Τα στοιχεία του δικαίου, της δικαιοσύνης, των δικαστηρίων, των φυλακών κλπ. είναι μέσα στο καθημερινό θεματολόγιο της ζωής μας.
Και είναι προφανές ότι αυτά τα θέματα είναι κυρίαρχα και σε σημαντικό βαθμό καθορίζουν την καθημερινότητά μας: είτε ως κοινωνικά θέματα, είτε ως ατομικές υποθέσεις. Και επειδή αυτά είναι κοινός τόπος όλων των ανθρώπων όλων των εποχών, πολλοί επιχείρησαν να διαφωτίσουν το γιατί ο άνθρωπος θέλει και αρέσκεται στο δίκαιο, ενώ μισεί και αποστρέφεται την αδικία.
Και είναι προφανές ότι μεγάλο τμήμα και της προσωπικής μας ζωής και του εσωτερικού μας προβληματισμού έχει για θέμα την απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά και τον χαρακτήρα του δικαίου: από την δίκη των δολοφόνων της 17Ν και του Πάσαρη, έως το μικρο – αδίκημα της γιαγιάς που πουλούσε χωρίς άδεια χόρτα ή κάλτσες στην λαϊκή αγορά.
Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει όχι μόνον την σοβαρότητα των θεμάτων του δικαίου και της ανάγκης απονομής δικαιοσύνης, αλλά αποδεικνύει και τον έμφυτο χαρακτήρα των ζητημάτων δικαίου μέσα στον εσωτερικό κόσμο κάθε φυσικού προσώπου όχι μόνον σήμερα, αλλά και διαχρονικά μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Και αυτό είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να μας απασχολήσει σε βάθος, ακριβώς γιατί αυτή η ευαισθησία μας μπορεί να μας οδηγήσει να κατανοήσουμε την περίεργη φυλακή, την ατομική και προσωπική μας απομόνωση από την παρουσία του δημιουργού μας και του δικού του έργου στην καθημερινότητα αλλά και στην αιωνιότητα.
Τα λάθη απομονώνουν και απομακρύνουν, φυλακίζουν και περιορίζουν την ορατότητα και τον σύνδεσμο από τα πραγματικά γεγονότα. Τα λάθη γεννούν αδιέξοδα, άγνοια, αγκύλωση και προσκόλληση σε απλοϊκά ζητήματα παραβλέποντας την ουσία. Τα λάθη μας αποκόπτουν από την θέαση του μέλλοντος, δημιουργούν στερήσεις και σύνδρομα ανικανοποίητου, και γενικά μας φυλακίζουν σε μια ατέρμονη επιστροφή στο παρελθόν χωρίς ορίζοντες μέλλοντος και ουσιαστικών αξιών, θέματα που κρίνουν όχι μόνον την επιτυχία στην καθημερινότητα, αλλά και την προοπτική στην αιωνιότητα.
