Όσα δεν έχουμε προβλέψει ότι μπορεί να συμβούν, τα απρόοπτα και τα απρόβλεπτα, είναι κατά κανόνα γεγονότα που αποφεύγουμε. Όλα θέλουμε να έχουν προβλεφθεί, να έχουν σχεδιαστεί πριν συμβούν, και μόνον έτσι είμαστε ικανοποιημένοι με την ζωή μας. Ωστόσο δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια, γιατί πολλές φορές κάποια απρόβλεπτα γεγονότα, τυχαία όπως λέμε, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής μας.
Από ένα τέτοιο απρόβλεπτο γεγονός προέκυψε και μια μεγάλη ιστορία της Βίβλου, όταν ο Χριστός κάθισε να ξεκουραστεί σε ένα πηγάδι κάποιο μεσημέρι και, ενώ οι μαθητές του είχαν πάει να προμηθευθούν τροφές, μια γυναίκα άγνωστη ήλθε να βγάλει νερό από το πηγάδι για τις ανάγκες της. Ο Χριστός ήταν διψασμένος και της ζήτησε νερό, αλλά η γυναίκα ήταν ξένη και μάλιστα από χώρα εχθρική προς την δική του, οπότε αντιμιλά στον άγνωστο, ανεβάζοντας τους τόνους για την κοινωνική και εθνική υπέρβαση του άγνωστου εναντίον της.
Και αυτή ακριβώς η απρόβλεπτη “σύγκρουση” των δυο ξένων, έμελλε να γίνει η αφορμή για μια ιδιαίτερη αποκάλυψη για την ιστορική θρησκεία, για την ζωντανή θρησκεία, και για τον ρόλο που ο άγνωστος αυτός περιπατητής μπορεί να παίξει στην ζωή κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από ηλικία, θρήσκευμα, χώρα προέλευσης, φύλλου και κουλτούρας.
Αυτή η απρόβλεπτη συνάντηση και η απρόβλεπτη τροπή της συζήτησης είναι ο κανόνας με τον οποίο ο Χριστός λειτουργεί μέσα στην καθημερινότητα του ατόμου που ενδιαφέρεται για την δική του διδασκαλία. Διότι εδώ ο Χριστός δεν έκανε διδασκαλία σε μαθητές μέσα σε μια αίθουσα διδασκαλίας, αλλά ξεκίνησε από μια πρακτική στιγμή – κάθησε να ξεκουραστεί στο πηγάδι, σε μια πρακτική του ανάγκη – είχε διψάσει, και, βρίσκοντας απέναντί του έναν λογικό και φυσιολογικό άνθρωπο, δεν δίστασε να ανοίξει τους ορίζοντες της πίστης σε ένα πρωτόγνωρο βαθμό, αποκαλύπτοντας ότι ο δημιουργός μας δεν έχει στεγανά στην δική του οπτική της ζωής, αλλά καθένας που έχει ενδιαφέρον, μπορεί να γίνει μέτοχος της δικής του πραγματικότητας.
Μιας νέας πραγματικότητας, η οποία δεν έχει ορίζοντα μόνον το φυσικό τέλος του προσώπου, αλλά λειτουργεί και στην προέκταση του επέκεινα και μη ορατού φάσματος της ζωής. Μιας ζωής που δεν δεσμεύεται από τους ανθρώπινους περιορισμούς, αλλά αδιάκοπα εξυφαίνεται με το στημόνι της καθημερινότητας και το υφάδι της αιωνιότητας, παράγοντας και δημιουργώντας την εικόνα που ταυτίζεται με τις αρετές του δημιουργού μας.
Στην ζωή της πίστης, τα απρόβλεπτα και οι ανάγκες μετατρέπονται σε μια άλλου τύπου καθημερινότητα, σε μια διασταλτική χρονικά και απέραντη χωρικά διάσταση, η οποία περιλαμβάνει την κάλυψη κάθε είδους ανάγκης, και μάλιστα στα μέτρα όχι της δικής μας μιζέριας, αλλά των μεγεθών του δημιουργού μας.
