Η γέννησης ενός νέου οργανισμού είναι η κορυφαία στιγμή μιας λειτουργίας της ζωής. Στιγμή αναντικατάστατη, στιγμή με ισχυρές συνέπειες ζωής, αφού κάτι νέο και άγνωστο γεννιέται.
Και μπορεί να έχουν προηγηθεί μεγάλες εσωτερικές διεργασίες στους παλαιότερους οργανισμούς προκειμένου να προκύψει ο νέος, ωστόσο αυτό που μένει στην ιστορική πράξη είναι η γέννηση και όχι οι προεργασίες των παλαιών οργανισμών από τους οποίους προέκυψε ο νέος.
Αυτή την μοναδικής αξίας ιστορική πράξη, την γέννηση, χρησιμοποιεί ο Χριστός για να δηλώσει την επαφή του φυσικού προσώπου με τις δυνάμεις της αιωνιότητας.
Δεν χρησιμοποίησε δηλαδή ορολογία φιλοσοφίας, αλλά την εικόνα της φυσικής γέννησης και μάλιστα ενός ανθρώπου.
Και είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησε την γέννηση ενός ανθρώπου ως παραβολή κατανόησης της ενσωμάτωσης του φυσικού προσώπου στους κανόνες της αιωνιότητας: η δύναμη της ανάστασης, η δύναμη που διατηρεί τον άνθρωπο στην αιωνιότητα, δεν είναι φιλοσοφική σκέψη, αλλά είναι φυσική δύναμη, η οποία αρχίζει να λειτουργεί κάποια συγκεκριμένη στιγμή στην διάρκεια της φυσικής ζωής του ατόμου, και διαρκεί στο βάθος της αιωνιότητας.
Και φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γέννηση, η έναρξη αυτής της νέας περιόδου φυσικών εμπειριών.
Και όπως η γέννηση ενός νέου φυσικού προσώπου από μητέρα και πατέρα δεν είναι φιλοσοφική υπόθεση αλλά είναι υπόθεση φυσικής σύζευξης δυο στοιχείων και κατόπιν υπόθεση ληξιαρχείου, έτσι και η σύνδεση με τις δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος: έχουν συγκεκριμένη στιγμή που εμφανίζονται και γράφουν την νέα ιστορία του φυσικού προσώπου.
Μια ιστορία που εμπνέεται από το πνεύμα του δημιουργού, και παράγει καρπούς κατά το πνεύμα του δημιουργού.
Μια ιστορία που έχει ημερομηνία έναρξης αλλά δεν έχει ημερομηνία λήξης, αφού είναι ταυτισμένη με τον μη υπαρξιακό χρόνο.
