Αρχεία για: Σεπτέμβριος 2019

Με τον όρο “προηγμένες” εννοούμε σύγχρονες καλλιέργειες, δηλαδή δραστηριότητες που αποφέρουν σωστό αποτέλεσμα σήμερα, για τις σημερινές ανάγκες και όχι για τις ανάγκες του παρελθόντος.

Και τούτο διότι όλοι έχουμε συνδέσει την πίστη μόνον με την παράδοση, με το παρελθόν, με το πως είχε ενεργήσει κάποτε ο θεός σε κάποιους άλλους, στοιχεία τα οποία δεν καλύπτουν, δεν ικανοποιούν και την δική μου ανάγκη σήμερα.

Ενώ δηλαδή ο θεός είναι ζωντανός όπως ήταν και στο παρελθόν – και όπως θα είναι και στο μέλλον, εμείς στην πραγματικότητα έχουμε ελαττωματική εντύπωση για το τι μπορεί να κάνει ο θεός σήμερα, ενώ αποδεχόμαστε με ευλάβεια τα όσα έκανε στους προηγούμενους αιώνες στους αγίους της Εκκλησίας μας.

Και όλοι βέβαια αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η προσέγγιση στερεί σήμερα το φυσικό πρόσωπο από μια επιδίωξη επαφής με τον ζωντανό θεό, με τον δημιουργό του, ο οποίος παραμένει, όπως και κατά το παρελθόν, ο μεγάλος χορηγός της ζωής και της ευπρέπειας στην καθημερινότητα.

Για τον λόγο αυτό η καλλιέργεια της πίστης, η μεταφορά δηλαδή των εμπειριών του παρελθόντος στην σημερινή μου ζωή, είναι στοιχείο απαραίτητο, όπως συμβαίνει και με όλα τα θέματα, για τα οποία έχουμε παραδείγματα από το παρελθόν αλλά η δική μας συμμετοχή σήμερα είναι απαραίτητη για να υπάρξει πρακτικό και χρήσιμο σε μένα αποτέλεσμα.

Σε διαφορετική περίπτωση, καλά τα λόγια και το παρελθόν αλλά εγώ λιμοκτονώ από στέρηση της παρουσίας του δημιουργού και των αγαθών που εκείνος μόνον διακρατεί και τα χορηγεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες και νόμους, όπως συμβαίνει και με όλα τα άλλα σοβαρά πράγματα της ζωής.

Μόνο με τις θεωρίες από το παρελθόν και χωρίς ύπαρξη και ορθή καλλιέργεια του σπόρου της πίστης, κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να προκύψει ούτε για την καθημερινότητα, αλλά ούτε και για την αιωνιότητα.

Η περιφρόνηση και υποτίμηση έχουν συνέπειες στην καθημερινότητά μας, πολύ περισσότερο όταν αυτό αφορά θεμελιακές αξίες ζωής.

Η υποτίμηση, η περιφρόνηση και η ηθελημένη άγνοια είναι στοιχεία για τα οποία ο ίδιος ο Χριστός μίλησε με αυστηρότητα, ακριβώς γιατί οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη προσοχής και έρευνας των πραγμάτων, χωρίς ούτε ευκολόπιστοι να είμαστε αλλά ούτε και να αμελούμε την έρευνα των όσων λέγονται και γίνονται γύρω μας και μας αφορούν.

Μάλιστα, για να διώξει κάθε αμφιβολία για την περίπτωση που κάποιος θα θεωρούσε κάτι από την διδασκαλία του ως περιττό, έφτασε στο σημείο να εξηγήσει με απόλυτη σαφήνεια ότι ο νόμος δεν πρόκειται να ατονίσει και να πάψει να είναι χρήσιμος, ακόμη και κατά τα πλέον μικρά τμήματά του. Ακόμη και τα σημάδια του κειμένου – που βοηθούν να καταλάβουμε το νόημα, αλλά και τα γράμματα έχουν την δική τους αξία, ως στοιχεία και εφόδια για την ζωή των πιστών.

Και αυτή ακριβώς η επιμονή του Χριστού στην λεπτομέρεια και όχι μόνον στις γενικότητες της πίστης είναι ένα στοιχείο που πρέπει να προβληματίσει κάθε Έλληνα με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Διότι όλοι εμείς είμαστε πιστοί του Χριστού, αλλά τις περισσότερες φορές με πλήρη ή σημαντική άγνοια της διδασκαλίας του. Εμείς την θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά έτσι δεν μπορεί να γίνει πράξη και να αποδώσει καρπούς μέσα στην καθημερινότητά μας. Μοιάζει δηλαδή με την γνώμη που έχουμε για ένα αυτοκίνητο χωρίς να έχουμε μπει μέσα και χωρίς να ξέρουμε πως λειτουργεί για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας.

Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι έχουμε το όνομα του Χριστιανού, αλλά δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα εφόδια που μας παρέχει η διδασκαλία του Χριστού, ώστε και η καθημερινότητα να είναι ανεκτή, αλλά και η αιωνιότητα να είναι προσβάσιμη μέσα από τις ρητές και σαφείς οδηγίες που εκείνος μας έδωσε.

Η περιφρόνηση και υποτίμηση των οδηγιών της διδασκαλίας του Χριστού δεν βλάπτει εκείνον, αλλά στερεί εμάς από την ποιότητα ζωής που εκείνος προσφέρει.

Κατά κανόνα όλοι οι χριστιανοί, οι άνθρωποι δηλαδή που δέχονται δημιουργό και Κύριο και δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από σκουπίδια, είμαστε εσωστρεφείς, δηλαδή μας απασχολεί σε μεγάλο βαθμό το πως αισθάνομαι στην καθημερινότητά μου, πως αντιδρά η συνείδησή μου στα προσωπικά μου γεγονότα.

Και αυτό συμβαίνει διότι πασχίζω να κατανοήσω το θέλημα του δημιουργού στην καθημερινότητα, άρα αναζητώ την συμφωνία ή την διαφωνία της ομαλότητας στις σχέσεις μου με τον δημιουργό.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν όλοι ότι αυτή η εσωστρέφεια, η αναζήτηση την εσωτερικής πληροφόρησης, κινδυνεύει να μετατραπεί σε μάστιγα, αν διατηρώ σε συνεχή δραματικό τόνο την αναζήτηση της ορθότητας ή των λαθών των πράξεών μου. Και αυτό συμβαίνει διότι στην περίπτωση αυτή χάνω τον προσανατολισμό μου, χάνω το σήμερα και το μέλλον, ψάχνοντας τα λάθη του παρελθόντος.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Ιωάννη – κεφάλαιο 15, 3 – εξήγησε στους μαθητές του ένα γεγονός που ήδη είχε λάβει χώρα, είχε δηλαδή συντελεστεί χωρίς αυτοί να το έχουν αντιληφθεί. Και το γεγονός αυτό δεν ήταν άλλο από την εσωτερική τους καθαρότητα. Μια πράξη που δεν είχαν κάνει οι ίδιοι, αλλά είχε κάνει για λογαριασμό τους ο λόγος που είχαν ακούσει και είχαν δεχθεί από τον ίδιο τον Χριστό.

Αυτό είναι και το καθοριστικό στοιχείο για κάθε χριστιανό που αναζητά πορεία πίστης προς την επίγνωση του δημιουργού.

Η εσωτερική καθαρότητα επέρχεται από το έργο που κάνει μέσα μας ο λόγος του Χριστού και όχι από τις δικές μας αγιαστικές πράξεις που κατά την δική μας γνώμη, καθαρίζουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο.

Ο μόνος τρόπος είναι η συνεχής παρουσία του λόγου του Χριστού. Απώλεια της επαφής με τον δικό του λόγο συνεπάγεται και σταδιακή απώλεια της εσωτερικής μας καθαρότητας. Μιας καθαρότητας που δεν αναφέρεται σε τροφές και ενδύματα, αλλά στην δικαιοσύνη και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Και αυτή η καθαρότητα έχει συνέπειες στην καθημερινή πρακτική μας ζωή, αλλά έχει και προοπτικές αιωνιότητας.

Η περιγραφή της Βίβλου για το μέγεθος του ουρανού είναι απόλυτα σύμφωνη με τις νέες ανακαλύψεις. Μπορεί βέβαια η περιγραφή της Βίβλου να μην περιλαμβάνει αριθμητικά δεδομένα, ωστόσο το περίγραμμα της δημιουργίας του ουρανού είναι απόλυτα σύμφωνο με τις ανακαλύψεις του 21ου αιώνα. Και όχι μόνον αυτό.

Η περιγραφή της Βίβλου επεκτείνεται και πέραν των φυσικών και μετρήσιμων διαστάσεων, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Δεν εξαντλείται δηλαδή η Βίβλος στις μετρήσιμες διαστάσεις – άλλωστε αυτό θα ήταν ανώφελο για μια διαδρομή χιλιάδων χρόνων από τότε που γράφηκαν τα κείμενα αυτά, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες διαστάσεις, πέραν του ουρανού τον οποίο προσπαθούμε να εξερευνήσουμε χωρίς οριστικό αποτέλεσμα μέχρι σήμερα.

Και αυτό ακριβώς είναι που δίνει την ελπίδα και την αισιοδοξία, ότι δηλαδή ο δημιουργός δεν δημιούργησε μόνον το ορατό και μετρήσιμο σύμπαν, τον ουρανό όπως τον περιγράφει πολύ παραστατικά η Βίβλος, αλλά τα δημιουργήματά του είναι πολύ επέκεινα του ανεξερεύνητου φυσικού ουρανού. Αυτό σημαίνει ότι τα μηχανήματα που χρησιμοποιούμε για τις μετρήσεις και εξερευνήσεις του φυσικού σύμπαντος, δεν επαρκούν για την επέκεινα του ορατού φυσικού κόσμου εξερεύνηση.

Δηλαδή, απαιτούνται άλλα εφόδια και άλλες μέθοδοι για την επέκεινα του φυσικού κόσμου εξερεύνηση και αυτό ακριβώς ήλθε να εξηγήσει πρώτος ο Χριστός. Ο ίδιος δεν απέκλεισε και δεν υποβάθμισε την αξία και την σημασία του φυσικού κόσμου μέσα στον οποίο διάγουμε την καθημερινότητα, αλλά προσπάθησε να υποδείξει και να εξηγήσει και τους νόμους που ισχύουν για την εξερεύνηση και κατανόηση πέραν του φυσικού και μετρήσιμου κόσμου και τελικά την γνωριμία με τον ίδιο τον δημιουργό.

Διότι η ελπίδα δεν αφορά μόνον την επίλυση των καθημερινών μου προβλημάτων. Η ελπίδα επεκτείνεται και πέραν αυτών. Διότι είναι γνωστό ότι όταν ικανοποιηθούν οι καθημερινές μας επιθυμίες χωρίς βαθύτερες αναζητήσεις, τότε οδηγούμαστε σε λανθασμένες υπερβολές και επιθυμίες που φέρνουν κατά κανόνα τον όλεθρο. Αντίθετα, η επέκεινα του φυσικού και μετρήσιμου κόσμου αναζήτηση, όχι μόνον οδηγεί στην αναζήτηση και γνωριμία με τον ίδιο τον δημιουργό και τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ανοίγει νέους ορίζοντες ενδιαφερόντων στην απλή καθημερινότητα μας.

Η πίστη δηλαδή που συνέστησε ο Χριστός να καλλιεργήσουμε, δεν είναι εφόδιο που επιλύει με επιτυχία μόνον τα ζητήματα της καθημερινότητας, αλλά μεταφέρει την μελλοντική πραγματικότητα στο σήμερα, στην πρόγευση του σήμερα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ψυχολογική και νοητική μας εξέλιξη.

Η σύγχρονη κοινωνία χαρακτηρίζεται από την διάχυση κάθε είδους πληροφορίας και μάλιστα σε άμεσο χρόνο.

Σχεδόν όλη η ανθρωπότητα σήμερα μοιράζεται κάθε είδους πληροφορία, ιστορική ή πρακτική, γνώσεως ή απλής επαφής και αυτό δημιουργεί μια νέα κοινωνική εικόνα, πλούσια σε περιεχόμενο, αλλά και σε δυνατότητα άντλησης πληροφοριών και κοινών πραγμάτων. Και φυσικά αυτό έχει τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά του.

Η κοινωνία της πληροφορίας περιλαμβάνει δυο έννοιες: την πληροφορία και την κοινωνία. Κατά κανόνα το ενδιαφέρον μας στρέφεται στην έννοια της πληροφορίας, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την κοινωνία. Ωστόσο, η μεν πληροφορία είναι κάτι που μεταβάλλεται καθημερινά, ενώ η έννοια της κοινωνίας είναι διαχρονική και περιλαμβάνει την συμμετοχή κάθε φυσικού προσώπου της εποχής.

Αυτό το στοιχείο, της κοινωνίας, δηλαδή της επικοινωνίας για λήψη αλλά και δόση, χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης για να περιγράψει την ορθή αντίληψη αλλά και την ορθή πρακτική της σχέσης του δημιουργήματος με τον δημιουργό του. Ο δημιουργός του δεν είναι νεκρός, δεν πεθαίνει, δεν μεταβάλλεται, δεν προσωποληπτεί. Αντίθετα είναι ζωντανός, ομιλεί και καθοδηγεί, χορηγώντας τα εφόδια της ορθής καθημερινότητας και της αιώνιας ζωής σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Η παρουσία και ο ενεργός του ρόλος μέσα στην δική του κοινωνία περιγράφονται από τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος, όχι μόνον μίλησε για την κοινωνία της παρουσίας του δημιουργού, αλλά ταυτόχρονο οριοθέτησε και τον χαρακτήρα της πορείας προς την καθημερινή αλλά και την αιώνια ζωή, την οποία μόνον αυτός κατέχει και χορηγεί σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Η απόφαση, όπως συμβαίνει και σε κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα, ανήκει αποκλειστικά στο φυσικό πρόσωπο που επιλέγει την οδό της απλής καθημερινότητας ή την οδό της καθημερινότητας με την προοπτική της αιωνιότητας.