Αρχεία για: Οκτώβριος 2020

Τα σχολεία και η εκπαίδευση ήταν ανέκαθεν, τουλάχιστον τις τελευταίες χιλιετίες, σοβαρό τμήμα της πρόνοιας για τον πληθυσμό κάθε χώρας. Στην αρχαιότητα είναι γνωστό ότι λειτουργούσαν οργανωμένα σχολεία, όπως για παράδειγμα η Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη στην Αθήνα, ενώ είναι γνωστή σε μας και η παιδεία του Αριστοτέλη από τα Στάγειρα Χαλκιδικής στον νεαρό γιο του Φιλίππου και αργότερα Αλέξανδρο τον Μέγα.

Λίγους αιώνες αργότερα, στην Παλαιστίνη εμφανίζεται και ο Χριστός, όχι ως μάγος που έκανε θαύματα, αλλά ως διδάσκαλος της αιώνιας αλήθειας της ζωής του ανθρώπου, διδάσκοντας όχι σε σχολείο αλλά στην εξοχή, στα σπίτια και φυσικά στην Συναγωγή όπου και υπήρχε συγκέντρωση των ευσεβών της εποχής εκείνης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο απόστολος Παύλος εμφανίζεται στην Αθήνα, καλείται να εξηγήσει τις πεποιθήσεις του στους Αθηναίους από το βήμα του Αρείου Πάγου, δηλαδή από την επισημότερη θέση της εποχής, προκειμένου να κριθεί από τους ακροατές του.

Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης, της παιδείας της ζωής για την καθημερινότητα του ατόμου. Χωρίς παιδεία και γνώση των δεδομένων και των σύγχρονων κάθε φορά αναζητήσεων, η ζωή είναι άνευ αντικειμένου και καμιά υλική υπόσταση δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για ζωή, για καλή ζωή, και κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει χωρίς την δική μας συγκατάθεση αυτή την επιθυμία και εσωτερική παρόρμηση για ζωή και καλύτερη ζωή.

Και αυτό ακριβώς ήταν και το μάθημα που παρέδιδε ο Χριστός ως δάσκαλος στους ακροατές του. Ήθελε να τους καταρτήσει, ήθελε να τους εξηγήσει πως να γίνονται καλύτεροι, να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις δυσκολίες στην προσωπική τους καθημερινότητα, ήθελε να τους καταστήσει κοινωνούς των μελλοντικών αξιών, όχι εις βάρος των εποχιακών αναγκών, αλλά παράλληλα με αυτές.

Ήθελε να καταλάβουν οι ακροατές και μαθητές του ποιος είναι πίσω από τα φαινόμενα και τα γεγονότα. Ήθελε να μάθουν να διακρίνουν και να αναγνωρίζουν τον υπηρέτη από τον κύριο, την δράση από τον χορηγό της δύναμης και της δράσης.

Ήθελε να κατανοήσουν οι ακροατές του την διδασκαλική του προσφορά, όχι για να λατρεύουν την καλή και καλύτερη καθημερινότητα που μπορούσαν να αποκτήσουν μέσα από την εφαρμογή της διδασκαλίας του, αλλά για να αναζητούν καθημερινά βαθύτερες πηγές δύναμης και έμπνευσης από τον ίδιο τον δημιουργό και όχι από τους άλλους συνεργάτες του.

Ήθελε να μας δείξει τον δρόμο που οδηγεί από το καλό στο καλύτερο, και από το ενδιαφέρον και αναγκαίο εφήμερο, στο ζωτικό και ουσιαστικό παρόν της αιωνιότητας. Ήθελε να κατανοήσουν τους κανόνες της ζωής και όχι τον φόβο του θανάτου. Ήθελε να μάθουν να ζουν και όχι να παίζουν με την φθορά και την αφθαρσία. Ήθελε να είναι πλήρεις, με περίσσευμα ζωής και όχι με υστέρημα ζωής και φόβο θανάτου.

Ήθελε να μάθουν να ζουν την καθημερινότητα με επιτυχία, και όχι να φοβούνται το αύριο. Ήθελε να δώσει ζωή και να αφαιρέσει τον φόβο του θανάτου που κυριαρχεί στην δική μας προοπτική από άγνοια και απειρία, από έλλειψη παιδείας και απόλυτο και μοναδικό εναγκαλισμό των φθαρτών και φαύλων που συνοδεύουν τον φόβο της καθημερινότητας. Κέντρο της διδασκαλίας του ήταν η παροχή του ύδατος της ζωής και η παρακράτηση της ίδιας της ζωής από κάθε φυσικό πρόσωπο και όχι μόνον των αγαθών της καθημερινότητας.

Παιδεία σημαίνει εκπαίδευση. Και η εκπαίδευση, όπως δηλώνει και η λέξη, σημαίνει κόπος, φροντίδα, απασχόληση. Και το γεγονός ότι η παιδεία στην χώρα μας είναι υποχρεωτική, το γεγονός ότι για την παιδεία αφιερώνουμε χρόνο και χρήμα, σημαίνει ότι πρόκειται για κάτι που αξίζει τον κόπο και τις δαπάνες μας. Μάλιστα, όλοι περνάμε τα καλύτερα χρόνια μας στην παιδεία, και μερικοί συνεχίζουν μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Και ενώ αυτή είναι η πρακτική της καθημερινής μας ζωής, όταν ερχόμαστε στα θέματα της ζωής και όχι μόνον του βιοπορισμού και της κοινωνικής καταξίωσης, τότε κάνουμε τους χαζούς και αφήνουμε το θέμα στο περιθώριο. Ενώ δηλαδή θα ξοδέψουμε χρόνια, όχι μόνον να μάθουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε, αλλά και για να αποκτήσουμε γνώσεις και δεξιότητες που θα κάνουν την επιβίωσή μας ασφαλέστερη, όταν ερχόμαστε στα βαθύτερα θέματα της ζωής και του θανάτου, τις αξίες της ζωής και τις ζημίες του θανάτου, εκεί θέλουμε με μυστικό και μυστηριακό τρόπο να τα μάθουμε όλα, χωρίς να κοπιάσουμε, χωρίς να ξοδευτούμε και να ξοδέψουμε χρόνο, υποθέτοντας ότι άλλοι θα φροντίσουν για αυτό. Είναι δηλαδή σαν να λέμε, εγώ δεν θα πάω στο σχολείο, πήγαινε εσύ αντί για μένα. Και κατόπιν έχουμε την απαίτηση να γνωρίζουμε εμείς αυτά που οι άλλοι έμαθαν αντί για μας. Και φυσικά αυτό δεν συμβαίνει, και εμείς μένουμε αστοιχείωτοι ακόμη και στα στοιχειώδη ερωτήματα της ζωής και των αξιών αυτής.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ενώ στον μεσαίωνα και στα αρχαία χρόνια, η παιδεία ήταν για περιορισμένους ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που είχαν την δυνατότητα να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα, στους δικούς μας καιρούς του 21ου αιώνα όλα αυτά είναι παρελθόν, και όποιος θέλει μπορεί να μάθει τα πάντα. Από τις διαστάσεις της γης μέχρι τα κύτταρα του ανθρώπινου οργανισμού. Και αυτό είναι ένα δώρο στην ανθρωπότητα, γιατί δεν υπάρχει λόγος να ζω περιορισμένος χωρίς πρόσβαση στη γνώση και την παιδεία. Άρα, και η διδασκαλία του Χριστού που είναι το πολύτιμο μάθημα, όχι μόνον για την καλύτερη καθημερινότητα αλλά και για τους κανόνες της αιώνιας ζωής, έγινε προσβάσιμο αγαθό για κάθε ενδιαφερόμενο. Και αυτό είναι καταπληκτικό, και αποδεικνύει το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία μου για τα ζητήματα της ζωής πέραν των βιοποριστικών μου αναγκών.

Γνωρίζοντας γραφή και ανάγνωση, γνωρίζοντας τον χειρισμό των νέων τεχνολογιών με τα ηλεκτρονικά μέσα, είμαι σε θέση να πλησιάσω την διδασκαλία του Χριστού, να διαβάσω ή να ακούσω, να καταλάβω και να διορθώσω τις πρώτες μου εντυπώσεις με νεότερες αντιλήψεις που βοηθούν να γίνω καλύτερος γνώστης των “μυστικών” της πίστεως.

Η πίστη και η γνώση της λειτουργίας της στην καθημερινότητά μου είναι το πολύτιμο δώρο του δημιουργού για κάθε ενδιαφερόμενο. Και αυτό είναι δώρο του Χριστού, ο οποίος μας εξήγησε όχι μόνον την λειτουργία της ουράνιας δύναμης του δημιουργού, αλλά και τους τρόπους αξιοποίησης στην προσωπική μας καθημερινότητα, αφήνοντας περιθώριο και για την προοπτική της αιωνιότητας.