Στην καθημερινή μας ζωή όλοι καταλαβαίνουμε την διαφορά μεταξύ στόχου και περιπλάνησης – όχι παραπλάνησης που είναι κάτι άλλο – και, φυσικά, όλοι στην πρακτική μας ζωή επιζητούμε την κατάκτηση του στόχου και όχι τις αφελείς ή τις μάταιες περιπλανήσεις, οι οποίες ενδέχεται να μη μας επιτρέψουν να φτάσουμε τελικά στον στόχο μας, ακριβώς γιατί η καθυστέρηση δεν είναι μόνον χρονικό ζήτημα – αν και αυτό στον πρόσκαιρο βίο μας είναι κρίσιμο θέμα, αλλά είναι και σπατάλη δυνάμεων. Μια παράμετρο που μπορεί αργότερα να μας στοιχίσει, αν δεν επαρκέσουν τα εφόδιά μας μέχρι την κατάκτηση του στόχου.
Είτε αναφερόμαστε στην κατάκτηση της κορυφής του Εβερέστ, είτε στην κατάκτηση των επαγγελματικών και κοινωνικών μας στόχων, τα προσωπικά αποθέματα δυνάμεων είναι πάντα περιορισμένα, και μπορεί στο τέλος να αποδειχθούν και ανεπαρκή, αν δεν αξιοποιούμε ορθά τα στοιχεία αυτά των εφοδίων μας. Το “χάσιμο χρόνου” – όπως συνήθως το εκφράζουμε σε πράγματα και πράξεις που δεν μας φέρνουν πιο κοντά στον στόχο μας – είναι ένα ζήτημα απόλυτα προσωπικό, και καθένας καλείται να παρακολουθεί την πορεία της ζωής του καθημερινά, ώστε να διατηρεί πάντα περιθώρια δυνάμεων σε περίπτωση απρόβλεπτων αναγκών.
Αυτός ήταν και ο λόγος ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι οι άνθρωποι της πίστεως – εκείνοι δηλαδή που εκτός από την πετυχημένη καθημερινότητα έχουν στόχο και την προοπτική της αιωνιότητας μέσα από την ενεργοποίηση της πίστης στην ανάσταση του Χριστού -πρέπει να “βλέπουν”, δηλαδή να παρακολουθούν με τα δικά τους μάτια και με προσωπική ευθύνη, πού ξοδεύεται ο καθημερινός χρόνος. Ναι. Ο καθημερινός χρόνος και όχι ο χρόνος των 50 ή των 100 εετών συνολικά. Διότι όλοι έχουμε την τάση να βλέπουμε το παρόν ως αιώνιο – και είναι πράγματι, αλλά στην συνέχεια διαπιστώνουμε ότι όσα έφερε η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος, σύμφωνα με την λαϊκή παροιμία.
Άρα, η εξάσκηση και η παρατήρηση του προσωπικού μας χρόνου, όχι μόνον είναι προσωπική ευθύνη – εμείς κρατούμε το κουμπί της τηλεόρασης και του υπολογιστή και όχι κάποιος άλλος, αλλά δική μας δουλειά είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη, και να επανερχόμαστε στην ορθή πορεία που έχουμε χαράξει για την προοπτική της καλής καθημερινότητας, αλλά και την προοπτική της αιωνιότητας.
Στην παραβολή των δέκα παρθένων, η αγάπη για τον γάμο και τον νυμφίο δεν αναπλήρωσε τα λάθη του σχεδιασμού της δικής τους προετοιμασίας. Αντίθετα, τα λάθη πληρώθηκαν με το βαρύτερο τίμημα, χάνοντας όλους τους κόπους που είχαν καταβάλλει, μόνον και μόνον για μια λάθος εκτίμηση της πραγματικότητας. Η αγάπη για τον στόχο δεν αναπλήρωσε το υστέρημα της σοφής, απλής και πρακτικής προετοιμασίας, και αυτό είναι στοιχείο που το βιώνουμε καθημερινά σε όλα τα λάθη μας.