Αρχεία για: Ιανουάριος 2020

Κύριο μέλημα του Χριστού και αργότερα των μαθητών του ήταν να φέρει τους ακροατές του σε συναίσθηση των αξιών της ζωής, συνεπώς και στην κατανόηση των νόμων και κανόνων της ζωής, και όχι μόνον της καλύτερης ζωής.

Διότι όλα ξεκινούν από την ζωή, την ύπαρξη της ζωής, και κατόπιν έρχεται η ποιότητα και το μήκος της ζωής. Αν δεν υπάρχει ζωή, τότε και κανένας λόγος για ποιότητα της ζωής δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα, πρώτα πρέπει να γίνει κατανοητός ο νόμος της ζωής, της ύπαρξης της ζωής με τον καθοριστικό ρόλο του νερού, και στην συνέχεια η αναβάθμιση και η κατανόηση των μεγεθών και του περιεχομένου της ζωής.

Διότι η ζωή μας, η εμπειρική μας επαφή με μια καθημερινή πραγματικότητα για 50 ή 100 χρόνια, δεν εξαντλεί την έννοια της ζωής, αφού και μετά την δική μας παύση των προσωπικών εμπειριών, άλλοι συνεχίζουν χωρίς εμάς, χωρίς να τους λείπουμε, χωρίς να τους στερούμε εμείς κάτι από τις δικές τους εμπειρίες της ζωής, άσχετα αν εμείς προϋπήρξαμε, είχαμε εμπειρίες που μπορούμε να περιγράψουμε, ωστόσο η ζωή είναι κάτι πολύ πέρα από την δική μας περιορισμένη γνώση και εμπειρία.

Για τον λόγο αυτό ο Χριστός δεν εξάντλησε το περιεχόμενο της διδασκαλίας του στην ηθική βελτίωση του ατόμου, αλλά έθεσε την βελτίωση σε άλλη βάση και άλλο στόχο. Και φυσικά το πρωταρχικό στοιχείο είναι το προσωπικό ενδιαφέρον κάθε φυσικού προσώπου, χωρίς το οποίο καμιά παραπέρα συζήτηση δεν έχει νόημα. Διότι καθένας μας καταλαβαίνει και αποδέχεται όσα ο ίδιος έχει ανάγκη να ακούσει, ανάλογα με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα.

Για τον λόγο αυτό, τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του κατόπιν, έθεσαν στην πρώτη γραμμή το προσωπικό ενδιαφέρον των ατόμων που αποδέχονταν τον νέο κανόνα ζωής, τον κανόνα της πίστης. Διότι με αυτόν τον κανόνα της πίστης γίνεται κατανοητή όχι μόνον η εικόνα της καλύτερης ζωής στην καθημερινότητα, αλλά γίνεται κατανοητή η λειτουργία της ζωής και κατά το φάσμα του μη ορατού ακόμη μέλλοντος, άρα η άσκηση της πίστης έχει τον πρώτο λόγο στην περίπτωση αυτή.

Πρώτα δηλαδή πρέπει το φυσικό πρόσωπο να κατανοήσει την έννοια και να έχει την εμπειρία της αναζήτησης του δημιουργού, και κατόπιν με την δύναμη της αναστάσεως να περάσει από την επιφάνεια στο βάθος και από την εξωτερική περιγραφή των γεγονότων, στην προσωπική εμπειρία του μη ορατού κόσμου, ο οποίος προϋπάρχει χρονικά του ορατού και περιγραπτού.

Η διδασκαλία του Χριστού επιβεβαίωσε την ανάγκη για ζωή συμμορφωμένη με την κοινή λογική, αλλά έθεσε και τα θεμέλια και όπλισε τους ενδιαφερόμενους με την δύναμη της ανάστασης, μια δύναμη που συντελεί αποφασιστικά στην υπέρβαση των ορίων της καθημερινότητας, με στόχο την κατανόηση του δημιουργού της ζωής της αιωνιότητας.

Η εμφάνιση του Χριστού έφερε την ανατροπή στα μέχρι τότε δεδομένα, ως προς την προσέγγιση του ατόμου, του κάθε φυσικού προσώπου, στην αλήθεια της ζωής, τόσο κατά την έννοια της καθημερινότητας όσο και κατά την έννοια της αιωνιότητας.

Για την καθημερινότητα γιατί καθένας σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος καλείται να μην παραμένει μόνον θεατής των φαινομένων, αλλά να καλλιεργεί την προσωπικότητά του και να εμβαθύνει καθημερινά στην κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων και όχι μόνον στην φαινομενική εικόνα που μπορεί να είναι προσποιητή ή δόλια και παραπλανητική.

Για την αιωνιότητα, γιατί ο δρόμος πλέον είναι ανοικτός, και καθένας καλείται προσωπικά να υπερβεί τις δυσκολίες για να προσεγγίσει τις πηγές της αιωνιότητας, μέσα από την επίγνωση του δημιουργού.

Διότι, τον μεν δρόμο τον άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός με την καθημερινή του συμπεριφορά και την τελική νίκη, μεταβαίνοντας από την ζωή στον θάνατο και από τον θάνατο στην ζωή. Όμως η πορεία στον ανοικτό πλέον δρόμο δεν ανήκει στον Χριστό αλλά στον κάθε ενδιαφερόμενο, ο οποίος καλείται να επιδείξει τον ανάλογο ζήλο για την κατάκτηση της δικής του προοπτικής.

Καλείται να δείξει ζήλο στον αγώνα για υπέρβαση των εξωτερικών αρνητικών παραγόντων, οι οποίοι είτε ως θεσμοί είτε ως ευκαιριακά ή τυχαία δεδομένα, λειτουργούν αποτρεπτικά προς την προσέγγιση και κατανόηση των δεδομένων της αλήθειας.

Καλείται να δείξει ζήλο για την υπέρβαση των προσωπικών του φόβων, αναστολών και επιφυλάξεων. Καλείται να επιδείξει αποφασιστικότητα στην αποβολή και άφεση των παλαιών συνηθειών, τις οποίες εκών άκων μεταφέρει στον εσωτερικό του κόσμο. Καλείται να επιδείξει ζήλο στην κατανόηση των αληθειών, όχι όπως τα θυμόμαστε από τα κατηχητικά σχολεία ή κυκλοφορούν στα διάφορα εγχειρίδια, αλλά όπως είναι πράγματι διατυπωμένα και θησαυρισμένα μέσα στο αρχικό κείμενο που η Εκκλησία έχει διαφυλάξει επί είκοσι αιώνες.

Καλείται να εμβαθύνει καθημερινά στην κατανόηση των επιμέρους αληθειών, πρώτα για την λειτουργία της πίστης και όχι μόνον για το αντικείμενο της πίστης. Καλείται να συνειδητοποιήσει την ανάγκη για μεταμόρφωση εσωτερική και εξωτερική, κατά την εικόνα που περιγράφεται από τον ίδιο τον Χριστό και τους μαθητές του και όχι από τον καθένα άνθρωπο που θέλει να μεταφέρει την προσωπική του άποψη.

Καλείται να ανακαλύψει τους θησαυρούς της σοφίας και της γνώσης που κρύβονται μέσα στην κατανόηση της αιώνιας αλήθειας για το έργο του Χριστού. Καλείται να παλέψει με τις αντιγνωμίες που κυκλοφορούν και να έχει προσωπική άποψη για κάθε ζήτημα της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας.

Στο ταξίδι του δρόμου προς τις πηγές της αιώνιας ζωής ο Χριστός περπατά δίπλα μας, αλλά όχι χωρίς εμάς, γιατί τελικά το ζητούμενο είναι η επιτυχία του κάθε φυσικού προσώπου διαχρονικά και όχι το έργο που έκανε ο Χριστός άπαξ και δια παντός.

Ένας πόλεμος δεν είναι πάλη και μια πάλη δεν είναι πόλεμος. Διότι στον πόλεμο υπάρχουν νεκροί, ενώ στην πάλη υπάρχουν μόνον νικητές και ηττημένοι. Στην μια περίπτωση χύνεται αίμα, στην άλλη απλά επακολουθούν οι συνέπειες, ανάλογα με τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο διεξήχθη η πάλη.

Στην πάλη ο αντίπαλος συνεχίζει να ζει και ο νικητής δεν έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει την ζωή. Αλλά σε ένα πόλεμο όλα είναι διαφορετικά και οι εξελίξεις ενός πολέμου είναι ανεξέλεγκτες και καταστροφικές, όπως όλοι γνωρίζουμε καλά από τα πολεμικά γεγονότα του 20ου αιώνα.

Αντίθετα, στην πάλη η ζωή συνεχίζεται και για τους δυο αντίπαλους, ανεξάρτητα αν ο ένας είναι ηττημένος και ο άλλος είναι νικητής.

Αυτή η διάκριση είναι κρίσιμη για να κατανοήσουμε την διδασκαλία του Χριστού στην καθημερινότητά μας. Διότι την τελική μάχη του πολέμου την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός θριαμβεύοντας επί του σταυρού. Και εμείς έχουμε λόγο και υποχρέωση στην πάλη, στον αγώνα μας εναντίον εκείνων που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τις πηγές του αιώνιου νερού. Εναντίον κάποιων οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και οι νοοτροπίες μας. Νοοτροπίες τις οποίες για να τις υπερβούμε στην καθημερινότητα πρέπει να δώσουμε αγώνες πάλης.

Πάλη για να κατανοήσουμε ορθά τις αξίες της ζωής, να ενισχυθούμε εσωτερικά, και με την δύναμη αυτή της αναστάσεως να απαλλαγούμε από κληρονομικές συνήθειες, από προσωπικές παρανοήσεις, από λάθος επιλογές που κάναμε στο παρελθόν, από την κόπωση του σώματος, από μικρότητες που μας ταλαιπωρούν καθημερινά και δηλητηριάζουν την ατομική μας συνείδηση.

Η παρουσία του Χριστού πάνω στη γη ανέτρεψε τα δεδομένα. Διότι αποκατέστησε την δυνατότητα κατανόησης της λειτουργίας της εξουσίας από το κάθε ένα φυσικό πρόσωπο, μια δυνατότητα που είχε χαθεί για χιλιάδες χρόνια.

Διότι ενώ ο άνθρωπος σχεδιάστηκε με προδιαγραφές άρχοντα, δηλαδή ενός όντος που διαθέτει και μπορεί να διαχειρίζεται εξουσία και ευθύνη πραγμάτων πέραν του φυσικού του προσώπου, στην διαδρομή χάθηκε το μυστικό και ο άνθρωπος ξέπεσε στο επίπεδο των υπολοίπων θηλαστικών.

Το μόνο που απέμεινε από την πρώτη δόξα, ήταν η διάθεση να αποκτήσω εξουσία, αλλά μη ξέροντας τις αξίες της ζωής, κάθε δυνατότητα εξουσίας εξαντλείται στην επίθεσή μου στον διπλανό μου άνθρωπο, με σκοπό να τον κάνω δούλο και έτσι να δικαιολογώ τις ικανότητές μου ως άρχοντα.

Και φυσικά η προσέγγιση αυτή για την έννοια του άρχοντα μακράν απέχει από την έννοια που ο ίδιος ο Χριστός έθεσε με την δική του καθημερινότητα και διδασκαλία, όπως μας έχει παραδοθεί από τους αυτόπτες μάρτυρες.

Διότι στόχος της καθημερινότητας του Χριστού δεν ήταν να κάνει δούλους, αλλά να φέρει σε επίγνωση της αλήθειας κάθε φυσικό πρόσωπο που επιθυμεί την ζωή και όχι τον θάνατο.

Αφού το νερό είναι το κύριο συστατικό της ζωής μας και χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή – ενώ μπορούμε να ζούμε χωρίς πετρέλαιο, χωρίς χρυσάφι, χωρίς ρύζι και δεκάδες χιλιάδες άλλα πράγματα με τα οποία ζούμε καθημερινά, είναι προφανές ότι και ο πόλεμος για την κυριότητα των πηγών του νερού θα είναι μέχρι τελικής πτώσεως και όχι συμβιβαστικός πόλεμος.

Αυτό σημαίνει ότι, αφού για το φυσικό νερό είναι προφανής, αναπόφευκτος και ανελέητος ο πόλεμος για την διατήρηση της κυριαρχίας πάνω στο νερό και τις πηγές του, με ένα αντίστοιχο τρόπο και ο πόλεμος για τις πηγές του νερού που ο Χριστός μας δίδαξε ότι υπάρχουν και είναι αυτές που χορηγούν το νερό της αιώνιας και αθάνατης ζωής, θα είναι – και ήδη είναι – αδυσώπητος, ακριβώς γιατί εκεί κρύβονται όλα τα μεγάλα μυστικά για την καθημερινότητα αλλά και για την προοπτική της αιωνιότητας.

Η επίγνωση, δηλαδή η βαθιά εμπειρική γνώση από κάθε φυσικό πρόσωπο του ζωτικού ρόλου που παίζει για την καθημερινότητα το νερό που μας δίδαξε ο Χριστός, αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο με το οποίο όχι μόνον θα κατανοήσουμε την μάχη για την διατήρηση της πίστης στην διδασκαλία αυτή, αλλά θα εξοπλιστούμε και με τον ανάλογο προσωπικό εξοπλισμό, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε το φυσικό και το ανθρώπινο περιβάλλον, χωρίς όμως να απλοποιούμε και να ευτελίζουμε τις αξίες της καθημερινής αλλά και της αιώνιας ζωής.

Αντίθετα, έχοντας συλλάβει την αναγκαιότητα για την κατάκτηση και διατήρηση της προσωπικής μας κυριαρχίας πάνω στην πηγή της ζωής όπως μας την εξήγησε ο Χριστός, κάθε ένας που ενδιαφέρεται θα εμβαθύνει καθημερινά στον αγώνα για την αντίσταση στις μεθοδίες του εχθρού, τελικός στόχος του οποίου είναι ο αποκλεισμός των ενδιαφερομένων φυσικών προσώπων από την προσέγγιση και την συμμετοχή στο νερό εκείνο της αιώνιας πηγής, το οποίο μας αποκάλυψε ο ίδιος ο Χριστός και εμείς πιστεύουμε σε όσα εκείνος μας δίδαξε πρώτος.

Το νερό ως φυσικό υλικό αποτελεί το 70% περίπου της επιφάνειας του πλανήτη γη, και με βάση την διαπίστωση όλων των επιστημόνων, το νερό είναι το βασικό συστατικό της ζωής όπως εμείς την γνωρίζουμε.

Αυτή η γνωστή σε όλους μας διαπίστωση, δηλαδή του ρόλου του νερού στην ζωή αλλά και το πλήθος του πάνω στον πλανήτη, είναι προφανές ότι πρέπει να μας οδηγήσει όχι μόνον στην κατανόηση της εμπορικής αξίας του – εξαιτίας της οποίας και θα γίνονται οι πόλεμοι στο μέλλον, αλλά και σε μια βαθύτερη κατανόηση της βιολογικής του συμβολής στην ύπαρξη του ανθρώπου και κάθε μορφής έμβιου όντος πάνω στην γη.

Διότι αν η απουσία του νερού από άλλους πλανήτες είναι η αιτία της έρημης μορφής τους, δηλαδή της απουσίας ζωής όπως εμείς την βιώνουμε καθημερινά, τότε η αφθονία του πάνω στον δικό μας πλανήτη γη, υποδηλώνει κάποιο σχέδιο του δημιουργού της ζωής, ο οποίος συγκέντρωσε ως βασικό υλικό και επαρκές εφόδιο όλη την απαιτούμενη ποσότητα νερού, ώστε να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί η ζωή για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια μέχρι σήμερα.

Και μπορεί κάποιοι να αμφισβητούν την ύπαρξη του δημιουργού και των δημιουργικών του δυνάμεων, αλλά αν τολμήσετε να πάρετε ένα βιβλίο ενός σύγχρονου δημιουργού και να βάλετε το δικό σας όνομα αντί για το δικό του, θα βρεθείτε στην φυλακή για σφετερισμό ξένης ιδιοκτησίας, ακόμη και αν ο συγγραφέας σας είναι παντελώς άγνωστος. Αυτό ισχύει για όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα και η άγνοια ή η ηθελημένη παράβλεψη αναφοράς στο όνομα του δημιουργού, επιφέρει βαρύτατες ποινικές συνέπειες.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο δημιουργός του κόσμου περιμένει να του αναγνωρίσουμε το δημιουργικό του έργο διότι σε διαφορετική περίπτωση θα μας κάνει ντα ντα, αλλά απλά σημαίνει ότι στερούμαστε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε και να αναγνωρίσουμε τον δημιουργικό χαρακτήρα του δημιουργού και να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας των δημιουργικών δυνάμεων, περνώντας από την φυσική τελειότητα του ορατού σύμπαντος στην τελειότητα του μη ορατού και άγνωστου, αλλά και υπαρκτού μέλλοντος.

Ενός μέλλοντος που περιλαμβάνει κάθε φυσικό πρόσωπο που είναι πρόθυμο να ακούσει, να δεχθεί και να αποδεχθεί την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για την κατανόηση όχι μόνον του εσωτερικού μας ανθρώπου, δηλαδή να έχουμε το “γνώθι σαυτόν”, αλλά άνοιξε τον δρόμο και για την κατανόηση των αιωνίων πηγών της ζωής, οι οποίες με βάση την προσωπική και ατομική μας εμπειρία στην διάρκεια του βίου μας, είναι προσβάσιμες για μελέτη και εφαρμογή στην ατομική μας καθημερινότητα.

Η προσωπική μας απομάκρυνση από την γνώση του δημιουργού και των δημιουργικών του αρετών και δυνάμεων, στερεί αποκλειστικά μόνον εμάς από την επίκαιρη κάθε μέρα εμπειρία της δύναμης της αναστάσεως, και μας βυθίζει στην εσωστρέφεια και τα αδιέξοδα της μικρής μας εικόνας για την πίστη στον δημιουργό μας.