Αρχεία για: Δεκέμβριος 2019

Οι βαθύτερες αναζητήσεις κάθε φυσικού προσώπου, ήταν πάντοτε κρίσιμο θέμα.

Πρώτον, διότι από τις αναζητήσεις αυτές προκύπτουν πάντα προσωπικές περιπέτειες και εξελίξεις. Δεύτερον, διότι πηγή των βαθύτερων αναζητήσεων δεν μπορεί να είναι μια κάποια επιφανειακή ανάγκη, αλλά πρόκειται για ανάγκη εξήγησης υπαρξιακών ζητημάτων μιας προσωπικότητας. Και όσο πιο προβεβλημένη κοινωνικά είναι αυτή η προσωπικότητα, τόσο οι απαντήσεις που θα λάβει το φυσικό αυτό πρόσωπο, και η διαχείρισή τους στην πρακτική του ζωή, θα έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στην κοινωνική της εξέλιξη.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν ο απόστολος Παύλος, δεν παρέμειναν στο φιλοσοφικό στοχασμό μόνον, αλλά προχώρησαν στην ρεαλιστική διδασκαλία του λόγου και της δύναμης της ανάστασης ως μιας δύναμης νέας γέννησης και νέου κτίσματος. Στην διδασκαλία δηλαδή ότι η επαφή και μόνιμη σχέση με τον λόγο του Χριστού γεννά ένα νέο πρόσωπο, το οποίο έρχεται στον φυσικό κόσμο για να εκτελέσει ένα συγκεκριμένο έργο. Ένα έργο που μπορεί να καταγραφεί στην ιστορία – όχι αναγκαστικά στα σχολικά εγχειρίδια ή την πολιτική ζωή ενός τόπου και χρόνου, αλλά ένα έργο υπαρκτό που μπορεί να περιγραφεί με σύγχρονους κάθε φορά επικοινωνιακούς όρους, κατανοητούς από κάθε κοινό θνητό.

Η πίστη στην δύναμη της ανάστασης φέρνει την έμπνευση στο φυσικό πρόσωπο, φέρνει τις δομικές αλλαγές στο εσωτερικό της προσωπικότητας, ανοίγει νέους ορίζοντες σκέψης και προβληματισμού για την καθημερινότητα της ζωής και την προοπτική της αιωνιότητας.

Και όλα αυτά ακριβώς γιατί το θέμα της πίστης παύει να είναι μόνον οι καθημερινές φυσικές μας ανάγκες, αλλά μετατοπίζεται σταδιακά σε ζητήματα επέκεινα της καθημερινότητας. Μετατοπίζεται σε ζητήματα που έχουν σχέση όχι μόνον με την περιοδική εμφάνιση της ζωής πάνω στη γη, αλλά με την λειτουργία της ίδιας της ζωής ως έκφρασης ενός σχεδίου του δημιουργού της ζωής. Ενός δημιουργού ο οποίος κινείται στην σφαίρα της μονιμότητας, άσχετα αν τα φυσικά δημιουργήματά του διατρέχουν και διαβιούν την περιοδικότητά τους σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.

Κάθε φορά που ένας φυσικός οργανισμός ωριμάζει, και προφανώς πριν τον θάνατό του, ο δημιουργός της ζωής έχει σχεδιάσει την γέννηση και το νέο . Και αυτό συμβαίνει, ακριβώς διότι η ζωή και όχι ο θάνατος είναι το δομικό στοιχείο της δικής του προσωπικότητας, της δικής του υπαρξιακής σφαίρας δεδομένων.

Η δυναμική της ζωής δεν είναι ανέκδοτο ή θεωρία. Είναι μια βιωματική εμπειρία όλων των ζωντανών οργανισμών και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν εχέφρονα.

Και αυτή την φυσική πραγματικότητα θέλει να χρησιμοποιήσει ο Χριστός για να μας δώσει να κατανοήσουμε την σοβαρότητα των ζητημάτων της πίστης.

Όπως μια γέννηση είναι ένα ιστορικό γεγονός, έτσι και η προσέγγιση στα πράγματα της πίστης είναι ένα προσωπικό ιστορικό γεγονός, με προϊστορία και συνέπειες που μπορεί να περιγραφούν από τον νέο οργανισμό, αλλά και από τρίτους.

Η άνωθεν γέννηση που επικαλείται ως φυσικό στοιχείο ο Χριστός, μπορεί να γίνεται “εν κρυπτώ”, ωστόσο τα ιστορικά αποτελέσματα εκδηλώνονται μέσα στον φυσικό κόσμο και είναι ορατά από όλους.

Διότι το μέλλον ενός νέου φυσικού προσώπου, εκείνου δηλαδή που γεννήθηκε άνωθεν, διαδραματίζεται μέσα στον καθημερινό κόσμο, δέχεται επιδράσεις και επιδρά και το ίδιο μέσα στον κόσμο, άρα γράφει μια σύγχρονη ιστορία και δεν παραμένει “εν κρυπτώ”, όπως εμείς συχνά θεωρούμε ότι συμβαίνει.

Η γέννηση, η εμφάνιση ενός νέου προσώπου στην διεκδίκηση μιας θέσης μέσα στην βασιλεία και την ζωή της αιωνιότητας, είναι μια πραγματικότητα που εγγράφεται και παρακολουθείται με φυσικό τρόπο από κάθε ενδιαφερόμενο.

Παρακολουθείται η νέα ζωή, παρακολουθείται η νέα πορεία, η νέα ζωή, οι αγώνες για τη κατάκτηση των αξιών, όχι μόνον της καθημερινότητας, αλλά και της αιωνιότητας. Παρακολουθούνται οι αλλαγές, οι ανταλλαγές και οι συναλλαγές του νέου προσώπου, οι επιδόσεις του στην πίστη και την αρετή, η πορεία προς την ωριμότητα, η αύξηση της επίγνωσης του ίδιου του δημιουργού, η αύξηση της σοφίας και της επίγνωσης των πραγμάτων καθημερινότητας και αιωνιότητας. Παρακολουθείται η ανάδειξη χαμένων αξιών που συνδέονται με την ανάσταση και τις δυνάμεις της αιωνιότητας.

Οι διαστάσεις μιας γέννησης είναι απρόβλεπτες από κάθε θνητή οπτική γωνία. Είναι προβολή στο μέλλον και την αιωνιότητα, είναι τμήμα της αιωνιότητας, και είναι η βάση του μέλλοντος. Χωρίς γέννηση και φυσική έναρξη, κανένα μέλλον δεν θα γίνει ποτέ φυσικό παρόν, που και αυτό με την σειρά του θα γεννήσει το επόμενο μέλλον. Και αυτό το κομβόι συνθέτει την παρούσα ζωή και υποδηλώνει την αιώνια.

Η γέννησης ενός νέου οργανισμού είναι η κορυφαία στιγμή μιας λειτουργίας της ζωής. Στιγμή αναντικατάστατη, στιγμή με ισχυρές συνέπειες ζωής, αφού κάτι νέο και άγνωστο γεννιέται.

Και μπορεί να έχουν προηγηθεί μεγάλες εσωτερικές διεργασίες στους παλαιότερους οργανισμούς προκειμένου να προκύψει ο νέος, ωστόσο αυτό που μένει στην ιστορική πράξη είναι η γέννηση και όχι οι προεργασίες των παλαιών οργανισμών από τους οποίους προέκυψε ο νέος.

Αυτή την μοναδικής αξίας ιστορική πράξη, την γέννηση, χρησιμοποιεί ο Χριστός για να δηλώσει την επαφή του φυσικού προσώπου με τις δυνάμεις της αιωνιότητας.

Δεν χρησιμοποίησε δηλαδή ορολογία φιλοσοφίας, αλλά την εικόνα της φυσικής γέννησης και μάλιστα ενός ανθρώπου.

Και είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησε την γέννηση ενός ανθρώπου ως παραβολή κατανόησης της ενσωμάτωσης του φυσικού προσώπου στους κανόνες της αιωνιότητας: η δύναμη της ανάστασης, η δύναμη που διατηρεί τον άνθρωπο στην αιωνιότητα, δεν είναι φιλοσοφική σκέψη, αλλά είναι φυσική δύναμη, η οποία αρχίζει να λειτουργεί κάποια συγκεκριμένη στιγμή στην διάρκεια της φυσικής ζωής του ατόμου, και διαρκεί στο βάθος της αιωνιότητας.

Και φυσικά απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γέννηση, η έναρξη αυτής της νέας περιόδου φυσικών εμπειριών.

Και όπως η γέννηση ενός νέου φυσικού προσώπου από μητέρα και πατέρα δεν είναι φιλοσοφική υπόθεση αλλά είναι υπόθεση φυσικής σύζευξης δυο στοιχείων και κατόπιν υπόθεση ληξιαρχείου, έτσι και η σύνδεση με τις δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος: έχουν συγκεκριμένη στιγμή που εμφανίζονται και γράφουν την νέα ιστορία του φυσικού προσώπου.

Μια ιστορία που εμπνέεται από το πνεύμα του δημιουργού, και παράγει καρπούς κατά το πνεύμα του δημιουργού.

Μια ιστορία που έχει ημερομηνία έναρξης αλλά δεν έχει ημερομηνία λήξης, αφού είναι ταυτισμένη με τον μη υπαρξιακό χρόνο.