Την εποχή του 21ου αιώνα η επιστήμη είναι μια απόλυτα αποδεκτή έννοια, και περιλαμβάνει την καλή γνώση, δηλαδή την επίγνωση και εξελισσόμενη γνώση, σε ένα τομέα της ζωής μας. Μάλιστα, τις τελευταίες δεκαετίες δεν υπάρχει τομέας που να μην έχει την δική του επιστήμη, τους δικούς του κανόνες και τις δικές του αρχές, που πρέπει να εφαρμόζονται από όσους επιθυμούν να εντρυφήσουν στην επιστήμη αυτή. Διότι χωρίς κανόνες και χωρίς αρχές, χωρίς κώδικα δεοντολογίας και γραπτό νομικό κείμενο, δεν υπάρχει επιστήμη.
Και ενώ αυτό είναι κατανοητό όταν ασχολούμαστε με το φυσικό και το κοινωνικό περιβάλλον, όταν ερχόμαστε στα θέματα της προσωπικής μας κατανόησης και επεξεργασίας των θεμάτων της πίστης, εκεί ούτε επιστήμη, ούτε κανόνες δεοντολογίας, ούτε νομικό κείμενο, ούτε αρχή ούτε τέλος. Βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή των σπηλαίων, φορούμε δερμάτινους χιτώνες και πέτσινα σανδάλια, πιστεύουμε ό, τι ο καθένας μας λέει, αγνοούμε ακόμη και τα στοιχειώδη, προτιμούμε την άγνοια από την γνώση, μας γοητεύει η απλοϊκότητα και η απομόνωση από την πραγματικότητα, και γενικά είμαστε απρόθυμοι να ερευνήσουμε και να κατανοήσουμε όχι μόνο το τι είναι πίστη, αλλά ακόμη και την στοιχειώδη εφαρμογή της στην καθημερινότητά μας.
Ενώ δηλαδή είμαστε πρόθυμοι να ξοδέψουμε χιλιάδες ώρες για να κατανοήσουμε την λειτουργία του υπολογιστή ή του κινητού τηλεφώνου μας, όταν ερχόμαστε στο θέμα πίστη, εκεί, φοβισμένοι από την αρνητική εικόνα που μπορεί κάποιος να έχει από ένα ιστορικό ή φανταστικό συμβάν, απομακρυνόμαστε σαν να πρόκειται για κάτι που αφορά άλλους και όχι εμάς.
Και ενώ είναι υπαρκτή η ευσέβεια και ο σεβασμός των ιερών πραγμάτων, ωστόσο αρνούμαστε ή αποφεύγουμε να εμβαθύνουμε στην υπόθεση πίστη. Όχι την ιστορία της χριστιανικής πίστης και την θεολογία, θέματα που δεν μπορεί να απασχολούν τον καθένα μας, αλλά τους προσωπικούς προβληματισμούς για το αν υπάρχει νόημα πίσω από το θέμα πίστη, αν ο δημιουργός υπάρχει και ενεργεί.
Διότι είναι άλλο πράγμα το αντικείμενο της πίστης και άλλο πράγμα η πίστη ως εφόδιο και ως συστατικό της προσωπικότητας κάθε ατόμου κατά την διάρκεια της ζωής του. Το αντικείμενο της πίστης μπορεί να διαφέρει από λαό σε λαό και από εποχή σε εποχή, αλλά το στοιχείο της πίστης, το δομικό και υπαρξιακό στοιχείο που υπάρχει μέσα στην συνείδησή μας και λειτουργεί όλο το 24ωρο της ζωής μας, είναι κάτι άλλο. Είναι εφόδιο, είναι όργανο, όπως και η καρδιά και η συνείδησή μας, το οποίο συμβάλλει καθοριστικά στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της καθημερινότητας.
Η ταύτιση της πίστης με το αντικείμενο ή το θέμα στο οποίο απευθύνεται η πίστη μου, είναι εύκολη και παραπλανητική απλοϊκότητα. Διότι συγχέει το όργανο με τον στόχο, συγχέει το εφόδιο με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα το αξιοποιήσω, και χιλιάδες άλλες συγκεχυμένες πρακτικές που οδηγούν σε αδιέξοδα.
Για τον λόγο αυτό και η κατανόηση της διδασκαλίας του Χριστού για το θέμα της πίστης είναι θεμελιώδης αρχή. Σε διαφορετική περίπτωση, η πίστη μας περιορίζεται μόνον στην αναγκαία κοινωνική θρησκευτική συμφωνία ή την επιταγή της προσωρινής μου ανάγκης για αναζήτηση βοήθειας.
