Η κρισιμότητα του νερού για την ύπαρξη ζωής έχει καθοριστική σημασία στην κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού για την ζωή, η οποία δεν διαρκεί μόνον μέχρι τον τάφο, αλλά συνεχίζεται χωρίς να εξαρτάται ή να επηρεάζεται από αυτόν.
Όσο δηλαδή καλύτερα θα κατανοούμε τον ρόλο του νερού σε σχέση με την ύπαρξη της καθημερινής μας ζωής, τόσο καλύτερα θα κατανοούμε και το μάθημα του Χριστού για την λειτουργία της μη ορατής ζωής, της ζωής που κινείται χωρίς την δική μας συγκατάθεση και, εφόσον εμείς το επιλέγουμε, χωρίς την δική μας συμμετοχή.
Διότι, όπως η ανάγκη του σώματος μας οδηγεί στο φυσικό νερό για να μπορεί να λειτουργεί στην καθημερινότητα, με τον ίδιο τρόπο και η ανάγκη της ψυχής, του εσωτερικού μας ανθρώπου, μας οδηγεί στην αναζήτηση του νερού της ζωής, όπως το περιγράφει ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος και μόνον εμφανίστηκε μετά την ανάσταση, παρέχοντας όλα τα στοιχεία για την κατανόηση του γεγονότος της ανάστασης, δηλαδή της δύναμης με την οποία υπερέβη το φυσικό τέλος του σώματος και συνέχισε να ζει σε άλλη διάσταση ζωής.
Από την μια δηλαδή η καθημερινή του ζωή και η διδασκαλία του και από την άλλη η ανάστασή του, μπορεί να οδηγήσουν τα βήματά μας προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης της δύναμης της ανάστασης στην διευθέτηση της καθημερινότητάς μας, κατά το υπόδειγμα του ίδιου του Χριστού και των πρώτων μαθητών του κατόπιν.
Διότι στα Ιερά Γράμματα δεν περιγράφονται μόνον θαύματα και γεγονότα εντυπωσιακά, αλλά υπάρχουν και μικρές “κεραίες”, που συνιστούν όμως δείκτες πορείας προς την ορθή κατεύθυνση της ζωής και όχι του θανάτου.
Από την άλλη, η διδασκαλία που μας περιγράφεται με λεπτομέρειες, πολλές φορές δυσνόητες, μας παρέχει την οδηγία για την πορεία που πρέπει να ακολουθούμε στην καθημερινότητα, προκειμένου να διατηρήσουμε την προοπτική της αιωνιότητας.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός προέτρεψε όχι στην γνώση της διδασκαλίας του μόνον, αλλά και στην εφαρμογή της στην καθημερινότητα – και όχι μόνον κατά τον εκκλησιασμό, διότι η εφαρμογή φέρνει την επίγνωση και όχι μόνον η απλή γνώση.
Η εφαρμογή δηλαδή της διδασκαλίας κατά την καθημερινότητα, όταν προϋπάρχει η γνώση της διδασκαλίας, μεταφέρει τον άνθρωπο, το φυσικό πρόσωπο, από το πεδίον της ιδέας στο πεδίον της εμπειρίας, και αυτό έχει καταλυτική σημασία, διότι ανατροφοδοτεί και την ορθή πίστη, αλλά και την ελπίδα στην προοπτική της ανάστασης.
Και φυσικά η κατάκτηση αυτής της λειτουργίας, δηλαδή της ανατροφοδοσίας στην καθημερινότητα, έχει πολλούς εχθρούς, με πρώτο και κύριο την δική μας αδράνεια, την δική μας νωθρότητα, την προσωπική μας υποτίμηση της αξίας της ακοής της υγιούς διδασκαλίας από το στόμα του ίδιου του Χριστού.
