Αρχεία για: Μάρτιος 2019

Η έννοια της προστασίας, γνωρίζουμε όλοι από την καθημερινή μας ζωή, είναι πλατιά και περιλαμβάνει χιλιάδες λεπτομέρειες, μέσα από τις οποίες καθορίζεται η καθημερινή μας ζωή.

Η νέα ανακάλυψη ότι ο εγκέφαλός μας προστατεύεται από ένα πρωτεϊνικό τείχος, δηλαδή με ένα τείχος που κτίζει μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη του σώματός μας και αυτό το τείχος δεν επιτρέπει στις βλαβερές ουσίες και τα μικρόβια να πλησιάζουν τον εγκέφαλό μας, αποδεικνύει ότι ο δημιουργός μας, ήδη από την εποχή που μας σχεδίασε ως όντα, τα οποία θα βίωναν την καθημερινότητα πάνω σε αυτό τον πλανήτη, μερίμνησε να υπάρχει μέσα μας αυτή η πρωτεΐνη για να προστατεύεται ο κεντρικός ρυθμιστής της ζωής μας.

Αυτή η ανακάλυψη αποδεικνύει ότι με ένα αντίστοιχο τρόπο και ο εσωτερικός και αόρατος κόσμος μας, η ψυχή μας και το εσωτερικό γίγνεσθαι, και αυτά προστατεύονται από μια αντίστοιχη αόρατη πρωτεΐνη, η οποία εμποδίζει τις βλαβερές επιθέσεις και δίνει την ικανότητα στον εσωτερικό μας άνθρωπο να διατηρεί την υγεία και την ακμή του, προκειμένου να λαμβάνει ορθές αποφάσεις και ταυτόχρονα να είναι σε θέση να κατακτά και να διατηρεί τις κατακτήσεις του.

Αυτό στην Καινή Διαθήκη αποκαλείται περικεφαλαία, κράνος δηλαδή που προστατεύει το κεφάλι από τις καθημερινές επιθέσεις.

Και όπως το κράνος είναι κάτι που εξαρτάται από εμάς αν θα το φορέσουμε, παρόμοια λειτουργεί και το κράνος, η περικεφαλαία που διαφυλάσσει τον εσωτερικό μας κόσμο και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των αμφιβολιών και της λανθασμένης απόφασης.

Αποκαλείται κράνος σωτηρίας, και είναι προφανές ότι ήδη από τους πρώτους χρόνους της χριστιανικής πίστης, αυτό το εφόδιο είχε εντοπιστεί και είχε εκτιμηθεί για την αξία του στην καθημερινή ζωή των πιστών.

Διότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να προφυλαχθεί σε μια εχθρική επίθεση είναι το κεφάλι, το σημείο από όπου όλα τα κέντρα του σώματός μας δραστηριοποιούνται.

Η ενεργοποίηση αυτού του εφοδίου και η διατήρησή του σε καλή κατάσταση, όπως και του φυσικού κράνους, είναι στην αποκλειστική αρμοδιότητα του κάθε φυσικού προσώπου και σύμφωνα με την Βίβλο, το προσωπικό μας κράνος έχει τις απόλυτα προσωπικές μας διαστάσεις και αντοχές, δεν μεταβιβάζεται και δεν πωλείται έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.

Είναι προφανές ότι η έννοια του πατέρα έχει άμεση και ουσιαστική σχέση με την ύπαρξη της ζωής πάνω στη γη. Διότι όλοι έχουμε ένα πατέρα μέσω του οποίου η ζωή, η υπαρξιακή μας υπόσταση, δόθηκε σε μας. Και αυτό ακριβώς αποκαλύπτει τον ρόλο του πατέρα, τον μοναδικό ρόλο στην παρουσία της ζωής πάνω στη γη, αλλά και προσωπικά σε μένα και στον καθένα που βιώνει την καθημερινότητα πάνω στη γη.

Το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να γεννηθεί, δηλαδή να εμφανιστεί ως ύπαρξη πάνω στην γη, χωρίς να υπάρχει ο χορηγός και το όχημα, δηλαδή ο πάροχος της ζωής και ο φυσικός μου πατέρας, μας οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα, ότι καθένας πρέπει να αναγνωρίζει το ρόλο του δικού του πατέρα στην δική του υπαρξιακή υπόσταση.

Χωρίς πατέρα, με βάση την βιολογική μας ιστορία, δεν υπάρχει συνέχεια της ζωής. Και αυτό αφορά όχι μόνον την ανθρώπινη ιστορία, αλλά και πολλών άλλων ειδών που επιβιώνουν μαζί μας. Έτσι κατανοούμε την συνέχεια της ζωής πάνω στην γη και έτσι περιγράφεται και η συνέχεια της ζωής μετά το όριο του θανάτου κάθε ανθρώπου.

Καθένας έχει την ευκαιρία και την ικανότητα, κατά την διάρκεια των 50 ή 100 χρόνων της επίγειας ζωής του να ανακαλύψει τον αιώνιο πατέρα, δηλαδή τον δημιουργό του κόσμου και ό,τι εμπεριέχεται μέσα σε αυτόν, απλούστατα διότι αυτός μόνος είναι ο Ων, δηλαδή αυτός που υπάρχει. Και σε μας αυτός χορηγεί, μέσω του φυσικού μας πατέρα, την σύντομη υπαρξιακή μας υπόσταση πάνω στη γη.

Και η επίγνωση αυτής της υπαρξιακής αλήθειας του Όντος και η σύνδεση και κοινωνία μαζί του μεταδίδει και σε μας, αφήνει τα ρεύσει, να τρέξει και σε μας το αγαθό του Όντος, δηλαδή η αιώνια και αδιάλειπτη υπαρξιακή υπόσταση, η οποία μεταμορφώνει σταδιακά τον εσωτερικό μας κόσμο και την καθημερινότητά μας, αλλά και την προοπτική της αιωνιότητάς μας. Μια κατάσταση και εμπειρία που προφανώς επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη.

Αν και όλοι έχουμε πατέρα, πολλές φορές αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε κατανοήσει και τον ρόλο του πατέρα στην υπαρξιακή μας υπόσταση.

Αντίθετα, τις περισσότερες φορές εστιάζουμε και παραμένουμε δεμένοι στις εικόνες των αντιθέσεων ή συνθέσεων στις σχέσεις μας μαζί του, παραβλέποντας ή υποτιμώντας την αξία της κατανόησης του ρόλου του πατέρα στην υπαρξιακή μου ιστορία.

Χωρίς να παραβλέπεται ο ρόλος της μητέρας, και έχοντας υπόψη ότι στο Χριστό δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, είναι προφανές ότι ο ρόλος του πατέρα στην υπαρξιακή μου προσωπική ιστορία δεν είναι ένας τυχαίος ρόλος, αλλά είναι ο κυρίαρχος και απόλυτος ρόλος: απλούστατα, διότι αν δεν υπήρχε εκείνος δεν θα υπήρχα και εγώ.

Άρα, υπαρξιακά, είμαι απόλυτα εξαρτημένος από εκείνον και αυτή είναι μια έννοια την οποία όλοι οι άνθρωποι της πίστεως οφείλουμε να κατανοήσουμε όχι μόνο σε βάθος, αλλά – κυρίως – σε πλάτος.

Διότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος – και όχι μόνον – είναι προφανές ότι έχει μια εξελικτική ιστορία μέσα από μια διαδικασία μεταφοράς της ζωής από τον ένα γονέα στο παιδί και αυτό συνεχίζεται για χιλιάδες χρόνια τώρα.

Με λίγα λόγια η κατανόηση του ρόλου του πατέρα στην υπαρξιακή μας ιστορία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη όχι μόνον με μένα, αλλά και τους προγόνους μου και τους απογόνους μου, διότι εκείνος – ο πατέρας κάθε φορά – είναι ο φορέας της ζωής την οποία μεταβιβάζει στον απόγονό του και αυτός στη συνέχεια ως πατέρας, στον δικό του απόγονο.

Άρα η απαρχή όλων των πατέρων κατανοούμε ότι έχει εξέχουσα αξία στην αναζήτηση των θεμάτων της ζωής, διότι αυτός που δημιούργησε τον πρώτο πατέρα και του έδωσε ζωή με τα δικά μας χαρακτηριστικά είναι ο κυρίαρχος των αξιών, αφού όλα από εκείνον ξεκίνησαν και διατηρούνται στην ίδια πορεία εδώ και εκατοντάδες ή χιλιάδες γενεών.

Ο ρόλος του φυσικού μου πατέρα και ο ρόλος του αρχικού μου πατέρα μπορεί να μοιάζουν κατά την έννοια της μεταφοράς της ζωής, αλλά είναι προφανές ότι τα μεγέθη είναι εκτός σύγκρισης, αφού ο ένας είναι δημιουργός και πάροχος και ο άλλος είναι διακινητής της ζωής, την οποία ο ίδιος παρέλαβε με εντολή να την μεταβιβάζει και στους απογόνους του.

Η προσπάθεια του Χριστού αλλά αργότερα και των πρώτων μαθητών του ήταν να εξασφαλίσουν σε όλους τους πιστούς τον ασφαλέστερο δρόμο για την πορεία της πίστης κατά την διάρκεια του βίου, ή ακόμη καλύτερα, για την πορεία του βίου με εφόδιο καθημερινότητας την πίστη.

Δηλαδή όλοι οι πιστοί να ακολουθούν τον ίδιο σύντομο και ασφαλή δρόμο, τον δρόμο που η κεντρική εξουσία έχει προβλέψει για την πορεία αυτή. Δεν άφησαν δηλαδή κενά στην περιγραφή της πορείας, αλλά αντίθετα οριοθέτησαν με σαφή τρόπο, τόσο το πιστεύω όσο και τις πρακτικές διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούμε, ώστε να φτάσουμε στον στόχο μας χωρίς απώλειες. Φυσικά αν κάποιος θέλει να δοκιμάσει και άλλους δρόμους δεν τον εμποδίζει κανείς. Ωστόσο τα αποτελέσματα και η ευθύνη βαρύνουν προσωπικά και ατομικά τον παραβάτη και όχι κάποιον άλλον.

Από την κεντρική εξουσία εξαρτώνται όλα. Εκείνη αποφασίζει για τους άλλους, εκείνοι καθορίζει τους κανόνες της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας, εκείνη κρίνει τα αποτελέσματα των προσπαθειών των άλλων και τους επιβραβεύει ή τους απορρίπτει. Και αυτή η κεντρική εξουσία είναι προφανές ότι ανήκει στον ίδιο τον δημιουργό. Εκείνον που συνέλαβε το σχέδιο, οργάνωσε την εφαρμογή του και παρακολουθεί τις εξελίξεις στον “κόσμο”, το κόσμημα, τον οποίο εκείνος έκτισε και εμείς κατοικούμε και διαχειριζόμαστε καθημερινά.