαλείο, το ίδιο εφόδιο της πίστης, έχει βάλει ο δημιουργός μέσα σε όλους μας. Το ερώτημα είναι αν μπορεί αυτό το εφόδιο να λειτουργήσει και να αξιοποιηθεί από τον καθένα μας για τις σημερινές προσωπικές μας αναζητήσεις και αδιέξοδα, ή έχει ήδη απαξιωθεί στην συνείδησή μας και έχει ήδη απολέσει την λειτουργική του δυνατότητα από τους δικούς μας λανθασμένους χειρισμούς στον εσωτερικό μας κόσμο.