Αρχεία για: Νοέμβριος 2019

Από την καθημερινή μας εμπειρία κατανοούμε ότι τα πιο σοβαρά πράγματα της ζωής μας δεν προκύπτουν μέσα από ορατές διεργασίες, αλλά μέσα από τις αόρατες.

Η αγάπη πχ, δεν είναι ορατή. Ορατά είναι τα αποτελέσματα της ύπαρξης ή μη της αγάπης. Η στοργή δεν είναι ορατή. Ορατά είναι τα αποτελέσματα, όταν υπάρχει ή δεν υπάρχει. Η γενναιότητα δεν είναι ορατή, ορατά είναι τα αποτελέσματα όταν υπάρχει ή δεν υπάρχει.

Και όσο περισσότερο προχωράμε στην αναζήτηση των μεγάλων πραγμάτων της καθημερινής μας ζωής, τόσο καλύτερα και βαθύτερα κατανοούμε την σημασία και τον ρόλο του αόρατου κόσμου.

Ενός κόσμου που θέλουμε να κατανοήσουμε με τα φυσικά μας αισθητήρια, ωστόσο μόνον τα αποτελέσματα αυτού του κόσμου μπορούμε να προσεγγίσουμε με τα φυσικά μας αισθητήρια, ενώ η ύπαρξη και η λειτουργία αυτών των αόρατων λειτουργιών παραμένουν μια άγνωστη περιοχή της προσωπικότητας κάθε φυσικού προσώπου.

Και ενώ όλοι βλέπουμε και βιώνουμε την λειτουργία των αόρατων στοιχείων, της αγάπης, του μίσους, της καλοσύνης, της μισαλλοδοξίας κλπ, ωστόσο παραμένουμε σκεπτικοί ή αρνητικοί στην οδηγία του Χριστού που μας καλεί να στρέψουμε την προσοχή μας και στα μη ορατά στοιχεία που λειτουργούν ούτως ή άλλως μέσα στην καθημερινότητά μας.

Αυτή η προσπάθεια του Χριστού εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια να διδάξει τους ανθρώπους την ύπαρξη και λειτουργία του αόρατου κόσμου, την λειτουργία του εσωτερικού ανθρώπου, του ανθρώπου της ψυχής, της καρδιάς, της συνείδησης, του πνεύματος και όχι μόνον της εξωτερικής παρατήρησης, δεν βρίσκει ακόμη και σήμερα ανταπόκριση.

Η άποψη που έχουμε για την εκκλησία, τον κλήρο, τους γνωστούς μας που έχουν σχέση με την εκκλησία, όλα αυτά συνήθως συσκοτίζουν την άποψη που έχουμε για την διδασκαλία του Χριστού.

Και ενώ η διδασκαλία του Χριστού αφορά το κάθε φυσικό πρόσωπο, ωστόσο εμείς επιμένουμε να κρίνουμε την διδασκαλία του με την εικόνα που έχουμε από εκείνους που, κατά την γνώμη μας, δεν εφαρμόζουν την διδασκαλία του με ορθά αποτελέσματα.

Και φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν διότι προσπαθούμε να αποφύγουμε την δική μας ευθύνη απέναντι στα πράγματα, προφανώς διότι αυτό θα κόστιζε σε μας. Ωστόσο η διδασκαλία του Χριστού είναι διαθέσιμη για τον καθένα που θέλει να την εφαρμόσει, άσχετα αν άλλοι την εφαρμόζουν με θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα.

Η προσωπική μας ευθύνη δεν παραγράφεται και δεν μετατοπίζεται ούτε για τα ζητήματα της αιωνιότητας, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την καθημερινότητά μας.

Η διάκριση μεταξύ των φυσικών φαινομένων, δηλαδή των λειτουργιών της φύσης και των δημιουργημάτων που βρίσκονται μέσα σε αυτήν, είναι η βασική έννοια που πρέπει κάθε άνθρωπος της πίστης να κατανοήσει και να εφαρμόσει στην προσωπική του ζωή, ακριβώς γιατί αυτό δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός.

Και όσο βαθύτερα και πλατύτερα κατανοούμε την διάκριση μεταξύ φύσης, λειτουργιών της φύσης και του δημιουργού της φύσης και των δικών του σχεδιασμών για την φύση και τον άνθρωπο, τόσο καλύτερα θα βιώνουμε και την καθημερινότητα, αλλά τόσο πλουσιότερα θα μπορούμε να ατενίζουμε την αιωνιότητα.

Διότι ο δημιουργός δεν δημιούργησε την φύση ως παγίδα για τον άνθρωπο, αλλά δημιούργησε την φύση ως περιβάλλον και πάροχο εφοδίων ζωής για την καθημερινότητα.

Άρα, η φύση και οι λειτουργίες της όχι μόνον δεν πρέπει να προκαλούν φόβο, αλλά πρέπει να είναι αντικείμενο έρευνας και κατανόησης, ώστε ο νους και η συνείδησή μας να μπορούν να ανακαλύπτουν τον δημιουργό και όχι μόνον τα δημιουργήματα.

Διότι ο δημιουργός γνωρίζει τα μυστικά και μπορεί να μας διδάξει τον δρόμο της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας. Η βεβαιότητα ότι ο δημιουργός έφτιαξε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του εαυτού του, είναι η βάση για την αναζήτηση της λύσης των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα.

Ο άρχοντας της φύσης άνθρωπος, είναι προικισμένος με όλα εκείνα τα εφόδια και τις δεξιότητες που τον κάνουν ικανό, και τα απλά καθημερινά προβλήματα να αντιμετωπίζει, αλλά και τον φόβο του θανάτου να παραμερίζει, αφού ο δημιουργός του είναι η πηγή της ζωής.

Για όλες τις λεπτομέρειες αυτής της πορείας κατανόησης του δημιουργού, η διδασκαλία του Χριστού είναι ο ασφαλής δρόμος. Και η κατανόηση και εφαρμογή της διδασκαλίας του είναι η προϋπόθεση για τα ορατά αποτελέσματα στην καθημερινότητα, στοιχείο που προϊδεάζει και για την πορεία της αιωνιότητας.

Η θεοποίηση των φυσικών φαινομένων είναι ειδωλολατρεία.

Τα φυσικά φαινόμενα είναι λειτουργίες της φύσης, υπακούν σε φυσικούς νόμους και δεν είναι ο θεός.

Αυτή η απλοϊκή έννοια δεν είναι εύκολα αντιληπτή, ακριβώς διότι ο φόβος των φυσικών φαινομένων μας οδηγεί σε θεοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις που κινούνται στην σφαίρα του ψεύδους και των ψευδαισθήσεων.

Και αυτό ακριβώς ήταν ένα μεγάλο μέρος του έργου που έπρεπε να εκτελέσει ο Χριστός, δηλαδή να διδάξει και να βοηθήσει στην κατανόηση της διάκρισης μεταξύ δημιουργού και δημιουργήματος, μεταξύ του θεού και των δημιουργημάτων και των λειτουργιών αυτών.

Έπρεπε δηλαδή ο Χριστός να επισημάνει την διαφορά των δυο θεμάτων, και στην συνέχεια, μέσα από τα παραδείγματα της φύσης, να κατανοήσουν οι άνθρωποι αυτή την διαφορά μεταξύ δημιουργού και δημιουργημάτων.

Και φυσικά ούτε τότε, αλλά ίσως ούτε και σήμερα, είναι εύκολα αντιληπτή αυτή η βασική διάκριση μεταξύ του δημιουργού και των λειτουργιών των δημιουργημάτων του, ακριβώς γιατί όλοι ζούμε μέσα στην φύση, και ενώ κατανοούμε ότι δεν είναι δυνατόν η φύση να είναι θεός και δημιουργός, ωστόσο, η ασθενική πίστη μας οδηγεί σε παρανοήσεις και τραγικές καταστάσεις φόβου, με ό,τι αυτό σημαίνει για την εκμετάλλευση από τους επιτήδειους, εκείνους δηλαδή που θέλουν να εκμεταλλευτούν τους φόβους και την άγνοιά μας για να κυριαρχήσουν στην προσωπική μας ζωή.

Αξιοποιώντας ο Χριστός την συνήθεια των Εβραίων να πλένουν τα χέρια τους, συνήθεια που είχαν αναγάγει σε εντολή θεού και όχι ανθρώπων, οδήγησε το ακροατήριό του σε αυτή την απλή αλλά ουσιαστική διάκριση: τα φαγητά, ως φυσικά προϊόντα, λειτουργούσαν ως τροφή του σώματος και ακολουθούσαν την πορεία από το στόμα στο πεπτικό σύστημα.

Αυτά τα φυσικά στοιχεία δεν μπορούσαν να επηρεάσουν την καρδιά του ανθρώπου, δεν μπορούσαν να επηρεάσουν την συνείδηση και τον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων, ακριβώς γιατί η πορεία τους μέσα στο φυσικό σώμα ήταν τότε, είναι και σήμερα, απόλυτα βεβαιωμένη.

Αντίθετα, εκείνο που είχε μεγάλη σημασία ήταν ο εσωτερικός κόσμος της καρδιάς, της ψυχής και της συνείδησης του ανθρώπου, και εκεί έπρεπε να δίνεται η βαρύτητα της καλλιέργειας και όχι μόνον στις τροφές που ούτως ή άλλως είχαν πάντοτε προσωρινή και όχι αιώνια αξία.