Η πρόοδος της κατανόησης των αξιών της ζωής δεν ανήκει στα βρέφη αλλά στους ώριμους ανθρώπους. Και είναι προφανές ότι όσο περνούν τα έτη της προσωπικής μας ζωής, τόσο βαθύτερα συνειδητοποιούμε τον εξισορροπιστικό ρόλο των αξιών της ζωής στην καθημερινότητά μας.
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του επέμειναν στην διδασκαλία, δηλαδή στη γνώση και την εφαρμογή της αλήθειας, όπως αυτή περιγράφεται στα Ιερά Γράμματα και όχι όπως καθένας την θυμάται από τις παιδικές του αναμνήσεις. Διότι μόνον οι ώριμοι άνθρωποι είναι σε θέση να κατανοήσουν τις αλήθειες και να τις εφαρμόσουν στην καθημερινότητά τους.
Η εξελικτική πρόοδος που συντελείται καθημερινά ως προς την ωρίμανση του κάθε φυσικού προσώπου, είναι ένα δομικό στοιχείο της προσωπικότητας, και με βάση αυτό το στοιχείο η ζωή μας μεταβάλλεται και ωριμάζει, για να αντιμετωπίσει τις προσωπικές προκλήσεις που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έλθουν στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον.
Ο δημιουργός δηλαδή δεν κατασκεύασε ένα στατικό κόσμο, αμετακίνητο, αλλά δημιούργησε ένα κόσμο δυναμικό, μεταβαλλόμενο, μετακινούμενο πάνω στον άξονα του χρόνου και ενός εξελικτικού μηχανισμού που λειτουργεί αόρατα αλλά υπαρκτά σε όλη την δομή του σύμπαντος, συνεπώς και πάνω στη γη και μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα.
Από το σώμα μας που μεταβάλλεται καθημερινά, έως τις κινήσεις – και όχι την ακινησία – όλων των στοιχείων του σύμπαντος, όπως αυτό είναι κατανοητό από την παρατήρηση στον ουρανό, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δεν είναι στατικό και μόνιμο, αλλά τα πάντα μεταβάλλονται κάθε στιγμή και αυτό δεν αφορά τα κτήνη αλλά τους ώριμους ανθρώπους που είναι σε θέση να κατανοήσουν την σημασία αυτών των δομικών αλλαγών κάθε στιγμή.
Αυτή η μεταφορικότητα που λειτουργεί μη ορατά αλλά απολύτως κατανοητά, είναι και ο λόγος που ο Χριστός επιμένει ότι για να κατανοήσουμε τον κόσμο και “πάντα τα εν αυτώ”, θα πρέπει να στρέψουμε όλες μας τις δυνάμεις που διαθέτουμε στην αναζήτηση όχι μόνον της ερμηνείας των φυσικών φαινομένων, αλλά και στην αναζήτηση των στοιχείων του μη ορατού κόσμου και των δυνάμεων που λειτουργούν μέσα σε αυτόν, ακριβώς γιατί αυτή η γνώση που δεν στηρίζεται στις πέντε αισθήσεις μας, είναι η γνώση που πηγάζει από την λειτουργία της πίστης, η οποία είναι και η άγκυρα, είναι το φως. Διότι μόνο με την πίστη έχουμε πρόσβαση σε ένα μη ορατό κόσμο, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει και λειτουργεί με ακρίβεια και με τους δικούς του νόμους.
Η στήριξη της διδασκαλίας του Χριστού στην αξία του νερού ως υπαρξιακού στοιχείου της ζωής, είναι το δείγμα που πρέπει να ακολουθούμε: από τα ορατά και αισθητά στα μη ορατά και μη αντιληπτά με τις πέντε αισθήσεις μας. Διότι εκεί βρίσκεται αποθησαυρισμένο το μέλλον, το εγγύς και το απώτερο, και οι γνώστες αυτών των στοιχείων είναι εκείνοι που βιώνουν από σήμερα το αύριο, από τον σύγχρονο καθημερινά κόσμο τον κόσμο της αιωνιότητας. Μιας καθημερινής ζωής δηλαδή που δεν εξαντλεί τις παρατηρήσεις της στον κόσμο των πέντε αισθήσεων, αλλά με την πίστη στην ανάσταση, δοκιμάζει και εξασκείται και στην επέκεινα του τάφου εμπειρία ζωής.
