Αρχεία για: Μάρτιος 2020

Τα γεγονότα του κορωνοϊού μας διδάσκουν ότι όλα, ακόμη και τα πιο απίθανα πράγματα, είναι πιθανά στην ζωή μας. Διότι ένα μη ορατό πλάσμα κατάφερε να φέρει παγκόσμια αναστάτωση και χιλιάδες θανάτους, ανατρέποντας την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων και βυθίζοντας μεγάλες οικονομίες σε καταστροφή. Άρα δεν είναι μόνον τα μεγάλα μεγέθη που μπορούν να επηρεάσουν την ζωή μας, την προσωπική και την κοινωνική, αλλά είναι και μικρές αλεπούδες που μπορεί να διαλύσουν αυτοκρατορίες και ισχυρούς της γης.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του που εφάρμοσαν την διδασκαλία του, μας μαθαίνει πως να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, όχι μόνον με τα μεγέθη που ο κόσμος κατανοεί, αλλά και με άλλες παραμέτρους, αδιόρατες και ασήμαντες φαινομενικά, αλλά που μπορεί να φέρουν επανάσταση, σωτηρία ή καταστροφή στο εσωτερικό μας σπίτι, αλλά ακόμη και στην κοινωνική μας καθημερινότητα.

Ο Χριστός εστίασε την διδασκαλία του στην εσωτερική μας οικοδομή, στον εσωτερικό μας άνθρωπο, εκεί που φωλιάζουν και κατοικούν οι μεγάλες προσωπικές μας δυνάμεις ή αδυναμίες, αλλά γίνονται και οι μεγάλες και θανατηφόρες επιθέσεις.

Και η διδασκαλία του αποσκοπούσε αποκλειστικά στο να μας επισημάνει τα στοιχεία του εσωτερικού μας ανθρώπου που κινδυνεύουν από επιθέσεις “κορωνοϊών”, δηλαδή στοιχείων που μπορεί να επιφέρουν μεγάλες ζημίες, δυσανάλογα μεγάλες σε σχέση με το μέγεθός τους και τις δικές μας εκτιμήσεις. Διότι αν καταστραφεί το εσωτερικό μας οικοδόμημα, αν καταρρεύσουν οι πεποιθήσεις μας και η δυνατότητα να αναζητούμε την αλήθεια και το φως, τότε όλα τα υπόλοιπα εύκολα θα καταρρεύσουν, θα παρασυρθούν από τα κρημνίσματα και τα υλικά της κατάρρευσης.

Η διακήρυξη ότι αυτός ή αυτή που ακούνε τα λόγια μου και πιστεύουν στον δημιουργό τους, έχουν ζωή αιώνια, είναι η ασφαλής βάση για την καθημερινή μας επιβίωση, όχι μόνον ως αντίσταση στις τρέχουσες προσβολές των “κορωνοϊών”, αλλά και ως προδικασία των επερχομένων. Διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει στο μέλλον μια ισχυρότερη προσβολή, και συνεπώς η προετοιμασία και προφύλαξη πρέπει να συντελείται σε καθημερινή βάση.

Ένα οικοδόμημα γκρεμίζεται εύκολα αν καταφέρεις να καταστρέψεις τα θεμέλιά του. Τότε το οικοδόμημα καταρρέει αφ’ εαυτού και αυτός είναι ο λόγος που ο Χριστός προτάσσει την ανάπτυξη της πίστης ως εφόδιο και την δική του διδασκαλία, τον δικό του τον λόγο, ως εργαλείο καθημερινής προσωπικής υγιεινής απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται ο εσωτερικός μας άνθρωπος.

Η πίστη στον δημιουργό και η ακοή της διδασκαλίας του Χριστού είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην κατανόηση της άλλης διάστασης της ζωής. Μια διάσταση που δεν αποκλείει το μέλλον αλλά εντάσσει στην καθημερινότητα, την προοπτική της αιωνιότητας και της αθανασίας.

Η ανθρώπινη τάση είναι τάση για ζωή και όχι για θάνατο. Όλοι αγαπάμε τη ζωή και όλοι μισούμε τον θάνατο, ακριβώς γιατί η ζωή έχει αξία και μέλλον, ενώ ο θάνατος απώλεια χωρίς επιστροφή.

Και αυτό φυσικά είναι έμφυτο. Κανένας δεν μας το μαθαίνει στο σχολείο ή στο σπίτι. Αντίθετα, όλοι ψάχνουμε τρόπους να βελτιώνουμε την ζωή μας και να απομακρύνουμε τον θάνατο και την απώλεια. Αυτή η έμφυτη προδιάθεση αποτελεί και το στοιχείο της ζωής, και με βάση αυτή την τάση οικοδομούμε και δεν καταστρέφουμε, υψώνουμε και δεν ταπεινώνουμε. Αγαπάμε το νέο και το καλύτερο, ενώ αποφεύγουμε το κακό και το μέτριο, ακριβώς γιατί κατά βάση υποσυνείδητα τρέφουμε την ελπίδα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, πιο μακριά από τον θάνατο και την απώλεια.

Αυτή η εκδήλωση των βαθύτερων ενστίκτων μας είναι η διαβεβαίωση ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος για την ζωή και την ανοικοδόμηση, και όχι για τον θάνατο και την καταστροφή, άρα κάθε τι που συμβάλλει προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση, τον θάνατο ή την ζωή, γίνεται αντικείμενο των προσωπικών μας επιλογών.

Αυτό είναι και το κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού, δηλαδή η επιλογή της ζωής και η αποφυγή του θανάτου, όχι ως στιγμιαία υπόθεση, αλλά ως τάση ζωής μέσα στην καθημερινότητα. Διότι στην ζωή μας όλα τα καλλιεργούμε, και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που καλλιεργούμε, αυτό και θα θερίσουμε στο μέλλον. Επομένως, η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι συνταγή γιατρού για ένα φάρμακο μιας ασθένειας, αλλά είναι πράξεις που μεταφέρουν το φυσικό πρόσωπο από την πορεία της φθοράς και του θανάτου, στην πορεία προς την ζωή και την αθανασία. Ζωή καθημερινή με άλλη ποιότητα, και προοπτική ζωής σε μια διάσταση ανάστασης στην καθημερινή αιωνιότητα.

Και επειδή στους δικούς μας καιρούς η γνώση έχει αυξηθεί σε υπέρμετρο βαθμό, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο που ζούμε εμείς, η ατομική ευθύνη έχει αυξηθεί, με την έννοια ότι εμείς επιλέγουμε, συνειδητά, μέσα από πολλές δυνατότητες και επιλογές. Αυτό δηλώνει ότι η ανοικοδόμηση ή η καταστροφή της εσωτερικής μας κατοικίας, αλλά και της ζωής που βιώνεται μέσα σε αυτή, υπόκειται στην πορεία των δικών μας επιλογών. Και όλοι μπορούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία των επιλογών μας μέρα με τη μέρα, άρα έχουμε την δυνατότητα της επιστροφής στο σημείο που επιλέξαμε την πορεία και αποδείχθηκε λανθασμένη.

Η έμφυτη δυνατότητα της μετάνοιας και επιστροφής, όπως και στην παραβολή του ασώτου υιού, είναι ο δρόμος της αποκατάστασης της ζωής και η διακοπή της πορείας προς την ζωώδη ζωή και την οριστική καταστροφή της εσωτερικής μας κατοικίας.

Η δική μας νοοτροπία ότι ο θεός θα τα κάνει όλα, είναι λανθασμένη. Διότι ο άνθρωπος έχει τον ρόλο του, και όσο καιρό αποφεύγει να κάνει το δικό του έργο, εκείνο που προβλέπεται και του αναλογεί ανάλογα με τις ικανότητές του, τόσο χάνει το τρένο και τις ευκαιρίες να αυξηθεί στην ικανότητα κατανόησης του φυσικού κόσμου, αλλά και του μη ορατού ακόμη κόσμου. Και φυσικά η παρατήρηση είναι η πρώτη πράξη, από την οποία θα προκύψει η γνώση και η ορθή αντίληψη των πραγμάτων. Χωρίς την προσωπική παρατήρηση και προσωπικό προβληματισμό, καμιά εξέλιξη δεν μπορεί να υπάρξει στην καθημερινότητά μας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι πρώτοι μαθητές του που εφάρμοσαν την δική του διδασκαλία, περιγράφουν με σαφήνεια τόσο τον ρόλο του ανθρώπου, όσο και το έργο που έκανε και κάνει καθημερινά ο δημιουργός μας. Ούτε ο άνθρωπος μπορεί να υποκαταστήσει τον δημιουργό, ούτε και ο δημιουργός αποδέχεται και υιοθετεί την παραίτηση και εγκατάλειψη της ανθρώπινης συμμετοχής στην κατάκτηση των δικών του ερωτημάτων.

Τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, οι μεγάλες προκλήσεις της καθημερινότητας, η επιβίωση στα μεγάλα κτυπήματα των καιρών μας, αλλά και κάθε άλλο απρόοπτο που μπορεί να προκύψει, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί με επιτυχία παρά μόνον μέσα από την προσωπική και κοινωνική μας προετοιμασία. Μια προετοιμασία που περιλαμβάνει την ατομική μας ευθύνη για τις προσωπικές μας ανάγκες, αλλά και την συλλογική για εκείνους που έχουν επιφορτιστεί με την κοινωνική διάσταση της αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Και φυσικά όλα ξεκινούν από τον εσωτερικό μας κόσμο, από τις προσωπικές μας θέσεις για επίλυση των προβλημάτων και όχι για δημιουργία νέων άλυτων ζητημάτων. Η ενίσχυση του εσωτερικού μας ανθρώπου, όχι μόνον στα πλαίσια των καθημερινών μας αναγκών αλλά και στην πρόβλεψη πιθανών μελλοντικών αναγκών, είναι ο ασφαλής κανόνας για την μείωση των πιθανοτήτων αποτυχίας στις καθημερινές μας πρακτικές. Ο ισχυρός εσωτερικά άνθρωπος, το φυσικό πρόσωπο που έχει κατανοήσει την αλήθεια και τις αλήθειες της ζωής, εκείνος ή εκείνη που δεν βλέπει μόνον το σήμερα αλλά και το αύριο, ο έμπειρος από την προσωπική του συμμετοχή στις λύσεις προβλημάτων, εκείνοι είναι οι τύποι των ανθρώπων που μαζί με την επιτυχία στην καθημερινότητα έχουν ανοίξει και ένα κεφάλαιο πέραν του ορατού κόσμου.

Η διάγνωση των καλών έργων που έχουν ετοιμαστεί στο μη ορατό φάσμα του κόσμου και απομένει σε μας να τα ανακαλύψουμε και να τα εκτελέσουμε, είναι η βάση της αναζήτησης των πηγών της ζωής. Της ζωής που μπορεί να βλέπει πέρα από το ορατό παρόν στο μη ορατό μέλλον. Της ζωής που περιλαμβάνει και φυσικά δεν αποκλείει την μελλοντική καθημερινότητα.