Αρχεία για: Μάιος 2020

Κάθε ανθρώπινη δημιουργία, κάθε ανθρώπινο κτίσμα είναι ορατό, άρα είναι κατανοητό και μπορεί να περάσει από την κρίση μας, αν δηλαδή ικανοποιεί τον λόγο της δημιουργίας του ή όχι.

Και, φυσικά, υπάρχουν και τα μη ορατά κτίσματα, τα οποία μπορεί να μην φαίνονται, ωστόσο δεν αμφισβητείται η ύπαρξή τους, όπως λχ η αγάπη και το μίσος, η σοφία και η αφροσύνη, οι καλές ή κακές επιθυμίες και χιλιάδες άλλα πράγματα, τα οποία υπάρχουν μέσα μας, έχουν κτιστεί με την δική μας συμβολή και λειτουργική σύμπραξη, και κάποια στιγμή εμφανίζονται τα αποτελέσματα και οι πράξεις που πηγάζουν από αυτήν την μη ορατή δημιουργία που λειτουργεί μόνον στον εσωτερικό μας κόσμο.

Ανάλογη κτίση είναι και η πίστη που “ενοικεί” μέσα μας: δεν την βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού, ωστόσο κανείς δεν αμφιβάλλει για την ύπαρξη, την λειτουργία και την παραγωγικότητά της. Και στο σημείο αυτό ακριβώς ο Χριστός έστρεψε την προσοχή του. Όχι για να κατακρίνει την ολιγοπιστία ή την ατελέσφορη ύπαρξη της πίστης, αλλά για να υποδείξει τον δρόμο της επίγνωσης, τον δρόμο της λειτουργίας και της παραγωγικότητας της πίστης μέσα στο κάθε φυσικό πρόσωπο.

Η πίστη του Εκατόνταρχου δεν ήταν ορατή, ωστόσο ήταν υπαρκτή, ήταν λειτουργική πρακτικά, μπορούσε να παράξει άμεσα αποτελέσματα στην καθημερινή ζωή – η θεραπεία του δούλου του έγινε άμεσα κατά την διήγηση του Ευαγγελίου – και για τον λόγο αυτό ο Χριστός επαίνεσε αυτού του είδους την πίστη, όχι γιατί είναι απλά πίστη, αλλά γιατί ήταν τόσο μεγάλη (τοσαύτη) που μπορούσε να παράξει αποτελέσματα στις διαστάσεις του παρόντος αλλά και του αιωνίου μέλλοντος. Και αυτή ακριβώς ήταν η πίστη που αναζητούσε ο Χριστός.

Δεν ενδιαφερόταν να αυξήσει την στείρα θρησκευτικότητα των συγχρόνων του, αλλά ενδιαφερόταν για την πίστη εκείνη που είναι σε θέση να αντιληφθεί ορθά τον παρόντα κόσμο, χωρίς όμως να παρασυρθεί στην αδράνεια ή την σπειροειδή εσωστρέφεια που νεκρώνει όλα τα μέλη του σώματος. Αναζητούσε την πίστη που μπορούσε να κατανοήσει με λογική τον παρόντα κόσμο, αλλά με την ίδια λογική μπορούσε να αναζητήσει και τις πηγές της αιώνιας ζωής που βρίσκονται στην εξουσία του δημιουργού. Πηγές που είναι υπαρκτές, αλλά δεν γίνονται αντιληπτές δια γυμνού οφθαλμού, ούτε παροχετεύουν το νερό τους στον αδιάφορο, αλλά φυλάσσονται καλά και προστατεύουν το περιεχόμενό τους με μια θύρα, την οποία μόνον ο λόγος, η λογική, και οι διαδικασίες που έχει προβλέψει ο δημιουργός μπορούν να ανοίξουν για να περάσει ο ενδιαφερόμενος από την καθημερινότητα στην αισθητή παρουσία της αιωνιότητας.

Ο Χριστός δεν αναζητούσε καλούς αρχιερείς της εποχής του, αλλά αναζητούσε νέα σκεύη για να βάλει μέσα το δικό του νέο κρασί, το δικό του ζων ύδωρ, την δική του διδασκαλία που μπορεί να οδηγήσει κάθε φυσικό πρόσωπο στην κατανόηση και επίγνωση της αλήθειας της δικής του κτίσης. Στην επίγνωση ενός δικού του κτίσματος με ατέρμονες διαστάσεις στον χώρο και τον χρόνο, που μόνον μέσα από την δική του διδασκαλία, απαλλαγμένη από την ατέρμονη παρελθοντολογική θρησκευτικότητα, μπορεί να οδηγήσει τον ανώνυμο ενδιαφερόμενο στις πηγές της ζωής που όλοι αναζητούμε.

Το παραγόμενο αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων της ζωής μας έχει αξία και όχι οι προθέσεις, οι διαθέσεις και τα όνειρα μόνον. Διότι, για να υπάρξει κτίση, κτίριο, οικοδόμημα, θα πρέπει να προϋπάρξουν σχέδια, όραμα, σκληρή εργασία συγκέντρωσης των υλικών, και σκληρή εργασία για την κατασκευή της κτίσης, του οικοδομήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, μαζί με μας πεθαίνουν και τα όνειρα και οι σχεδιασμοί που δεν πέρασαν στο κατασκευαστικό στάδιο.

Αυτή είναι αρχή θεμελιώδης για την καθημερινή μας ζωή, αλλά και για χιλιάδες άλλες προεκτάσεις της φυσικής – και όχι μόνον – προσωπικής μας ζωής. Αυτή ήταν και η διδασκαλία του Χριστού για όσους επιθυμούν να ακούσουν και να εφαρμόσουν όσα εκείνος μας είπε και έπραξε, ή όσα ο ίδιος δεν είπε και δεν έκανε.

Το περιεχόμενο της κατάληξης της επί του όρους ομιλίας αποδίδει με τον εναργέστερο τρόπο το μήνυμα του Χριστού για παραγωγική πίστη και όχι θεωρητική. Μάλιστα η χρήση του όρου “μωρός” για τον άνθρωπο που ακούει αλλά δεν περνά στην εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας, παραπέμπει στις “μωρές” παρθένες, οι οποίες επιθυμούσαν να συμμετέχουν στην χαρά, αλλά στερήθηκαν την είσοδο, όχι γιατί δεν το ήθελαν, αλλά γιατί δεν σκέφτηκαν και δεν ενήργησαν πρακτικά, ώστε να αποδειχθούν φρόνιμες και όχι μωρές.

Και αυτό φυσικά δεν είναι φιλοσοφικό και ιδεολογικό, αλλά είναι μια πρακτική πλευρά της ζωής που αφορά την προσωπική μας οικοδομή, την οικοδομή του εσωτερικού μας ανθρώπου κατά το μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.

Διότι, η φύση και η κοινή πρακτική στην καθημερινότητα μας διδάσκουν, ότι χωρίς στόχο και σχέδιο, χωρίς οργάνωση της καθημερινότητας με στόχο την αιωνιότητα παράλληλα με την αυτάρκη καθημερινότητα, καμιά κατάκτηση δεν μπορεί να προέλθει. Μπορεί να έχουμε ευσέβεια και πόθο να κατακτήσουμε το Έβερστ, αλλά αν δεν υπάρξει προπόνηση, προετοιμασία και άσκηση, ποτέ δεν πρόκειται να φτάσουμε εκεί.

Όλα τα οικοδομήματα, όλες οι κατακτήσεις μας, προσωπικές και κοινωνικές, μαρτυρούν και επιβεβαιώνουν ότι έχουμε το εφόδιο της πίστης μέσα μας, προκειμένου να ενεργούμε θετικά προς την κατεύθυνση της ανοικοδόμησης μιας νέας κτίσης, μιας νέας κατάκτησης, που μπορεί να βελτιώνει την καθημερινότητα, προσαρμόζοντας τις επιθυμίες μας στην πρακτική μας ικανότητα. Και μέσα από αυτή την πείρα, που επιβεβαιώνεται από την διδασκαλία του Χριστού, να κατακτούμε όλα εκείνα τα στάδια και τα επίπεδα που συντελούνται κατά την διάρκεια οποιασδήποτε οικοδομής μέσα στον σύντομο επίγειο βίο μας.

Η κατάκτηση και η ανοικοδόμηση του εσωτερικού μας ανθρώπου, του ανθρώπου που λειτουργεί με αγαθή συνείδηση και πίστη στον δημιουργό, είναι το εφόδιο που κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει, δεν μπορεί να κατακρημνίσει, δεν μπορεί να οικειοποιηθεί για λογαριασμό μας, χωρίς την προσωπική μας άδεια. Οι λάθος επιλογές μας μπορεί να επιφέρουν την διάλυση της κτίσης.

Στον εσωτερικό μας κόσμο, στο προσωπικό μας εσωτερικό οικοδόμημα, κανείς χωρίς την δική μας άδεια δεν μπορεί να υπεισέλθει και να διαλύσει το δικό μας εσωτερικό απόκτημα. Η γνώση και οι ορθές επιλογές μας στην καθημερινότητα είναι οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την απόκτηση κάθε σταθερής και αμετακίνητης στο χρόνο κτίσης μας, η οποία δεν κινδυνεύει από την φθορά του χρόνου και τις καιρικές συνθήκες ή τον κορωνοϊό.

Κτίση, από το κτίζω – (όχι κτήση, που σημαίνει ιδιοκτησία) – σημαίνει το αποτέλεσμα του κτίζω, την οικοδομή, το οικοδόμημα. Το έργο δηλαδή του κτισίματος έχει ως αποτέλεσμα ένα κτίσμα, ένα οικοδόμημα. Και αυτό δεν είναι αναφορά μόνον στα κτίρια, αλλά είναι έκφραση με την οποία δηλώνεται κάθε αποτέλεσμα που προέρχεται από την δική μας δραστηριότητα, πχ, το οικονομικό οικοδόμημα, το κοινωνικό οικοδόμημα, το επαγγελματικό οικοδόμημα, κλπ.

Με λίγα λόγια, το κτίσιμο μπορεί να αναφέρεται στην προσωπική μας καριέρα, μπορεί να αναφέρεται και σε μεγαλύτερης κλίμακας κοινωνικές λειτουργίες. Ακόμη και το σώμα μας οικοδομείται καθημερινά μέσα από τις λειτουργίες που συμβαίνουν κάθε στιγμή στο εσωτερικό μας, και αντίστοιχα οικοδομείται και ο εσωτερικός, ο ψυχικός μας κόσμος μέσα από τις διεργασίες που συντελούνται στην συνείδησή μας.

Το παραγόμενο αποτέλεσμα αυτών των λειτουργιών είναι η κτίση. Το περιγραφόμενο και υπαρκτό πλέον “αντικείμενο” είναι η κτίση, το κτίριο, το οικοδόμημα, η επιτυχία ή η αποτυχία της δραστηριότητας. Και η κατανόηση αυτής της έννοιας, παρόλο που είναι καθημερινή μας πρακτική από τα πιο ασήμαντα έως τα πιο σημαντικά, ωστόσο, δεν φαίνεται να είναι συνδεδεμένη με τα θέματα της πίστεως και της προσωπικής αντίληψης λειτουργίας του κόσμου, όχι μόνον του ορατού αλλά και του μη εισέτι ορατού.

Η μη κατανόηση της “κτίσης” στα θέματα αύξησης του εσωτερικού μας οικοδομήματος της πίστης, – λειτουργία και αντικείμενο – έχει ως αποτέλεσμα από την μια την μη ορθή κατανόηση του φυσικού κόσμου μέσα στον οποίο βιώνουμε τον σύντομο επί γης βίο μας, και από την άλλη την μη αντίληψη του κόσμου που κινείται στο μη ορατό φάσμα των γεγονότων, ωστόσο, κατευθύνει και παράγει τα γεγονότα του αύριο. Και φυσικά αυτό αποβαίνει σε ατομική και κοινωνική ζημία, διότι δεν καλλιεργούμε το αύριο, αλλά κρίνουμε το χθες, χωρίς προοπτικές βελτίωσης του μέλλοντος.

Και η διδασκαλία του Χριστού σε αυτό ακριβώς τον στόχο συμβάλλει και μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε και να την εφαρμόσουμε. Διαβάζοντας κάποιος την διδασκαλία του Χριστού, όπως την έχουν καταγράψει οι Ευαγγελιστές και οι πρώτοι εκείνοι που την εφάρμοσαν, αρχίζει να κατανοεί ότι η κτίση, το σύνολο του φυσικού κόσμου, είναι γερά θεμελιωμένο και ορθά δομημένο, ώστε να λειτουργεί εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια – κατά τους ειδικούς, χωρίς να παρεκκλίνει από την προβλεπόμενη κάθε στιγμή λειτουργία του. Και αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις αναζήτησης.

Διότι όσο περισσότερο εξερευνούμε την φύση, την κτίση που περιλαμβάνει όχι μόνον τον ορατό και μετρήσιμο κόσμο αλλά και τον μη ορατό ακόμη, (ο οποίος όμως εγκυμονείται για το μέλλον), τόσο περισσότερο η διδασκαλία του Χριστού γίνεται ο μεγάλος μας έρωτας, όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί μέσα από αυτήν την εξήγηση που δίνει η διδασκαλία αυτή, θα κατανοήσουμε τις λειτουργίες του κόσμου και την δική μας θέση, τόσο ως προς την προσωπική μας καθημερινότητα, όσο και ως προς την προοπτική της αιωνιότητας.