Η σύγχρονη πραγματικότητα στην χώρα μας, αλλά και σε όλο τον δυτικό κόσμο, έχει στρέψει την προσοχή της και την δραστηριότητά της στην κατανόηση των αξιών της ζωής, της ανθρώπινης και της φύσης γενικότερα.
Όλες οι σύγχρονες νομοθεσίες προσανατολίζονται στην απόδοση αξίας στον διπλανό μας, αλλά και σε όλες τις φυσικές δημιουργίες, ζώα, φυτά, και αυτό όχι μόνον από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον – που πολλές φορές είναι υποκριτικό και άδικο, αλλά και από πολλαπλό συμφέρον, όπως διαπιστώνουμε όλοι καθημερινά. Και αυτό το ενδιαφέρον προφανώς είναι καλό και πολύτιμο, ωστόσο μας διαφεύγει μια εξ ίσου μεγάλη αλήθεια, και αυτή δεν είναι άλλη από την αλήθεια του δημιουργού.
Διότι η κατανόηση, η ανάλυση και εξήγηση των δημιουργημάτων και των σχέσεων που πρέπει να διέπει την συνύπαρξη, δεν εξαντλεί την ουσία του θέματος που είναι, από την μια η κατανόηση και από την άλλη η επιβίωση μέσα σε αυτόν τον φυσικό και κοινωνικό κόσμο που καθένας ζει την καθημερινότητά του. Διότι το ανθρώπινο δίκαιο, όσο τέλειο και αν είναι, μπορεί να καλύπτει τα ανθρώπινα ένστικτα για δικαιοσύνη και ειρήνη, ωστόσο η πείρα των χιλιάδων ετών έχει αποδείξει ότι πάντα κάτι μας λείπει, πάντα κάτι παραπάνω θέλουμε, πάντα κάτι θέλουμε να κατακτήσουμε και να γνωρίσουμε.
Και φυσικά αυτό είναι τραγικό, όταν οι αναζητήσεις αυτές δεν έχουν αντικείμενο. Διότι μπορεί το ταξίδι για την Ιθάκη να είναι πολύτιμο, αλλά όταν φτάσει κάποιος στο τέλος του ταξιδιού, στην δική του Ιθάκη όπως κάποτε ο Οδυσσέας, αν εκεί δεν συνεχιστεί ένα άλλο ταξίδι, σε άλλη διάσταση γνώσης, αγάπης και εξερεύνησης , τότε έρχεται θλίψη και απογοήτευση, ακριβώς γιατί είμαστε πλασμένοι για συνεχή εξερεύνηση και όχι εφησυχασμό από τις μέχρι σήμερα κατακτήσεις μας.
Και αυτό ακριβώς ήταν το κεντρικό μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Δεν μίλησε μόνον για την αγάπη προς τον πλησίον – Σαμαρείτη ή Εβραίο, Έλληνα ή αλλοδαπό, αλλά μίλησε και για την αιώνια αναζήτηση του δημιουργού. Μια αναζήτηση που δεν έχει όρια φυσικά ή τεχνητά, αλλά είναι μια αναζήτηση χωρίς φραγμούς και εμπόδια για τον πραγματικό αναζητητή της αλήθειας της ζωής, μια αναζήτηση που μεταφέρει τον άνθρωπο από την αγάπη προς τον πλησίον στην θυσία για τον πλησίον. Μεταφέρει τον άνθρωπο από την κατανόηση, στην αγάπη και στην θυσία. Όχι, δηλαδή, μόνον αγάπη προς τον πλησίον μέσα από εφήμερους συναισθηματισμούς ή παραμέτρους συμφέροντος. Η διδασκαλία του Χριστού άνοιξε τα σύνορα, και μπορεί να μας μεταφέρει στην επίγνωση της δύναμης του δημιουργού.
Η αγάπη προς τον δημιουργό δεν υποτιμά την αγάπη προς τον πλησίον και δεν την αντικαθιστά, αλλά είναι μια προχωρημένη έκφραση αναζήτησης βαθύτερων λειτουργιών της ανθρώπινης συνείδησης. Ο Χριστός μας υπενθύμισε την αξία της αγάπης προς τον δημιουργό και την δική του επίγνωση, μια αξία που είναι ανταποδοτική, όχι από τους γύρω μας, αλλά από τον ίδιο τον δημιουργό της ζωής. Πρόκειται για την αγάπη της ζωής, γεύση της οποίας όλοι απολαμβάνουμε στα έτη του επίγειου βίου μας. Και η απόδειξη της αξίας αυτής της ζωής είναι το γεγονός ότι κανένας δεν χαίρεται στην κηδεία, όπως χαίρεται στην γέννηση μιας νέας ζωής.