Η κυριαρχία (είμαι κύριος) δεν σημαίνει μόνον εξουσία και δικαιώματα, αλλά σημαίνει και ευθύνες.
Διότι μετά την κατάκτηση (ή απόκτηση) της εξουσίας πάνω σε κάτι – στον πλανήτη, στο σπίτι μου, στην επιχείρησή μου, στον εαυτό μου – απαιτείται υπεύθυνη και εποικοδομητική – και όχι καταστρεπτική – στάση. Και δυστυχώς εδώ δημιουργούνται όλα τα προβλήματα. Διότι όλοι θέλουμε την εξουσία της κυριαρχίας, αλλά δεν θέλουμε τις ευθύνες και την κριτική για τις ενέργειές μας ως κυρίαρχοι πάνω σε κάτι.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έστρεψε την προσοχή και το κύριο ενδιαφέρον της διδασκαλίας του όχι στις συμβατικές θρησκευτικές τελετές της εποχής του – μια χαρά τελετές είχαν οι άνθρωποι τότε όπως και σήμερα, αλλά έστρεψε την προσοχή μας στην προσωπική στάση απέναντι στην αλήθεια.
Η κατανόηση του εαυτού μας, το “γνώθι σ’ αυτόν”, είναι το πρώτο αλλά όχι και το τελευταίο θέμα που πρέπει να μας απασχολεί. Διότι η ανασύνταξη και κατανόηση των ατομικών μου αξιών, δεν συνεπάγεται αυτόματα και κατανόηση και ορθή χρήση των εξωτερικών παραγόντων. Το θέμα αυτό είναι πολύπλοκο και δαιδαλώδες, ακριβώς γιατί και η ζωή και ο φυσικός κόσμος με τον οποίο καλούμαστε να συμβιώνουμε και να μεριμνούμε ως άρχοντες, είναι πολύ πέραν των προσωπικών μας ικανοτήτων και απαιτείται συνύπαρξη και συνεργασία, προκειμένου να έχει θετικό πρόσημο η κυριαρχία μας, για όσο καιρό δηλαδή καθένας βιώνει την επαφή του με τον φυσικό και ορατό κόσμο.
Και επειδή το διαπεραστικό βλέμμα του Χριστού δεν έμενε μόνον στο ορατό φάσμα της ζωής, επεσήμανε στους ακροατές του ότι όχι μόνον στον φυσικό κόσμο πρέπει να δείχνουμε την σοφία και αξιοπρέπειά μας, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε σε αναδιοργάνωση των εφοδίων που διαθέτουμε για την εξερεύνηση των γεγονότων πριν αυτά εμφανιστούν στον φυσικό κόσμο.
Δηλαδή έστρεψε την προσοχή μας στο μη ορατό ακόμη φάσμα των γεγονότων και μας προέτρεψε μέσα από την πίστη στον σοφό δημιουργό μας αλλά και τις οδηγίες της δικής του διδασκαλίας, να βελτιώνουμε τις προσωπικές μας ικανότητες αντίληψης της αλήθειας, αλλά και της εφαρμογής των δικών μας πράξεων μέσα στα πλαίσια που προσφέρουν οι δικές της συντεταγμένες.
Κάθε παραφωνία στην άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στον φυσικό κόσμο, έχει την ρίζα της στην εσωτερική μας ανεπάρκεια και διαστροφή. Η άγνοια της δικής του διδασκαλίας, η υπονόμευση της αξίας και λειτουργίας της πίστης στον εσωτερικό μας άνθρωπο, αλλά και η θολή ή διεστραμμένη προσωπική μας εικόνα για το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της υποστάσεως του δημιουργού, συνιστούν το αδύναμο και άρρωστο περιβάλλον που εύκολα μολύνεται από κάθε είδους “κορωνοϊούς”, οι οποίοι ωστόσο επιβουλεύονται την ίδια την δική μας καθημερινότητα αλλά και την προοπτική της αιωνιότητας.
