Αρχεία για:2019

Είναι προφανές ότι και τα δυο, οι ρίζες και τα θεμέλια, έχουν καθοριστικό ρόλο στην ασφάλεια και ισορροπία της ζωής μας.

Τα θεμέλια είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζονται τα πάντα, όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα.

Οι ρίζες είναι κάτι πιο πολύτιμο. Πρώτον διότι στηρίζουν και κρατούν όρθιο το δένδρο, και δεύτερον γιατί μέσα από αυτές περνά η ζωή του δένδρου και χωρίς αυτές ζωή δεν υπάρχει. Άρα, το θεμέλιο αναφέρεται στα ανθρώπινα έργα και στις ανθρώπινες δραστηριότητες, ενώ οι ρίζες στα δημιουργήματα του δημιουργού της ζωής.

Σύμφωνα δε με τις σύγχρονες αντιλήψεις των ερευνητών, η ρίζα των φυτών είναι η πηγή και της καθημερινής μας ζωής, όχι μόνον γιατί μέσω αυτής παράγονται οι καρποί με τους οποίους τρέφεται η ανθρωπότητα, αλλά και διότι αποτελούν το κυριότερο τμήμα μιας αλυσίδας διεργασιών, μέσα από τις οποίες παράγεται και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αυτός είναι και ο λόγος της σύγχρονης παγκόσμιας ανησυχίας από την καταστροφή των δασών του Αμαζονίου και όχι μόνον.

Και αυτή την εικόνα είχε υπόψη του ο απόστολος Παύλος, όταν γράφει ότι οι άνθρωποι της πίστης πρέπει να διαθέτουν και σταθερά θεμέλια, αλλά και καλής ποιότητας ρίζες.

Τα θεμέλια γιατί αυτά θα εξασφαλίσουν την ισορροπία της ψυχής όταν αυτή δοκιμάζεται από τις επιδράσεις της καθημερινότητας. Τις ρίζες, γιατί από αυτές θα τρέφεται και θα διατηρείται στη ζωή η πίστη.

Μια πίστη όχι με νεκρά ανακλαστικά, αλλά μια πίστη που ανανεώνει το πνεύμα του νου μας, ζωογονεί το σώμα μας, την ψυχή μας και κάθε υπαρξιακό τμήμα της προσωπικότητάς μας. Μια πίστη που στοχεύει στην αναζήτηση και επίγνωση του δημιουργού. Μια πίστη που δεν στοχεύει μόνον στην καλή καθημερινότητα, αλλά αναζητά την πηγή του νερού της επέκεινα του σύντομου βίου μας πραγματικότητας. Μια πίστη που παράγει καρπούς για ένα καλό σήμερα, χωρίς όμως και να αγνοεί το τμήμα της ζωής που βρίσκεται μετά την ολοκλήρωση του βίου στο τοπικό ληξιαρχείο.

Τα χρώματα αλλάζουν με τον καιρό και τα αρώματα τα παίρνει ο άνεμος και σύντομα εξαφανίζονται. Αυτή είναι μια πραγματικότητα γνωστή σε όλους μας.

Και για τον λόγο αυτό ο Χριστός μιλώντας στους μαθητές του, ήθελε να τους οδηγήσει σε μια άλλη, βαθύτερη αναζήτηση της αλήθειας, χωρίς ποτέ βέβαια να αμφισβητήσει ή να να υποτιμήσει την αξία των χρωμάτων και των αρωμάτων. Απλά ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν και θέματα που έχουν μεγαλύτερη αντοχή στον χρόνο, έχουν μεγαλύτερη επίδραση στην ζωή μας και, προφανώς, έχουν βάθος και πλάτος που οδηγεί πολύ πέραν της στιγμιαίας απόλαυσης, όπως το άρωμα.

Στην μεγάλη ιδέα που είχαν οι μαθητές του για τον εαυτό τους και την πίστη που διέθεταν, ο Χριστός για να τους προσγειώσει στην πραγματικότητα, φέρνει ως παράδειγμα τον σπόρο του σιναπιού, ένα μέγεθος ελάχιστο στα μάτια της εποχής εκείνης. Διότι μπορεί το μικροσκοπικό αυτό σποράκι να φαίνεται ασήμαντο, αλλά αν βρεθεί κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, μετατρέπεται σε μεγάλο φυτό και μάλιστα σε ένα μέγεθος απόλυτα δυσανάλογο με το φυσικό του σπόρο απ΄όπου ξεκίνησε. Ενώ δηλαδή αρχικά φαίνεται ασήμαντο, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες αυτός ο μικροσκοπικός σπόρος μεταμορφώνεται και παράγει καρπούς αντίστοιχους με τον ρόλο του.

Σε αυτή την εσωτερική δυναμική ζωής και αναπαραγωγής παρέπεμψε ο Χριστός τους μαθητές του για να κατανοήσουν το θέμα της ατομικής πίστης. Διότι καλές οι ιδέες και οι απόψεις για την πίστη, αλλά θα πρέπει στο τέλος να παράγεται ζωή και διαρκές αποτέλεσμα και όχι μόνον εφήμερη ευχαρίστηση.

Αν υπάρχει μέσα μας έστω και ελάχιστη πίστη, πολλά μπορεί να γίνουν. Συνήθως όμως υπάρχει μόνον η ιδέα της πίστης, ή αν υπάρχει πίστη, αυτή είναι ασθενής και ολίγη, χωρίς δυνατότητα αναπαραγωγής ζωής.

Αυτό είναι το κρίσιμο θέμα για τον Χριστό: η ύπαρξη εσωτερικής ατομικής και προσωπικής ζωής πίστεως, η οποία δεν φαίνεται αλλά εάν υπάρχει, τότε κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να φέρει καρπό, να φέρει παραγωγή πολύτιμη, όχι μόνον για το άτομο αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη.