Το γεγονός ότι αγνοούμε το 95% της ύλης του σύμπαντος, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι ένα στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει όλους, διότι οι αριθμοί αυτοί προφανώς δεν είναι ορθοί, αλλά είναι απόλυτα λανθασμένοι: το 95% αναφέρεται σε ένα εξ ορισμού πεπερασμένο σύμπαν, δηλαδή είναι μια αναλογία επί ενός γνωστού συνόλου, δηλαδή το 100%. Από την στιγμή όμως που κανείς δεν έχει οριοθετήσει το σύμπαν, αλλά όλοι οι επιστήμονες έχουν αποδεχθεί ότι συνεχώς διαστέλλεται, τότε προκύπτουν δυο εύλογα ερωτηματικά. Σε ποιο χώρο διαστέλλεται το σύμπαν; Και αν δεν γνωρίζουμε τον χώρο, τότε πως μπορεί να προσδιοριστεί το ποσοστό της γνώσης μας επί ενός άγνωστου συνόλου;
Άρα όλοι κατανοούμε ότι πρόκειται για συμβατικές επινοήσεις κατανόησης κάποιων θεμάτων του ορατού κόσμου, χωρίς αυτό να εξαντλεί το σύμπαν, διότι όλα αναφέρονται στον ορατό κόσμο, ενώ αγνοούμε το μη ορατό φάσμα του κόσμου, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Και αυτή ακριβώς η διαπίστωση, ότι δηλαδή στην πραγματικότητα αγνοούμε άγνωστα πράγματα πολύ περισσότερα από τα γνωστά σε μας πράγματα μέχρι σήμερα, μας οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε ως ανθρωπότητα για να “κατακυριεύσουμε” την γη.
Και επειδή η ανθρωπότητα δεν είναι ούτε σκουπίδια ούτε αδιάφορος και ανώνυμος χυλός και μάζα, αλλά είναι άτομα, προσωπικότητες, άρχοντες με άποψη και ικανότητες, είναι προφανές ότι όλοι οι άνθρωποι ένας – ένας έχουμε ανάγκες και περνάμε την καθημερινότητά μας μέσα στα προσωπικά μας φορτία και αδιέξοδα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν άφησε το άτομο για να ασχοληθεί με την κοινωνία, αλλά εντόπισε την διδασκαλία του στην ανάγκη το ένα, το καθένα φυσικό πρόσωπο να βρει τον προσωπικό του δρόμο ευθύνης και ανάπτυξης, ώστε να κατανοήσει τον εαυτό του και το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο βιώνει την σύντομη επί γης ζωή του: Η μεταμόρφωση του ατόμου θα επιφέρει και την μεταμόρφωση της ευρύτερης κοινωνίας και όχι το αντίθετο.
Και η εσωτερική αυτή προσωπική μεταμόρφωση δεν έρχεται χωρίς την συμμετοχή του κάθε φυσικού προσώπου, αλλά έρχεται με την αξιοποίηση όλων των εφοδίων και δεξιοτήτων με τα οποία είμαστε ένας – ένας εφοδιασμένοι από τον δημιουργό. Η απραξία, η νωθρότητα και ανεργία μας στον τομέα της πίστης και της ανεύρεσης και αξιοποίησης των νέων δεδομένων κάθε μέρα που προκύπτουν στην ζωή μας, είναι ο λόγος που το νερό της ζωής δεν κυλά στις φλέβες της ζωής μας, αλλά παραμένει ανεκμετάλλευτος θησαυρός, λόγω της άγνοιας και της αδυναμίας μας να κατανοήσουμε τον μη ορατό αγώνα που διεξάγεται, προκειμένου να μην κατακτήσουμε τον άρτον τον επιούσιον και το ζων ύδωρ της καθημερινής διατροφής της ψυχής μας στον άγνωστο ακόμη εσωτερικό μας κόσμο.
