Αρχεία για: Ιανουάριος 2020

Τα γεγονότα που συντελούνται μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι αποφάσεις, οι διαλογισμοί και χιλιάδες άλλες διεργασίες που λαμβάνουν χώρα κάθε στιγμή της ζωής μας, αποτελούν τον προσωπικό μας εσωτερικό κόσμο, μια περιοχή της ζωής μας που λειτουργεί αποκλειστικά με δική μας προσωπική ευθύνη.

Και είναι πασιφανές ότι μετά την αποβίωση μας τίποτα δεν μένει στο νεκρό σώμα μας, άρα ζώντος του ανθρώπου όλα αυτά που λειτουργούν μέσα μας επιδέχονται βελτιώσεις και αλλαγές, εφόσον βεβαίως δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την μέχρι σήμερα πορεία των γεγονότων της ζωής μας.

Για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τον εαυτό τους και την επιτυχία στην καθημερινή τους ζωή και όχι μόνον, δυο είναι τα στρατόπεδα για αγώνες. Το πρώτο βρίσκεται μέσα μας και το δεύτερο βρίσκεται γύρω μας. Το πρώτο είναι προσωπική μας δουλειά να το κρατούμε σε εγρήγορση και ετοιμότητα, το δεύτερο είναι δική μας δουλειά να παρακολουθούμε τον στόχο μας και τις αλλαγές και μετακινήσεις του “αντιπάλου”, ώστε να γνωρίζουμε τα δυνατά του σημεία και τις αδυναμίες του.

Και φυσικά όλοι κατανοούμε ότι ο πρώτος ρόλος ανήκει στο εσωτερικό μας στρατόπεδο, ακριβώς γιατί εκεί κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας. Όσο δηλαδή ικανότερος είμαι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχω να κερδίσω έναν αγώνα.

Για τον λόγο αυτό και η προσπάθεια του Χριστού ήταν να μας διδάξει κατά κύριο λόγο τις μεθόδους αύξησης της προσωπικής μας ισχύος, της προσωπικής μας ικανότητας για επιτυχία και όχι για αποτυχία. Η βαρύτητα δηλαδή στην διδασκαλία του Χριστού δεν βρίσκεται στην ικανότητα εξαπάτησης του αντιπάλου, αλλά στην επίγνωση της αλήθειας για την προσωπική μου ικανότητα να ξεπερνώ τα εμπόδια κατά την πάλη.

Και όλοι γνωρίζουμε ότι για να πετύχουμε την μεταμόρφωση του εσωτερικού μας ανθρώπου, της ψυχής και του νου μας, πρέπει να αλλάξουμε θέση, εφόσον από εκεί που είμαστε δεν τα καταφέρνουμε. Πρέπει να αλλάξουμε την δίαιτα και την τροφοδοσία της ψυχής και του νου μας, πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο αναπλήρωσης των χαμένων δυνάμεων.

Δεν θα πρέπει δηλαδή να αναμένουμε αλλαγές στον εσωτερικό μας κόσμο, δεν θα πρέπει να αναμένουμε επιτυχίες, αν δεν προσεγγίσουμε με σοβαρότητα και ουσιαστικό εξερευνητικό ενδιαφέρον την διδασκαλία του Χριστού μέσα από την περιγραφή που κάνουν οι πρώτοι εκείνοι μαθητές αυτής της διδασκαλίας. Και όσο περισσότερο η διδασκαλία αυτή του Χριστού θα γίνεται προσωπικό μας κτήμα και προσωπική μας εμπειρία, τόσο και οι μεταβολές θα έρχονται σταδιακά τόσο στο εσωτερικό του εαυτού μας, όσο και στο περιβάλλον.

Διότι η διδασκαλία, ο λόγος του Χριστού δεν είναι “έπεα πτερόεντα”, αλλά έχουν ζωή και μεταμορφωτική δύναμη, όταν βρεθούν στο κατάλληλο περιβάλλον της αγαθής και όχι της πονηρής και άκαρπης συνείδησης.

Ένας πόλεμος δεν διεξάγεται με πέτρες και ξύλα, αλλά γίνεται με σύγχρονα κάθε φορά όπλα. Τα ξύλα και οι πέτρες είναι “για να κάνουμε πλάκα”, αλλά οι πόλεμοι δεν γίνονται έτσι. Γίνονται με σύγχρονα όπλα, με μέθοδο και στρατηγική, με τακτικούς ελιγμούς και επίγνωση των ικανοτήτων του εχθρού.

Κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε ποτέ από εκείνον που δεν είχε τα σύγχρονα με την εποχή του όπλα και δεν εφάρμοσε την σωστή γνώση και στρατηγική, πιστεύοντας με απλοϊκό και αφελή τρόπο ότι θα έλθει ο θεός και η Παναγία για να του φέρουν τη νίκη, χωρίς ο ίδιος να έχει κάνει την αναγκαία προετοιμασία.

Το ίδιο ισχύει και για τον αγώνα που διεξάγεται μέσα μας, στην προσπάθειά μας να ανακτήσουμε το αυτεξούσιο, δηλαδή να κάνουμε αυτό που θέλουμε και να μην κάνουμε αυτό που δεν θέλουμε.

Το ίδιο ισχύει και στην κατάκτηση της επίγνωσης των μη ορατών πραγμάτων, τα οποία όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και λειτουργούν – τα αόρατα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας είναι η πιο απλή επιβεβαίωση – αλλά εμείς τα αγνοούμε ως παραμέτρους της καθημερινής αλλά και της μελλοντικής και αθάνατης ζωής.

Και φυσικά, όπως όλα τα πολύτιμα πράγματα είναι πολύ καλά κρυμμένα και απαιτείται σκληρή και ομαδική εργασία για να τα ανακαλύψουμε και να τα βάλουμε σε λειτουργία στην καθημερινή μας ζωή, έτσι και στην περίπτωση του πολέμου για το νερό της ζωής τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα και απαιτητικά.

Το να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά κλπ, δεν είναι θρησκευτική εντολή ενός μοχθηρού δημιουργού, αλλά είναι οδηγία για να προσεγγίσεις τις πηγές του νερού, όπως ο Χριστός μας το εξήγησε. Διότι είναι αδύνατο χωρίς παιδεία και προσωπική εκπαίδευση να γίνουν κατανοητά όσα ο Χριστός μας εξήγησε για την αξία και τον ρόλο του δικού του υπαρξιακού νερού.

Διότι όπως το φυσικό νερό είναι υπαρξιακό θέμα για την ζωή – συμπεριλαμβανομένης της δικής μας, έτσι και το νερό που μας αποκάλυψε ο Χριστός είναι πολύ καλά φυλαγμένο, όχι για να μας κάνει καψόνια, αλλά γιατί σε μια αναζήτηση των μεγάλων αξιών και της ίδιας της ζωής, υπάρχουν απάτες, παγίδες, δολιότητες, αποπλανήσεις, ψεύδος και χιλιάδες άλλες παράμετροι που κατά κανόνα μας αποτρέπουν και μας αποθαρρύνουν.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε ενδιαφερόμενος θα πρέπει να διαθέτει ισχυρή θέληση και απόφαση να εξερευνήσει και να εφαρμόσει συστηματικά την διδασκαλία του Χριστού για το θέμα αυτό, και όχι τις ανθρώπινες που επιδιώκουν οπαδούς χωρίς νόημα και αντιμισθία.

Η πρόοδος της κατανόησης των αξιών της ζωής δεν ανήκει στα βρέφη αλλά στους ώριμους ανθρώπους. Και είναι προφανές ότι όσο περνούν τα έτη της προσωπικής μας ζωής, τόσο βαθύτερα συνειδητοποιούμε τον εξισορροπιστικό ρόλο των αξιών της ζωής στην καθημερινότητά μας.

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του επέμειναν στην διδασκαλία, δηλαδή στη γνώση και την εφαρμογή της αλήθειας, όπως αυτή περιγράφεται στα Ιερά Γράμματα και όχι όπως καθένας την θυμάται από τις παιδικές του αναμνήσεις. Διότι μόνον οι ώριμοι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις αλήθειες και να τις εφαρμόσουν στην καθημερινότητά τους.

Η εξελικτική πρόοδος που συντελείται καθημερινά ως προς την ωρίμανση του κάθε φυσικού προσώπου, είναι ένα δομικό στοιχείο της προσωπικότητας, και με βάση αυτό το στοιχείο η ζωή μας μεταβάλλεται και ωριμάζει, για να αντιμετωπίσει τις προσωπικές προκλήσεις που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έλθουν στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον.

Ο δημιουργός δηλαδή δεν κατασκεύασε ένα στατικό κόσμο, αμετακίνητο, αλλά δημιούργησε ένα κόσμο δυναμικό, μεταβαλλόμενο, μετακινούμενο πάνω στον άξονα του χρόνου και ενός εξελικτικού μηχανισμού που λειτουργεί αόρατα αλλά υπαρκτά σε όλη την δομή του σύμπαντος, συνεπώς και πάνω στη γη και μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Από το σώμα μας που μεταβάλλεται καθημερινά, έως τις κινήσεις – και όχι την ακινησία – όλων των στοιχείων του σύμπαντος, όπως αυτό είναι κατανοητό από την παρατήρηση στον ουρανό, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν είναι στατικό και μόνιμο, αλλά τα πάντα μεταβάλλονται κάθε στιγμή και αυτό δεν αφορά τα κτήνη αλλά τους ώριμους ανθρώπους που είναι σε θέση να κατανοήσουν την σημασία αυτών των δομικών αλλαγών κάθε στιγμή.

Αυτή η μεταφορικότητα που λειτουργεί μη ορατά αλλά απολύτως κατανοητά, είναι και ο λόγος που ο Χριστός επιμένει ότι για να κατανοήσουμε τον κόσμο και “πάντα τα εν αυτώ”, θα πρέπει να στρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις που διαθέτουμε στην αναζήτηση όχι μόνον της ερμηνείας των φυσικών φαινομένων, αλλά και στην αναζήτηση των στοιχείων του μη ορατού κόσμου και των δυνάμεων που λειτουργούν μέσα σε αυτόν, ακριβώς γιατί αυτή η γνώση που δεν στηρίζεται στις πέντε αισθήσεις μας, είναι η γνώση που πηγάζει από την λειτουργία της πίστης, η οποία είναι και η άγκυρα, είναι το φως. Διότι μόνο με την πίστη έχουμε πρόσβαση σε ένα μη ορατό κόσμο, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει και λειτουργεί με ακρίβεια και με τους δικούς του νόμους.

Η στήριξη της διδασκαλίας του Χριστού στην αξία του νερού ως υπαρξιακού στοιχείου της ζωής, είναι το δείγμα που πρέπει να ακολουθούμε: από τα ορατά και αισθητά στα μη ορατά και μη αντιληπτά με τις πέντε αισθήσεις μας. Διότι εκεί βρίσκεται αποθησαυρισμένο το μέλλον, το εγγύς και το απώτερο, και οι γνώστες αυτών των στοιχείων είναι εκείνοι που βιώνουν από σήμερα το αύριο, από τον σύγχρονο καθημερινά κόσμο τον κόσμο της αιωνιότητας. Μιας καθημερινής ζωής δηλαδή που δεν εξαντλεί τις παρατηρήσεις της στον κόσμο των πέντε αισθήσεων, αλλά με την πίστη στην ανάσταση, δοκιμάζει και εξασκείται και στην επέκεινα του τάφου εμπειρία ζωής.

Η κρισιμότητα του νερού για την ύπαρξη ζωής έχει καθοριστική σημασία στην κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού για την ζωή, η οποία δεν διαρκεί μόνον μέχρι τον τάφο, αλλά συνεχίζεται χωρίς να εξαρτάται ή να επηρεάζεται από αυτόν.

Όσο δηλαδή καλύτερα θα κατανοούμε τον ρόλο του νερού σε σχέση με την ύπαρξη της καθημερινής μας ζωής, τόσο καλύτερα θα κατανοούμε και το μάθημα του Χριστού για την λειτουργία της μη ορατής ζωής, της ζωής που κινείται χωρίς την δική μας συγκατάθεση και, εφόσον εμείς το επιλέγουμε, χωρίς την δική μας συμμετοχή.

Διότι, όπως η ανάγκη του σώματος μας οδηγεί στο φυσικό νερό για να μπορεί να λειτουργεί στην καθημερινότητα, με τον ίδιο τρόπο και η ανάγκη της ψυχής, του εσωτερικού μας ανθρώπου, μας οδηγεί στην αναζήτηση του νερού της ζωής, όπως το περιγράφει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος και μόνον εμφανίστηκε μετά την ανάσταση, παρέχοντας όλα τα στοιχεία για την κατανόηση του γεγονότος της ανάστασης, δηλαδή της δύναμης με την οποία υπερέβη το φυσικό τέλος του σώματος και συνέχισε να ζει σε άλλη διάσταση ζωής.

Από την μια δηλαδή η καθημερινή του ζωή και η διδασκαλία του και από την άλλη η ανάστασή του, μπορεί να οδηγήσουν τα βήματά μας προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης της δύναμης της ανάστασης στην διευθέτηση της καθημερινότητάς μας, κατά το υπόδειγμα του ίδιου του Χριστού και των πρώτων μαθητών του κατόπιν.

Διότι στα Ιερά Γράμματα δεν περιγράφονται μόνον θαύματα και γεγονότα εντυπωσιακά, αλλά υπάρχουν και μικρές “κεραίες”, που συνιστούν όμως δείκτες πορείας προς την ορθή κατεύθυνση της ζωής και όχι του θανάτου.

Από την άλλη, η διδασκαλία που μας περιγράφεται με λεπτομέρειες, πολλές φορές δυσνόητες, μας παρέχει την οδηγία για την πορεία που πρέπει να ακολουθούμε στην καθημερινότητα, προκειμένου να διατηρήσουμε την προοπτική της αιωνιότητας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός προέτρεψε όχι στην γνώση της διδασκαλίας του μόνον, αλλά και στην εφαρμογή της στην καθημερινότητα – και όχι μόνον κατά τον εκκλησιασμό, διότι η εφαρμογή φέρνει την επίγνωση και όχι μόνον η απλή γνώση.

Η εφαρμογή δηλαδή της διδασκαλίας κατά την καθημερινότητα, όταν προϋπάρχει η γνώση της διδασκαλίας, μεταφέρει τον άνθρωπο, το φυσικό πρόσωπο, από το πεδίον της ιδέας στο πεδίον της εμπειρίας, και αυτό έχει καταλυτική σημασία, διότι ανατροφοδοτεί και την ορθή πίστη, αλλά και την ελπίδα στην προοπτική της ανάστασης.

Και φυσικά η κατάκτηση αυτής της λειτουργίας, δηλαδή της ανατροφοδοσίας στην καθημερινότητα, έχει πολλούς εχθρούς, με πρώτο και κύριο την δική μας αδράνεια, την δική μας νωθρότητα, την προσωπική μας υποτίμηση της αξίας της ακοής της υγιούς διδασκαλίας από το στόμα του ίδιου του Χριστού.