Οι ορθές ή οι λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις μας δεν επιδέχονται δικαιολογίες, όταν ομιλούμε για ώριμους ανθρώπους και όχι για νήπια. Ορθή απόφαση; Ορθές συνέπειες. Λάθος επιλογή και απόφαση; Λάθος εξελίξεις στην ζωή της ευθύνης μου. Και αυτό είναι μια σκληρή και αδήριτη πραγματικότητα που ισχύει παντού, πάντοτε και για όλους.
Οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού, ως σκληρά θρησκευόμενοι όπως και μεις, πίστευαν στα κληρονομικά τους δικαιώματα επί της βασιλείας του θεού, δικαιώματα που θεωρούσαν ότι είχαν εξασφαλίσει από την ορθή στάση πίστεως του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δηλαδή από τους προγόνους τους.
Αυτό όμως προφανώς ήταν η επιφάνεια του θέματος, διότι ο καθημερινός βίος τους δεν μαρτυρούσε αντίστοιχη με αυτούς τους προγόνους συμπεριφορά και αξίες.
Αντίθετα, ήταν προφανές ότι και τα μυστικά της ζωντανής και ενεργού πίστης είχαν απωλέσει λόγω της εγκατάλειψης της καλλιέργειας της πίστης, αλλά και τα θέματα της θρησκείας είχαν μετατραπεί σε εμπορική εθνική επιχείρηση, χωρίς αναζητήσεις και προβληματισμούς για το περιεχόμενο και την ουσία των πραγμάτων.
Και φυσικά για κάθε ζήτημα είχαν και μια εξήγηση και μια δικαιολογία, όλα στηριγμένα στο Νόμο αλλά χωρίς δύναμη εξουσίας που εμπεριέχεται στην ζώσα πίστη.
Και αυτή ακριβώς την υπέρβαση επιχείρησε ο ίδιος ο Χριστός για τους πατριώτες του: να τους διδάξει τον τρόπο με τον οποίο θα μεταφέρονταν από την επιφάνεια της θρησκείας στο βάθος του πλούτου της πίστης και από την εθνική διαχείριση στην ατομική ευθύνη κάθε φυσικού προσώπου.
Διότι η βασιλεία του θεού δεν είναι μαζική και δεν συμμετέχουν εθνικές ομάδες όπως συμβαίνει με το ποδόσφαιρο ή τα άλλα αθλήματα, αλλά είναι προσωπική και ατομική υπόθεση με ονόματα και διευθύνσεις άγνωστες μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όπως σε κάθε αγώνισμα ο χρόνος μετράει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, έτσι και στα ζητήματα της πίστης: το αποτέλεσμα είναι συνάρτηση του προσωπικού κόπου αλλά και του χρόνου μέχρι το τελευταίο διαθέσιμο χιλιοστό του δευτερολέπτου.
