Αρχεία για: Οκτώβριος 2019

Η έννοια του Δικαίου και της απόδοσης Δικαιοσύνης υπήρξε ανέκαθεν μεγάλο ζητούμενο για την ανθρωπότητα. Ήδη από την δεύτερη π. Χ. χιλιετία οι Μινωίτες είχαν ασχοληθεί με την απόδοση του Δικαίου, τόσο κατά την διάρκεια της ζωής των ανθρώπων, όσο και μετά τον θάνατο (Ραδάμανθυς, Μίνωας).

Και όλοι εμείς που βιώνουμε την καθημερινότητα έχουμε πάντα κατά νου, τόσο τα δικαιώματά μας όσο και το γενικότερο Δίκαιο, αν και δεν είμαστε αρμόδιοι να το εκφράσουμε και να το ερμηνεύσουμε με όρους Δικαίου και Δικαιοσύνης. Και είναι πολύ φυσικό όλοι μας να θέλουμε κανείς να μην μας αδικεί, αλλά όταν έρχεται η δική μας η σειρά, εκεί είμαστε πιο ανεκτικοί.

Είναι λοιπόν δεδομένο ότι ένα τόσο σοβαρό θέμα, το Δίκαιο, δεν θα έμενε ανεξήγητο από την πλευρά του Χριστού. Μάλιστα, ο ίδιος στην επί του όρους ομιλία θέτει την δικαιοσύνη, ως έννοια και ως εφαρμογή στην προσωπική καθημερινότητα, σε ένα ύψος που δεν είναι εύκολα κατανοητό με την πρώτη ανάγνωση.

Διότι όχι μόνον τιμά τον δίκαιο, αλλά εξηγεί ότι όποιος διώχθηκε για την δικαιοσύνη του, δηλαδή οι αδικούντες τον έστειλαν στα δικαστήρια, αυτός βιώνει ήδη την βασιλεία των ουρανών (Ματθ. 5:10).

Και αυτή η τοποθέτηση δημιουργεί άλλη βάση, διότι εμείς θεωρούμε ότι ο Θεός πρέπει να παρεμβαίνει υπέρ του αδικουμένου, ενώ στην καθημερινότητα δεν βλέπουμε αυτό να γίνεται πράξη, δηλαδή αυτός που έχει δίκιο δεν δικαιώνεται πάντοτε από τα ανθρώπινα δικαστήρια.

Αυτός είναι και ο λόγος που όταν διαβάζουμε την παραβολή των εργατών του αμπελώνα (Ματθ. 20) δεν κατανοούμε το νόημα, διότι όλοι εμείς έχουμε συνηθίσει στην ανθρώπινη οπτική γωνία, ενώ ο Χριστός αναβαθμίζει το Δίκαιο στο επίπεδο του δημιουργού και όχι μόνον στην δική μας καθημερινότητα.

Η κρίση και το Δίκαιο για την αιωνιότητα δεν ταυτίζεται πάντα με τα δικά μας κριτήρια, τα οποία μπορεί να ικανοποιούν το δικό μας συμφέρον και αίσθημα, αλλά δεν επαρκούν για την προοπτική της επέκεινα του τάφου ζωής.

Η κατάρρευση ενός υπερ-αιωνόβιου οργανισμού δεν είναι σύνηθες φαινόμενο, διότι θεωρούμε την μακροβιότητα ως απόδειξη της καλής λειτουργίας.

Ωστόσο, από το παράδειγμα της Thomas Cook, ενός κολοσσού στον τομέα του τουρισμού, είναι η απόδειξη ότι η απουσία εκσυχρονισμού και κατανόησης των αναγκών της σύγχρονης καθημερινότητας, αποτελεί κίνδυνο ακόμη και για τους μακροβιότερους οργανισμούς. Παλαιότερες καλές επιδόσεις και επιτυχίες δεν εξασφαλίζουν στο διηνεκές τις επιτυχίες.

Αν δηλαδή το ταξίδι από την Αθήνα στην Τρίπολη ξεκινήσει καλά, δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να προσέχουμε στο υπόλοιπο της διαδρομής. Και αυτό είναι προφανές, διότι ένα ταξίδι, όπως είναι η ατομική μας καθημερινότητα, απαιτεί κάθε στιγμή να ανανεώνουμε την προσοχή μας, κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου να εξασφαλίζουμε την ορθή εκτίμηση της κατάστασης. Σε διαφορετική περίπτωση η καταστροφή είναι βέβαιη, αφού και το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Στην περίπτωση του τουριστικού οργανισμού που οδηγήθηκε στην καταστροφή, η αναζήτηση των αιτίων απαιτεί πολύπλοκη εξήγηση, διότι άλλο χαρακτήρα είχε ο τουρισμός πριν από εκατό ή πενήντα χρόνια και άλλο έχει σήμερα με την μεταμόρφωση της κοινωνίας μέσω του internet.

Στους δικούς μας καιρούς, κάθε οργανισμός που δεν παρακολουθεί τις εξελίξεις και την σύγχρονη κάθε μέρα πραγματικότητα, κινδυνεύει με αφανισμό, διότι ο θάνατος παραμονεύει παντού και πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοικτά, όπως όταν οδηγούμε το αυτοκίνητό μας και μάλιστα όταν είμαστε κουρασμένοι και εξαντλημένοι.

Η συνεχής ανανέωση των δεδομένων της καθημερινής πραγματικότητας δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη για κάθε ζωντανό οργανισμό, για κάθε άνθρωπο.

Όπως στο σώμα μας οι ανανεωτικές λειτουργίες είναι αόρατες αλλά υπαρκτές μέσω του αίματος που κυκλοφορεί σε όλα τα σημεία του οργανισμού μας, το ίδιο ισχύει και για τον εσωτερικό μας άνθρωπο, τον άνθρωπο της πίστης.

Η ανανέωση του νου μας και του εσωτερικού μας κόσμου είναι η προϋπόθεση για την διατήρηση ενός υγιούς οργανισμού που λειτουργεί και παράγει όλο το έργο για το οποίο δημιουργήθηκε.

Η προσωρινή ζωή που ανανεώνεται κάθε στιγμή και κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μας είναι η απόδειξη ότι ο δημιουργός έχει τον δικό του τρόπο να μεταμορφώνει τον εσωτερικό μας άνθρωπο και να τον καθιστά κατάλληλο για την προοπτική της αιωνιότητας και όχι μόνον της επιτυχημένης καθημερινότητας.