Το φυσικό μας περιβάλλον, ο χώρος μέσα στον οποίο ζούμε και περνάμε το σύνολο του βίου μας, είναι μετρήσιμο. Όλα μπορούν να μετρηθούν και να υπολογιστούν. Από την απόσταση μέχρι το βάρος, από την φωτεινότητα μέχρι την ισχύ, όλα έχουν ένα μέτρο υπολογισμού. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που διατηρεί την ζωή μας σε ισορροπία και ανάπτυξη.
Γνωρίζουμε τα μέτρα και τα σταθμά, και κρίνουμε και συγκρίνουμε όλα τα άγνωστα με βάση αυτή την γνώση. Έτσι έχουμε κοινούς παρονομαστές, κοινές αποδεκτές αξίες, έτσι μπορούμε να επικοινωνούμε και να κατανοούμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού.
Μάλιστα, εδώ υπάρχει ένα επιπλέον στοιχείο, γιατί και όλα τα έμβια όντα έχουν την ικανότητα και να επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά και να γνωρίζουν το ωφέλιμο και το επιζήμιο: ο άνθρωπος έχει το έμφυτο προσόν να μπορεί να βελτιώνει τις δικές του επιδόσεις με βάση έναν αποδεκτό δείκτη τελειότητας. Και αυτό σηματοδοτεί μια άλλη διάσταση ζωής. Και τούτο διότι με βάση αυτή την ικανότητα, αυτό το εφόδιο που μπορεί να καλλιεργηθεί μέσα μας και μπορεί να καλλιεργείται επ’ άπειρον, ο άνθρωπος μπορεί να μετακινείται προς την τελειότητα ενός προτύπου.
Άρα, ο καθορισμός του προτύπου έχει κορυφαία σημασία, ακριβώς γιατί από αυτό εξαρτάται και το μέλλον, από αυτό εξαρτάται η βελτίωση της καθημερινότητας, από αυτό εξαρτάται το όραμα για την ζωή και το μέλλον. Και επειδή δεν ομιλούμε για θεωρία αλλά για πρακτική καθημερινή ζωή, είναι προφανές ότι το θέμα αυτό αγγίζει κάθε άνθρωπο και προσεγγίζει κάθε δραστηριότητα μέσα στην καθημερινή μας ζωή.
Ο καθορισμός του προτύπου προς το οποίο αποβλέπουμε έχει θεμελιακή σημασία στον τρόπο που βιώνουμε τις ανθρώπινες σχέσεις και τις προσωπικές μας επιδιώξεις. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός θεμελίωσε την διδασκαλία του όχι πάνω στις ανθρώπινες νοοτροπίες, παραδοχές και αποδοχές, αλλά σε ένα άλλο πρόσωπο αναφοράς. Ένα πρόσωπο που ζει και κινείται έξω από την ανθρώπινη αδυναμία, έξω από την ανθρώπινη μοίρα θανάτου, έξω από την ανθρώπινη μετριότητα και βολική συμβατότητα, ή – όπως λέγεται – την κατ’ άνθρωπο και περίσταση οικονομία των πραγμάτων της αλήθειας.
Το πρόσωπο του δημιουργού είναι το κεντρικό πρόσωπο. Είναι το πρότυπο που δεν γνωρίζουμε, αλλά μπορούμε πάντα να μαθαίνουμε. Είναι ο δημιουργικός παράγων κάθε σοφίας και εφευρετικής ικανότητας, είναι ο εμπνευστής της ζωής και του θανάτου, είναι ο εμπνευστής του αύριο. Είναι ο δάσκαλος που φέρνει τον μαθητή από το νηπιαγωγείο στο πανεπιστήμιο, είναι ο καθηγητής που καταρτίζει και εξοπλίζει με εφόδια κάθε ενδιαφερόμενο, όχι για να συντρίψει τον εχθρό του, αλλά να κατακτήσει το μέλλον χωρίς να αναπαράγει την μιζέρια του μέτριου παρελθόντος μας.
