Αρχεία για: Οκτώβριος 2019

Η μη αποδοχή της διδασκαλίας του Χριστού για το πνεύμα, αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος τότε δεν ήταν ακόμη ώριμος για να ακούσει, να κατανοήσει και να εφαρμόσει το περιεχόμενο αυτής της διδασκαλίας, ακόμη και μεταξύ των ανθρώπων που είχαν δει και είχαν βεβαιωθεί ότι ο διδάσκαλος αυτός δεν ήταν ένας μάγος που έκανε θαύματα, αλλά είχε διδασκαλία με περιεχόμενο. Και όχι απλά περιεχόμενο θεωρητικό, αλλά είχε εφαρμοστικό περιεχόμενο, ασκήσεις και δοκιμασίες που θα οδηγούσαν στην κατανόηση από την μια, και στην απόλαυση μιας άλλης εμπειρίας ζωής από την άλλη.

Η διδασκαλία του Χριστού από την αρχή ως το τέλος στηρίχθηκε τόσο στην παρατήρηση της φύσης, άρα όλοι μπορούσαν να κατανοήσουν τα μηνύματα που ήθελε να τους δώσει, αλλά και στα Ιερά Γράμματα, τα οποία για τους Εβραίους της εποχής του υποτίθεται ότι ήταν κοινό κτήμα.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει στις μεγάλες αποκαλύψεις και ανακαλύψεις, όχι μόνον η διδασκαλία του δεν έγινε αποδεκτή, αλλά και τον ίδιο τον δάσκαλο οδήγησαν στον θάνατο από μίσος, όπως και τον Σωκράτη μερικές εκατοντάδες χρόνια νωρίτερα οι δικοί μας πρόγονοι στην Αθήνα.

Είναι όμως προφανές ότι ο Χριστός δεν έκανε λάθος στον χρόνο της αφίξεώς του εδώ. Διότι μπορεί τα πλήθη να έμειναν διστακτικά στο μήνυμα του ουρανού και της αιώνιας ζωής, αλλά ο αριθμός των ακροατών δεν ήταν το ζητούμενο. Αρκεί ο σπόρος της διδασκαλίας να ήταν ορθός και γνήσιος και οι συνέπειες θα ερχόταν αργότερα.

Αρχικά λίγες μονάδες πίστεψαν, εμπιστεύτηκαν τον δάσκαλο, και κατανόησαν λίγο από εκείνα που εκείνος τους εξηγούσε.

Όταν αργότερα έβαλαν σε εφαρμογή την διδασκαλία του, τότε όλα άρχισαν να παίρνουν σάρκα και οστά. Διότι η διδασκαλία του δεν ήταν μια ηθική διδασκαλία που έπρεπε να εφαρμόζουν οι άνθρωποι με τις δικές τους δυνάμεις, αλλά ήταν μια αποκάλυψη εσωτερικού κόσμου με δύναμη που ανανεώνεται, ήταν μια αποκάλυψη που ήλθε να καλύψει τις βαθύτερες αλλά και τις καθημερινές αναζητήσεις όσων αναζητούν τον δημιουργό τους.

Το στοιχείο που αποκάλυψε ο Χριστός ότι δίνει ζωή στον άνθρωπο δεν ήταν μια παραλλαγή παλαιών αντιλήψεων, αλλά ήταν η νέα εικόνα της δυνάμεως, της αγάπης και του σωφρονισμού που καθένας μπορούσε να δοκιμάσει στην προσωπική του ζωή, χωρίς θυσίες ζώων και ιερατεία εθνικών συμφερόντων.

Όλη η ανθρωπότητα, μηδενός εξαιρουμένου, ήθελε και θέλει να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου, και για τον λόγο αυτό αναζητούσε απαντήσεις. Απαντήσεις από διάφορους δασκάλους, από διάφορες πηγές. Κανείς ωστόσο δεν έδωσε απαντήσεις ουσίας. Είτε αρκέστηκαν στην επίγεια ζωή μόνον, είτε απαντούσαν με διδασκαλίες “ήξεις – αφήξεις”, χωρίς ένα αιτιολογημένο και ολοκληρωμένο σύστημα πίστης και ζωής.

Αντίθετα, ο Χριστός ξεδίπλωσε ένα μεγάλο σε χρονικό μήκος σχέδιο – από την δημιουργία του κόσμου μέχρι την ώρα που μιλούσε τότε – και μέσα από αυτό το σχέδιο έφερε τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τις προσωπικές του ευθύνες, κάθε φορά και κάθε μέρα για κάθε φυσικό πρόσωπο.

Η διδασκαλία του πνεύματος του αιωνίου, η φυσική παρουσία του οποίου περιγράφεται στην δημιουργία του κόσμου από τα πρώτα χωρία της Βίβλου, ήταν η νέα διδασκαλία, η οποία παραμένει νέα μέχρι σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, ακριβώς γιατί η φθορά των δημιουργημάτων δεν ισχύει για τον δημιουργό. Ενώ δηλαδή όλα γύρω μας φθείρονται και πεθαίνουν, όπως και εμείς, το μόνο στοιχείο που διατηρεί διαχρονικά τα ίδια χαρακτηριστικά είναι το πνεύμα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ήθελε οι ακροατές του να κατανοήσουν την παρουσία του δημιουργικού πνεύματος μέσα από τις περιγραφές της Βίβλου, ως φυσική παρουσία μέσα στην καθημερινότητα της ζωής κάθε φυσικού προσώπου. Η φράση “να φάτε το σώμα μου” δεν ήταν κοινωνική συμφωνία, αλλά ήταν προσωπική επιλογή και ευθύνη κάθε ανθρώπου. Και προφανώς, αυτή δεν ήταν μια διδασκαλία σχολείου ή απλής πρακτικής εφαρμογής, αλλά ήταν μια διδασκαλία αναζήτησης στοιχείων ζωής και μάλιστα χωρίς χρονικούς ορίζοντες.

Αυτός ήταν και ο λόγος που η ανθρωπότητα κάθε φορά που φτάνει στα αδιέξοδα της παράλογης λογικής που εφαρμόζει, στρέφεται στην αναζήτηση των πηγών, όπως έγινε και με την αναγέννηση των ανθρωπιστικών επιστημών μετά το τέλος του μεσαίωνα. Τότε, όπως και στην εποχή του Χριστού, η μόνη λύση ήταν η στροφή στην αναζήτηση και έρευνα των πηγών, η οποία θα αποκαθιστούσε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στις σωστές διαστάσεις (για την Αναγέννηση), αλλά και την πορεία προς την αιωνιότητα μέσα από την κατανόηση και γνώση της ουσίας του δημιουργού, όπως την δίδαξε ο Χριστός και όχι οι άνθρωποι.