Είναι προφανές ότι όσα ξεχνάμε είναι όσα πέρασαν. Και όσο παλιότερα είναι τα γεγονότα ή οι εμπειρίες και οι σκέψεις μας, τόσο περισσότερο χάνονται από την συνείδησή μας. Και φυσικά όσα θυμόμαστε έχουν πάντα τον χρονικό και τοπικό προσδιορισμό, δηλαδή είναι πράγματα που γνωρίσαμε εμείς, στους δικούς μας καιρούς, και στην δική μας εικόνα.
Ωστόσο, αυτό δεν περιλαμβάνει όλο το φάσμα των προσωπικών μας εμπειριών, διότι υπάρχουν και τα έμφυτα δεδομένα της ύπαρξής μας, και αυτά προφανώς ούτε διαγράφονται ούτε είναι ποτέ δυνατόν να ξεχαστούν. Και τούτο διότι πηγάζουν από την υπαρξιακή μας υπόσταση και όχι από τις προσωπικές μας εμπειρίες, δηλαδή από την επαφή με το φυσικό ή το κοινωνικό περιβάλλον.
Δηλαδή όλοι κατανοούμε ότι όσα έχουν σχέση με την γενεαλογική μας διαδρομή, όσα κληρονομήσαμε από τους γονείς και προγόνους μέσω του φυσικού DNA μας, δεν είναι πράγματα φευγαλέα, αλλά είναι στοιχεία μόνιμα, είναι δεδομένα που διατηρούνται σε ισχύ σε όλη την διάρκεια της ζωής μας και επηρεάζουν την καθημερινότητά μας διαπαντός.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Χριστός, διδάσκοντας τους ανθρώπους του καιρού του, προσδιόρισε τον χώρο λειτουργίας της δικής του διδασκαλίας όχι το φυσικό ή κοινωνικό περιβάλλον, αλλά μέσα στα στοιχεία που συντηρούνται και καλλιεργούνται στην υπαρξιακή μας υπόσταση. Διότι, το περιβάλλον, είτε το φυσικό, το οποίο μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου, είτε το κοινωνικό που μεταβάλλεται μέσα στην εξέλιξη των κοινωνιών, αποτελούν δευτερεύοντες παράγοντες και όχι στοιχεία υπαρξιακά της ζωής μας.
Δηλαδή, επειδή μόνιμα είναι μόνον όσα κατοικούν μόνιμα μέσα μας, δια τούτο και η αλήθεια της ζωής όπως την εξήγησε ο Χριστός, μόνον αν κατοικήσει σε αυτή την περιοχή της προσωπικότητάς μας μπορεί να φέρει αποτελέσματα ορατά και διαχειρίσιμα κατά την συνολική περίοδο της ζωής μας. Δεν θεμελιώνεται δηλαδή η διδασκαλία της ζωής που έκανε ο Χριστός στα συναισθήματα και στις εμπειρίες που έχουμε στην καθημερινότητά μας, αλλά θεμελιώνεται, αναπτύσσεται και καρποφορεί μόνον όταν τα στοιχεία αυτής της ζωής βρουν κατάλληλο έδαφος μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση, στην δομή της ύπαρξής μας, στο βάθος της συνείδησης κάθε φυσικού προσώπου.
Και φυσικά όταν αυτό συμβεί, όταν δηλαδή τα στοιχεία εκείνης της ζωής βρουν την κατάλληλη θέση μέσα μας, τότε η ανάπτυξή τους στην καθημερινότητα φέρνει την αύξηση της μεταμορφωτικής δύναμης μέσα μας, και η αύξηση της δύναμης αυτής της ζωής είναι η δύναμη που προσδοκά την ανάσταση. Δηλαδή πρόκειται για ένα νέο δεδομένο, ένα νέο παράγοντα ζωής, ο οποίος μεταμορφώνει σταδιακά την καθημερινότητα, αλλά διατηρεί αενάως και την αυξητική του δύναμη προς την προοπτική της παράγωγης δύναμης εις ζωήν αιώνιον.
